Jan Paweł II
GŁOSZENIU WIARY BEZWZGLĘDNIE MUSI TOWARZYSZYĆ MIŁOŚĆ.
PRZEMÓWIENIE DO CZŁONKÓW XVI ZEBRANIA GENERALNEGO STOWARZYSZENIA APOSTOLSTWA KATOLICKIEGO
Rzym, 24 listopada 1989 r.
Drodzy Bracia w Chrystusie!
1. Wyraziliście pragnienie tego spotkania, by podczas dobiegającego już końca XVI Zebrania Generalnego bardziej umocnić szczerą wolę trwania w kościelnej komunii i aby dać świadectwo wiernego oddania Następcy Piotra. Ze swej strony chciałbym wam podziękować za ten dowód przywiązania; w sposób szczególny dziękuję ks. Martinowi Juritsch, ponownie wybranemu na stanowisko Przełożonego Generalnego, za skierowane do mnie słowa zapewnienia o wierności i miłości oraz informujące mnie o znaczeniu kończącego się już Zebrania Generalnego i o perspektywach, jakie otworzyło ono na przyszłość.
Pragnę wyrazić moje uznanie dla wykonanej przez was pracy i pozdrawiając was serdecznie, objąć tym pozdrowieniem całe Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, tę wielką i zróżnicowaną w swoich formach rodzinę duchową, która jak drzewo z maleńkiego ziarna wyrosła z wielkiego serca i głębokiej intuicji waszego założyciela, św. Wincentego Pallottiego. Jest to rodzina duchowa, skupiająca w swoim łonie najbardziej różnorodne powołania kościelne czynnie i z całym poświęceniem oddające się realizacji katolickiego apostolstwa, stanowiącego zasadniczy i wspólny cel waszego Zjednoczenia, którym – wedle słów św. Wincentego – jest „powiększanie, obrona i rozszerzanie pobożności oraz katolickiej wiary” (św. Wincenty Pallotti, Opere complete III, s. 27).
2. Wasz Założyciel miał ogromnie wzniosłą wizję apostolstwa. Widział je jako działalność, którą należy prowadzić w świetle i mocą Przenajświętszej Trójcy: naśladowanie Chrystusa jako „Apostoła Przedwiecznego Ojca” pod natchnieniem oraz działaniem jednoczącym i ożywiającym Ducha Świętego, Ducha Miłości. Św. Wincenty podkreślał bardzo mocno, że głoszeniu wiary bezwzględnie musi towarzyszyć miłość. Ma to być głoszenie z miłości i w miłości, zawsze i wyłącznie umacniające i wzbudzające tę miłość, której Chrystus nauczył nas, ofiarowując samego siebie na krzyżu; tę wieczną i Bożą miłość św. Wincenty kontemplował w swoich głębokich rozważaniach i rozpowszechniał poprzez gorliwą działalność, jako apostoł prawdy i sługa Boga, dla zbawienia dusz wierzących i niewierzących.
Św Wincenty, nie zawsze znajdując zrozumienie i godząc się na wynikające z tego przykrości, podkreślał też, że Dzieło apostolstwa powinien pełnić każdy dobrze przygotowany chrześcijanin niezależnie od jego powołania czy specyficznej posługi w Kościele, chodzi tu bowiem o powinność, a nawet o wewnętrzną potrzebę, która w sposób konieczny i spontaniczny wypływa ze stopniowego uświadamiania sobie i urzeczywistniania obowiązków wynikających z chrztu, będącego podstawą i niewyczerpanym źródłem nowego życia w Chrystusie.
3. Jest jeszcze jedna cecha, która znamionuje pallotyńskie rozumienie apostolstwa i logicznie się wiąże z poprzednią: w apostolstwie św. Wincenty widział dzieło wspólne, urzeczywistniane razem z braćmi i siostrami pod przewodnictwem pasterzy, którzy – jak św. Paweł – nie są powołani, żeby „okazać władztwo nad wiarą waszą” (2 Kor 1, 24), lecz żeby służyć braciom i jedynej Prawdzie oraz żeby czynić wolnym i świętym lud Boży poprzez posłannictwo, które ich przewyższa i które zostało im powierzone przez samego Boga.
Według św. Wincentego kapłan, a przede wszystkim biskup, z pewnością jest nauczycielem wiary; Duch Święty jednak udziela szczególnych darów lub charyzmatów także każdemu chrześcijaninowi – mężczyźnie i kobiecie, zakonnikowi i świeckiemu, któremu zostaje powierzone – zgodnie z jednym z waszych określeń – „zadanie profetyczne”.
4. Życzę, by prace waszego Zebrania, prowadzone w świetle głównego tematu „Na wspólnej drodze wspólna służba”, przyczyniły się do rozwoju i pogłębienia tego wspólnotowego wymiaru pallotyńskiego apostolstwa, znajdującego swe podstawy w Prawie Podstawowym, mówiącym o konieczności współpracy między kapłanami, braćmi i siostrami w celu „zapewnienia jedności i skuteczności apostolskiej całemu Zjednoczeniu”. Owocem tego wzajemnego uzupełniania stał się z pewnością zarys podręcznika formacji Zjednoczenia, którego celem jest przedstawienie i umocnienie zasady jedności, łączącej was wszystkich jako synów i córki św. Wincentego, w wielości i różnorodności darów, posług i powołań. Również spotkania członków trzech Zarządów Generalnych, zapoczątkowane w roku 1986, powinny przyczyniać się do ściślejszej współpracy w organizowaniu prac apostolskich. Mam nadzieję, że ta braterska komunia będzie przynosić coraz bogatsze owoce łaski i zbawienia w oczekiwaniu na przyjście królestwa Bożego.
Podążajcie razem, aby służyć! Służyć na wzór Chrystusa. Służyć na wzór Maryi, „Służebnicy Pańskiej”. Takie jest moje życzenie. Niechaj to będzie owocem waszego Zebrania Generalnego, a ja z serca udzielam wam błogosławieństwa, obejmując nim wszystkich członków waszej wielkiej Rodziny pallotyńskiej: braci i siostry, zakonników i świeckich.
Acta SAC XIV, 7-9. L’Osservatore Romano (wyd. polskie), nr 10-11 (117) 1989, s. 27.
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
