Kard. Roger Etchegaray
Przewodniczący Papieskich Rad «Iustitia et Pax» i «Cor Unum»
EWANGELICZNE UBÓSTWO. WYPOWIEDŹ W TRAKCIE SYNODU
Rzym, XVIII Kongregacja Synodu, 14 października 1994 r.
Istnieje dziś szczególna potrzeba, by zakonnicy dawali świadectwo ewangelicznego ubóstwa. Jest to bez wątpienia największe wyzwanie dla Kościoła i najpilniejsza potrzeba świata.
Jak można wytłumaczyć ludziom, że nie ma sprzeczności między walką z ubóstwem i jednoczesnym przyjęciem ubóstwa? Jak wyjaśniać religijne poszukiwanie tego, co bezcenne, w świecie rządzonym przez prawo ceny? W społeczeństwie komercyjnym nie ma już miejsca na bezinteresowne gesty: w takim środowisku ewangeliczne ubóstwo wydaje się luksusem albo szyderstwem.
Mimo to zamysł i tradycja Kościoła pozostają tu w pełni aktualne. Tylko zakonne świadectwo ubóstwa, przystosowane i pogłębione w świetle Ducha, jest w stanie nadać właściwy sens walce z różnymi formami ubóstwa. To świadectwo może przemówić nawet do ludzi żyjących wśród wygód i dostatku, jeśli ukaże im swój radykalizm, wyrażający się w różnych formach, uzależnionych od warunków geograficznych i kulturowych.
Ewangeliczne ubóstwo jest najtrudniejszym, ale zarazem najpewniejszym świadectwem autentyczności ewangelizacji. Wymaga zatem maksymalnie ścisłej współpracy między biskupami i wspólnotami zakonnymi, pozwalającej na wzajemną pomoc i na uczciwą weryfikację ubóstwa, zwłaszcza w dziedzinie dóbr i środków apostolskich, którymi dysponuje Kościół. Gdy byłem biskupem Marsylii, zaprosiłem Matkę Teresę, by założyła tam wspólnotę swoich Sióstr Miłości. Wyjeżdżając, napisała mi w liście: «Mam do księdza kardynała tylko jedną prośbę: proszę troszczyć się o wzrost ich świętości i chronić ich ubóstwo».
We wszystkich stuleciach postępy ewangelizacji były możliwe dlatego, że Kościół zwracał się do ubogich i tym samym odnawiał własne ubóstwo.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1995, nr 1 (169) s. 40-41
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
