Drodzy Współbracia!
Jakiś czas temu
można było usłyszeć przejmujący krzyk – Ratujcie nasze dusze! – tak skandował tłum na pogrzebie Wysockiego, rosyjskiego barda. Kto miał usłyszeć ten głos, skąd spodziewali się otrzymać pomoc? Czy ten bolesny krzyk pogubienia słychać i dzisiaj? Czy raczej – za Wielkim Inkwizytorem Dostojewskiego – wyrzut stawiany Chrystusowi: “Po cóżeś przyszedł nam przeszkadzać?”.
W naszych czasach
chór zbłąkanych brnie dalej. Poradzimy sobie sami! – Woła – Bardziej niż Boga potrzebujemy rozwiązań politycznych, ekonomicznych… Może sobie istnieć, byleby zajął miejsce w kącie i siedział cicho.
W tych dniach
stajemy przy Jezusowym krzyżu. Przekonani – bo tego doświadczamy – że Jezus jest Zbawcą, ratunkiem, odpowiedzią na dzisiejsze pytania i dylematy. W Jego miłosierdzie starczy wierzyć, by go doświadczyć. Wystarczy go pragnąć i przyjąć, by stał się cud nowego życia.
Dzisiaj
jesteśmy świadkami pustego grobu. Nasz Bóg jest gotów oddać za nas życie. Gotów też zmartwychwstać, by żyć dalej z nami. Wciąż nierozumiany, zdradzany, na śmierć skazywany, niechciany – chce dla nas żyć, być obecnym między nami, oby i w nas. Bóg, który nie zna zwątpienia.
Na zawsze
ratuj nas Chryste! Ratuj od zatraty! Uzdrawiaj nas i zbawiaj! Tylko Tyś drogą życia w prawdzie i wolności! Ratuj nas od nas samych, gdy wiary brakuje, gdy serca oziębłe, gdy myśli zbyt dumne. I ucz nas takiej wiary w człowieka, który choć pogubiony, nie jest stracony. Miłosierny Jezu, ucz nas kochać ludzi bez wykluczania, bez wyjątków i bez zwątpienia. Jak Ty.
Błogosławionych Świąt Wielkanocnych!
o. Janusz Sok, CSsR
Przewodniczący KWPZM
