Zgromadzenie Córek Najczystszego Serca Najświętszej Maryi Panny, Córki Najczystszego Serca Maryi
Congregatio Filiarum Purissimi Cordis Beatae Mariae Virginis
pl. O. Honorata Koźmińskiego 6
26-420 Nowe Miasto n. Pilicą
tel. (0-48) 674-10-84
Zgromadzenie zakonne, niehabitowe, założone w XIX w. przez bł. Honorata Koźmińskiego. Charyzmat: życie ukryte w zjednoczeniu z Bogiem, dawanie świadectwa wiary w środowisku, aby przepoić je duchem prawdziwie chrześcijańskim, szczególnie poprzez nauczanie i wychowanie dzieci i młodzieży. Duchowość zgromadzenia oparta jest na regule III Zakonu Regularnego św. Franciszka z Asyżu.
Celem szczegółowym jest staranie się o zbawienie i uświęcenie własne i bliźnich, głównie przez nauczanie i wychowanie dzieci młodzieży. Główne cechy duchowości to: naśladowanie ducha Najczystszego Serca Maryi i szerzenie Jego kultu oraz kult św. Franciszka z Asyżu, a także gorąca wiara i przywiązanie do Stolicy Apostolskiej. Siostry prowadzą życie ukryte przed światem na wzór Najświętszej Rodziny z Nazaretu.
Zgromadzenie czerpie inspiracje duchowe również ze wskazań założyciela, bł. Honorata, który zwracając się do sióstr m.in. podkreślał: "Klasztorem waszym niech będzie Najświętsze Serce Jezusa i Serce Maryi, celą skupienie i cisza wewnętrzna, kratami chroniącymi od świata umartwienie i duch ofiary, ozdobą cnoty zakonne, całym bogactwem Bóg sam".
Konstytucje zgromadzenia stwierdzają, że działalność apostolska sióstr polega na pełnieniu zadań powierzonych zgromadzeniu oraz na dawaniu przykładu wzorowego życia chrześcijańskiego obecnością wśród ludzi świeckich. Zadania apostolskie powierzone przez założyciela siostry realizują w środowisku nauczycielskim, wychowawczym i rodzinnym, starając się przepoić je duchem chrześcijańskim.
Aby osiągnąć wyznaczone cele apostolskie, córki Najświętszego Serca NMP podejmują nauczanie i pracę w szkołach podstawowych, zawodowych, średnich i wyższych, by w duchu chrześcijańskim oddziaływać na młodzież i personel nauczycielski. Zajmują się także wychowaniem dzieci i młodzieży w przedszkolach, internatach lub innych zakładach opiekuńczych. Katechizują w szkołach, punktach katechetycznych i wszędzie tam, gdzie zachodzi potrzeba nauczania prawd wiary i wychowania religijnego. Opiekują się dziećmi w czasie nieobecności rodziców w świetlicach lub w domach prywatnych.
Mając na uwadze potrzeby Kościoła, współpracują z biskupami i kapłanami w przygotowaniu młodych kadr duchowieństwa i w wypełnianiu zadań duszpasterskich. Pełnią także uczynki miłości chrześcijańskiej w swoim otoczeniu, aby w ten sposób zbliżyć je do Chrystusa, a przykładem życia ewangelicznego zachęcać do zachowania przykazań Bożych i kościelnych oraz rozbudzać w tym otoczeniu świadomość obowiązku apostolstwa wszystkich chrześcijan.
Bł. Honorat Wacław Koźmiński urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej, w rodzinie inteligenckiej. Miał brata i dwie młodsze siostry. Był bardzo zdolny, po ukończeniu gimnazjum w Płocku, studiował na wydziale budownictwa warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Będąc w gimnazjum zaniechał praktyk religijnych, a w czasie studiów zupełnie stracił wiarę. 23 kwietnia 1846 r. został aresztowany pod zarzutem udziału w spisku i osadzony w X pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Wówczas ciężko zachorował; powracając do zdrowia, przemyślał dokładnie swoje życie i nawrócił się. Uwolniony z więzienia po blisko roku, podjął dalsze studia, a jednocześnie prowadził bardzo surowy tryb życia.
Po ukończeniu studiów, 8 grudnia 1848 r. wstąpił do klasztoru kapucynów. Już 21 grudnia przyjął habit zakonny i otrzymał imię Honorat. Pierwszą profesję złożył dokładnie rok później. Chociaż pragnął być bratem zakonnym, przełożeni polecili mu, aby przygotowywał się do kapłaństwa. Po ukończeniu studiów teologicznych przyjął święcenia kapłańskie 27 listopada 1852 r. Wkrótce został mianowany profesorem retoryki oraz sekretarzem prowincjała, lektorem teologii, nadzwyczajnym rekolekcjonistą i spowiednikiem nawracających się. Zasłynął w Warszawie jako znakomity rekolekcjonistą i misjonarz ludowy. Pracując w III Zakonie św. Franciszka, gorliwie działał w kościołach Warszawy. Swoją głęboką religijnością i troską o człowieka zjednywał wielu ludzi dla Chrystusa.
W 1861 roku, po kasacie zakonów przez władze carskie, o. Honorat został przewieziony do Zakroczymia pod Warszawą. Pomimo trudnych warunków tworzył tam dalej grupy tercjarek. Około 1889 r. zwrócił się do Stolicy Świętej o zatwierdzenie zgromadzeń bezhabitowych. W tym samym roku uzyskał aprobatę. Dzięki temu powstało 26 stowarzyszeń tercjarskich, z których na przestrzeni lat uformowało się 16 zgromadzeń zakonnych. Ojciec Honorat stał się odnowicielem życia zakonnego i twórcą jego nowej formy zbliżonej do dzisiejszych instytutów świeckich.
Poprzez swoje duchowe córki i synów starał się docierać do wszystkich środowisk i odrodzić w społeczeństwie ducha gorliwości pierwszych chrześcijan. Kierował tymi wspólnotami przez konfesjonał i korespondencję, ponieważ rząd carski nie pozwoliłby na formowanie się nowych zakonów, zaś w roku 1864 skasował zakon kapucynów, pozostawiając tylko klasztor w Nowym Mieście nad Pilicą. Do dziś istnieją trzy zgromadzenia habitowe: felicjanki – powołane we współpracy z bł. Marią Angelą Zofią Truszkowską (wspominaną 10 października), serafitki, kapucynki, i czternaście bezhabitowych, tzn. utajonych przed carskim zaborcą.
Zgromadzenia o. Honorata podejmowały prace charytatywne i apostolskie m. in. wśród młodzieży szkolnej i rzemieślniczej, w fabrykach, wśród ludu wiejskiego, w przytułkach dla ludzi starych i upośledzonych. Powstały w 1893 r. na terenie Królestwa ruch mariawitów zaszkodził opinii o. Honorata. Gdy w 1908 r. biskupi zreorganizowali jego zgromadzenia, a ich postanowienie zatwierdził Watykan, zalecając o. Honoratowi powstrzymanie się od dalszego kierowania nimi, przyjął to z pokorą i posłuszeństwem.
Błogosławiony Honorat Koźmiński Ostatecznie osiadł w Nowym Mieście nad Pilicą. W 1895 r. został komisarzem generalnym polskiej prowincji kapucynów i przyczynił się do znacznego rozwoju zakonu. Jednocześnie prowadził intensywną pracę pisarską, zabierał głos w aktualnych sprawach, zajmował się zagadnieniami społecznymi. Był człowiekiem wielkiej gorliwości, jeśli chodzi o zbawienie dusz. Wiele godzin spędzał w konfesjonale.
Praktykował surowe umartwienia, sporo czasu spędzał na modlitwie. Pozbawiony słuchu i cierpiący fizycznie resztę lat spędził na modlitwie i kontemplacji. Wyczerpany pracą apostolską, zmarł w opinii świętości 16 grudnia 1916 r. 16 października 1988 r., w 10. rocznicę swego pontyfikatu, beatyfikował go Jan Paweł II.
