Paweł VI
LIST Z OKAZJI 300-LECIA ZAŁOŻENIA ZGROMADZENIA KSIĘŻY MARIANÓW
Watykan, 8 maja 1973 r.
Umiłowanemu Synowi Józefowi Sielskiemu Przełożonemu Generalnemu Zgromadzenia Księży Marianów pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny.
Dla Zgromadzenia, któremu przewodniczysz, nadeszła miła i oczekiwana okazja świętych obchodów i świątecznej radości. Wkrótce bowiem upłynie już trzecie stulecie od chwili, gdy Sługa Boży Stanisław Papczyński opatrznościowo założył w Polsce ten Zakon, którego celem miało być szerzenie czci Bogurodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej, niesienie pomocy duszom cierpiącym w czyśćcu oraz gorliwa troska apostolska o tych, którzy znajdują się w wielkich niebezpieczeństwach, grożących ich życiu religijnemu.
W czasie tych uroczystości niewątpliwie zwrócicie się ku swej przeszłości i wspominać będziecie tych zwłaszcza ojców, którzy swą pracą i cnotami uświetnili i rozwinęli Waszą rodzinę zakonną, a mianowicie: wspomnianego już Waszego Założyciela i Nauczyciela, następnie Sługę Bożego Kazimierza Wyszyńskiego, który kontynuował jego plany dotyczące Zgromadzenia, a wreszcie Sługę Bożego Jerzego Matulewicza, który je uratował od bliskiej zagłady, dostosował do nowych warunków i szczęśliwie pomnożył o nowe zastępy. Ten wielkiej wiary mąż, którego czcicie jako Odnowiciela Waszego Instytutu, przemienił go za zgodą Stolicy Apostolskiej ze ścisłego zakonu na zgromadzenie o ślubach prostych, wkrótce zaś potem wybrany został na biskupa wileńskiego.
Jeśli we wspomnieniu tych trzech wieków myśl Wasza natrafia na wiele chwil przykrych, smutnych i trudnych, to również istnieją powody, byście się radowali i pokornie dzięki składali Bogu, który w swej Opatrzności obdarzył wieloma łaskami tę Waszą rodzinę zakonną, obejmującą — jak niegdyś tak i teraz — członków z Polski i z innych krajów Europy wschodniej, jak również spośród emigracji pochodzącej z tych krajów.
Wraz z Waszymi Pasterzami bierzemy całym sercem udział w radości tych obchodów i składamy życzenia wszelkiej pomyślności. Pragniemy umocnić Was w strzeżeniu duchowej spuścizny po owych znakomitych, wspomnianych już ojcach, jak też w pomnażaniu żywotności i owocności tego dziedzictwa, w czym winniście iść za wskazaniami Soboru Watykańskiego II i późniejszych dokumentów Nauczycielskiego Urzędu Kościoła, dotyczących życia zakonnego.
« Dążąc do świętości bardziej stromą drogą » (KK 13) zwiążcie się w szczególny sposób z Kościołem i jego tajemnicą (por. tamże 44). Waszym szczególnym obowiązkiem jest dawać świadectwo, że świata nie można przemienić bez ducha ewangelicznych błogosławieństw (por. tamże 31).
Nie odstępując od pierwotnego ducha Waszego Zakonu, okażcie jak najwięcej troski i starań o szerzenie czci Najświętszej Marii Panny Niepokalanej, której « życie jest wzorem dla wszystkich », zwłaszcza dla zakonników (por. DZ 25 : św. Ambroży, O dziewictwie, II, 2, 15). Okazując pomoc duszom, które po ziemskiej pielgrzymce podlegają jeszcze oczyszczeniu, jednocześnie nauczajcie ludzi, że nie mają tutaj trwałego miasta, lecz powinni szukać tego, które ma przyjść (por. Hbr 13,14). I tak Wasze życie duchowe i zakonne będzie dodawać Wam sił do podejmowania tego apostolatu, obfitego w owoce, jaki został Wam powierzony. W ten sposób staniecie się prawdziwie żywymi kamieniami w budowli Kościoła, który « po to jedynie został założony, aby rozszerzając Królestwo Chrystusa na całej ziemi, wszystkich ludzi uczynił uczestnikami zbawczego odkupienia » (Pius XI, Enc. Rerum Ecclesiae: AAS XVIII, 1926, s. 65; por. DA 1).
Boga usilnie prosząc, aby te życzenia się spełniły i wyrażając uczucie ojcowskiej miłości, którą darzymy to Zgromadzenie, Tobie, umiłowany Synu, oraz wszystkim Twym Współbraciom, powierzonym Twojej pieczy i trosce, jak również wszystkim wiernym, biorącym udział w jubileuszowych obchodach, łaskawie udzielamy apostolskiego błogosławieństwa, jako zadatku niebieskich mocy i radości.
Dan w Watykanie, dnia 8 maja 1973 roku, dziesiątego Naszego Pontyfikatu.
Paweł VI
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
