Home DokumentyDokumenty Kościoła o życiu konsekrowanymJan Paweł IISynod Biskupów o życiu konsekrowanym (1994 r.)Wypowiedzi Ojców Synodalnych Abp Oriando B. Quevedo OMI, Życie wśród ubogich

Abp Oriando B. Quevedo OMI, Życie wśród ubogich

Redakcja
 
Abp Oriando B. Quevedo OMI
Metropolita Nueva Segovia (Filipiny)

ŻYCIE WŚRÓD UBOGICH. WYPOWIEDŹ W TRAKCIE SYNODU

 Rzym, III Kongregacja Synodu, 4 października 1994 r.

 

Chciałbym wypowiedzieć się w imieniu Konferencji Episkopatu Filipin i wielu biskupów Azji na temat nowych form życia zakonnego.

Wybierając radykalną opcję na rzecz ubogich, wielu zakonników rezygnuje z bezpieczeństwa, jakie zapewniają im ustanowione formy życia zakonnego i ich regularny tryb życia, i podejmuje życie wśród ubogich. Niektórzy przełożeni to tolerują. Inni nie akceptują tego i zmuszają zakonników do porzucenia życia zakonnego, jeżeli chcą poświęcić się służbie ubogim. Taki brak akceptacji i wymuszone odejścia są przyczyną bolesnych dramatów osobistych.

Tam jednak, gdzie w drodze rozeznania wspólnotowego dopuszcza się taką praktykę, zakonnicy mogą żyć wśród ubogich z całą swobodą i w spokoju ducha. Inkulturują się w środowisku ubóstwa, wyzysku i ucisku, dzieląc los mieszkańców slumsów, biednych robotników i chłopów, rybaków i mniejszości plemiennych.

Okazując twórczą zdolność przystosowania, kształtują swoje życie wspólnotowe i modlitewne według rytmu życia ubogich. Rezygnują z życia prywatnego, aby budować wspólnotę z ubogimi. Mieszkają we wsiach odległych od kościołów parafialnych, co często pozbawia ich duchowych bogactw Eucharystii. Mieszkają osobno, ze współbraćmi albo w domach ubogich rodzin, czasem wchodzą w skład zespołów, do których należą członkowie różnych zgromadzeń.

Środowisko ubogich kształtuje nowe style życia wspólnoty i kierowania nią. Zachowując świadomość swej przynależności do wspólnoty złożonej wyłącznie ze współbraci, zakonnicy stają się częścią szerszej wspólnoty, obejmującej również ubogich. Sprawowanie władzy staje się bardziej demokratyczne, dopuszcza szerszy współudział i współodpowiedzialność. Śluby zakonne mają w tym kontekście walor profetyczny w wymiarze społecznym i religijnym, są bowiem sprzeciwem wobec wyzysku człowieka i nędzy materialnej, sprzeciwem wobec sekularyzmu, hedonizmu, materializmu i indywidualizmu. Śluby zobowiązują zakonników do konkretnego ubóstwa w duchu i czystości serca, do posłuszeństwa w pracy dla królestwa dobra wśród ubogich.

Niestety, czasem mówi się o nich, że są nie tyle zakonnikami, co społecznikami. Postawa niektórych rzeczywiście może budzić pewne zastrzeżenia ideologiczne. Niektórzy przypisują też sobie wyłączne poznanie prawdy i twierdzą, że życie zakonne, jeśli nie jest prowadzone wśród ubogich, jest tylko pozornym świadectwem ewangelicznej miłości do ubogich. Dochodzi w ten sposób do polaryzacji stanowisk i do konfliktów we wspólnotach zakonnych, co prowadzi czasem do ich rozpadu.

W związku z tym należy zalecić:
– przełożonym kościelnym i zakonnym wielką wrażliwość na te nowe formy życia zakonnego;
– rozeznanie i badanie nowych form, aby można było je w pełni uznać i docenić;
– szczery dialog, który pozwoli rozwiązać napięcia i konflikty między nowymi i tradycyjnymi formami życia zakonnego;
– należy też zachęcać coraz więcej zakonników do życia i pracy wśród ubogich, za przykładem samego Jezusa.

L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1995, nr 1 (169) s. 26-27


 

Copyright © Konferencja Episkopatu Polski

SERWIS INFORMACYJNY KONFERENCJI WYŻSZYCH PRZEŁOŻONYCH ZAKONÓW MĘSKICH W POLSCE

Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie. Zgoda