Mniszki Zakonu Świętego Benedykta (Kongregacja Panien Benedyktynek w Polsce pw. Niepokalanego Poczęcia Najśw. Maryi Panny), Benedyktynki Mniszki
Moniales Ordinis Sancti Benedicti (OSB)
Dane teleadresowe
Opactwo św. Wojciecha Mniszek Benedyktynek w Staniątkach
32-005 Niepołomice k/Krakowa
Staniątki 299
tel. (12) 281 80 58; kom. 507 677 825
email: [email protected]
www.benedyktynki.eu
www.benedyktynki.org
Opactwo Sióstr Benedyktynek
Pl. Jana Pawła II nr 5
58-400 Krzeszów
e-mail: [email protected]
www.benedyktynki-krzeszow.pl
Klasztor Sióstr Benedyktynek
ul. Benedyktyńska 5
37-500 Jarosław
tel. (16) 621 56 64; +48 515 275 712
e-mail: benedyktyki.jaroslaw.@
strona internetowa: www.benedyktynkiopactwo.pl
strona do internetowej akcji pomocy: www.zrob1malykrok.pl
Opactwo p.w. Zwiastowania Pana Mniszek Benedyktynek w Żarnowcu
ul. Klasztorna 1
Żarnowiec na Pomorzu
84 – 110 Krokowa
Tel. (58) 673 75 14
e-mail: mniszki@benedyktynki-
Historia
Staniątki jest to miejscowość oddalona o 20 km na wschód od Krakowa, gdzie na skraju Puszczy Niepołomickiej powstał w 1216 r. pierwszy na ziemiach polskich klasztor sióstr benedyktynek. Podanie głosi, że Św. Wojciech przechodząc w roku 995 z Węgier do Krakowa zatrzymał się i powiedział: “Udielame tady staniatku” to znaczy: zróbmy tu sobie odpoczynek. Na pamiątkę pobytu Św. Wojciecha nazwąno tę miejscowość “Staniatky”, a z czasem spolszczono na “Staniątki”. Fundator klasztoru i kościoła pod wezwaniem Św. Wojciecha, Klemens z Ruszczy, kasztelan krakowski, ofiarował swej świątobliwej córce Wizennie, pierwszej przełożonej – ksieni benedyktynek w Staniątkach, obraz Matki Boskiej Bolesnej.
W Kościele klasztornym w bocznej kaplicy od przeszło siedmiu wieków patrzy zapłakanymi oczami na przychodzących do Niej Matka Boska Bolesna. Przedstawiona jest Ona w postaci stojącej z załamanymi rękoma, przebita siedmiu mieczami, przypominającymi Jej boleści, z twarzą zalaną łzami. Matka Boża ratowała klasztor, siostry, wykowanki i lud okoliczny w czasie najazdu Tatarów, Szwedów, w czasie rzezi galicyjskiej i dwóch wojen światowych.
U stóp Matki Bożej Staniąteckiej modliła się przyjaciółka Wizenny – bł. Kinga, jej wychowanka – bł. Salomea, oraz Bolesław Wstydliwy. Była tu pobożna i mądra błogosławiona królowa Jadwiga, w r. 1389, był Władysław Jagiełło, idąc na wojnę z Krzyżakami i wracając po zwycięstwie pod Grunwaldem. Modlił się tu również Zygmunt Stary, Jan III Sobieski, konfederaci barscy i polscy powstańcy. Kult Matki Bożej w narodzie szerzyły też młode dziewczęta wychowane w Staniątkach u sióstr Benedyktynek. Ale przede wszystkim do Matki Bożej Bolesnej garnął się lud polski z okolicy, który z wielką wiarą poleca się swojej Patronce.
Założyciel
Benedykt był synem średnio zamożnego właściciela ziemskiego z okolic Nursji (dziś Norcia w Umbrii, Włochy). Urodził się około 480r. na naukę został wysłany do Rzymu, ale zraził się obyczajami tamtejszej młodzieży i porzucił miasto. Nie był pozbawiony wykształcenia, wyniósł z sobą orientację we wszystkich podstawowych gałęziach ówczesnej wiedzy oraz nieco głębszą znajomość prawa rzymskiego.
Benedykt opuścił studia by podjąć życie pustelnicze. Osiadł w pustelni w okolicach Subiaco, na wschód od Rzymu w górach Albańskich. Tam trzy lata w zupełnym odosobnieniu, póki nie odkryli go górale wypasający kozy. Z czasem zwiedzieli się o nim także mnisi z podupadłych klasztorów i inni adepci życia doskonalszego, gromadząc się coraz liczniej wokół św. Benedykta. Tradycja wiąże ten okres życia św. Benedykta z powstaniem dwunastu klasztorów w okolicy Subiaco.
Następnie Benedykt przenosi się z częścią swoich uczniów na wzgórze Monte Cassino w ruiny dawnej fortecy. Tam wytrzebiwszy ślady pogaństwa przystąpił od razu do życia cenobitycznego, którego okazał się genialnym organizatorem. Tam też pisze swoją Regułę, w której zawarł wszystkie swoje pouczenia i przepisy odnośnie życia klasztornego.
Św. Benedykt zmarł w kościele w czasie modlitwy 21 marca 547r. Pochowano go w oratorium św. Jana Chrzciciela, obok swojej siostry św. Scholastyki. Ze względu na ciągłe napady i zniszczenia ciało przeniesiono później w inne miejsce, a pod koniec VII lub na początku VIII wieku wywieziono do Francji (FLEURY). Wpłynęło to na ustalenie się drugiej daty upamiętniającej świętego, a mianowicie jego translacji w dniu 11 lipca, który w wielu gałęziach zakonu przyjął się jako dzień uroczysty.
