AAS 63 (1971) 318—319.
„Wiele naglących powodów, w okresie poddawania rewizji prawa kanonicznego, skłoniło Kongregację dla Zakonów i Instytutów Świeckich do rozpatrzenia na Zebraniu plenarnym pewnych zagadnień dotyczących korzystania z sakramentu pokuty czy też jego sprawowania, zwłaszcza w odniesieniu do zakonnic; przestudiowano również zagadnienie szczegółowe, dotyczące zdatności wymaganej do profesji zakonnej.
Po wnikliwym więc rozważeniu tych spraw na Zebraniu plenarnym w dniach 26—27. X. 1970 r. Ojcowie postanowili, co następuje:
I
- Zakonnicy z powodu swego szczególnego zjednoczenia z Kościołem, który „podejmuje ustawicznie pokutę i odnowienie swoje” (KK 8), powinni bardzo sobie cenić sakrament pokuty. Odnawia on bowiem i umacnia w grzesznych członkach Kościoła otrzymany już na chrzcie wielki dar metanoi, czyli nawrócenia się do królestwa Chrystusowego (por. Konst. Faenltemini, AAS 58 (1966) 179—180); z Bożego miłosierdzia otrzymuje się przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dokonuje się pojednanie z Kościołem, któremu przez grzech zadaliśmy ranę (por. KK 11).
- Dlatego niech także zakonnicy cenią sobie częste korzystanie z tego sakramentu. Praktyka ta przyczynia się do wzrostu prawdziwego poznania siebie, sprzyja pokorze chrześcijańskiej, daje duszom zbawienne panowanie nad sobą, pomnażając jednocześnie łaskę. Te i inne jeszcze godne podziwu skutki nie tylko są bardzo wielką pomocą do codziennie szybszego postępu na drodze cnoty, ale także w wielkim stopniu przyczyniają się do dobra całej wspólnoty (por. Encyklikę Mystici Corporis, AAS 35 (1943) 235).
- Zakonnicy przeto, w trosce o pogłębienie swego zjednoczenia z Bogiem, będą się starali często, to znaczy dwa razy w miesiącu, przystępować do sakramentu pokuty. Przełożeni ze swej strony będą ich do tego zachęcać, stwarzając im możliwości spowiadania się przynajmniej co dwa tygodnie, a nawet częściej, jeżeli zakonnicy tego pragną.
- W szczególności, gdy chodzi o spowiedź zakonnic, postanawia się:
a) Wszystkie zakonnice i nowicjuszki, aby mogły korzystać z należnej im w tej dziedzinie wolności, mogą spowiadać się ważnie i godziwie przed każdym kapłanem, zatwierdzonym do słuchania spowiedzi w danej miejscowości; nie jest mu do tego potrzebna specjalna jurysdykcja (kan. 876) ani nominacja.
b) Aby jednak bardziej przyczynić się do dobra wspólnot zakonnych, wyznaczy się spowiednika zwyczajnego dla klasztorów kontemplacyjnych oraz dla domów formacyjnych i dla wspólnot liczniejszych. Zamianuje się także — przynajmniej dla wymienionych klasztorów i dla domów formacyjnych — spowiednika nadzwyczajnego, ale bez obowiązku stawiania się przed nim.
c) Dla innych wspólnot można mianować spowiednika zwyczajnego, jeżeli, zdaniem Ordynariusza miejscowego i na prośbę wspólnoty lub po uprzedniej z nią konsultacji, szczególne okoliczności tego wymagają.
d) Ordynariusz miejscowy dobierze starannie spowiedników, cieszących się odpowiednią dojrzałością i innymi potrzebnymi przymiotami. Po zasięgnięciu zdania zainteresowanej wspólnoty on sam rozstrzygnie sprawę liczby spowiedników, ich wieku i czasu trwania ich urzędu oraz dokona ich nominacji lub ponownie ich zatwierdzi.
e) Zawiesza się przepisy Prawa Kanonicznego przeciwne niniejszym zarządzeniom albo niezgodne z nimi, jak również te, które w związku z nowymi przepisami przestają być aktualne.
5. Zarządzenia zawarte w poprzednim numerze, obowiązują także męskie wspólnoty laickie w tym, co może mieć u nich zastosowanie.
II
Końcową klauzulę kanonu 637 Kodeksu Prawa Kanonicznego należy rozumieć w następujący sposób: kompetentny Przełożony za zgodą swej Rady może nie dopuścić do odnowienia ślubów czasowych lub do złożenia wieczystych profesa o ślubach czasowych, który na podstawie orzeczenia lekarzy lub innych ekspertów został uznany za niezdolnego do prowadzenia życia zakonnego bez szkody dla siebie lub dla Zakonu z powodu choroby fizycznej lub umysłowej, nabytej nawet po profesji. W takich wypadkach, podejmując decyzję, należy zachować prawo miłości i sprawiedliwości.
Ojciec święty Paweł VI zatwierdził te zarządzenia na audiencji udzielonej Sekretarzowi Świętej Kongregacji w dniu 20 listopada 1970 roku i polecił, aby bez żadnego zarządzenia wykonawczego od razu weszły w życie. Zachowują one swą ważność aż do wejścia w życie nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego.
Bez względu na wszelkie zarządzenia przeciwne.
Dan w Rzymie, dnia 8 grudnia 1970 roku.
H. Kard. Antoniutti Prefekt
E. Heston Sekretarz
