Drodzy kapłani!
Przed otrzymaniem ode mnie mandatu bycia Misjonarzami Miłosierdzia spotykam się z wami z wielką radością. Jest to znak szczególnej wagi, ponieważ charakteryzuje on Jubileusz i pozwala we wszystkich Kościołach lokalnych przeżywać niezgłębioną tajemnicę miłosierdzia Ojca. Być Misjonarzem Miłosierdzia to wielka odpowiedzialność, jak jest wam powierzana, gdyż domaga się od was, abyście osobiście byli świadkami bliskości Boga i Jego stylu miłowania. Nie na nasz sposób miłowania, który jest zawsze ograniczony i niekiedy sprzeczny z miłością. Jego stylem miłowania i przebaczania jest właśnie miłosierdzie. Pragnę podarować wam kilka krótkich przemyśleń, abyście mandat, jaki otrzymacie mógł być wypełniony przez was w sposób spójny i jako konkretna pomoc dla wielu osób, które podejdą do was.
Przede wszystkim pragnę wam przypomnieć, że w tej posłudze wezwani jesteście do wyrażenia macierzyństwa Kościoła. Kościół jest Matką, gdyż rodzi wciąż nowe dzieci do wiary. Kościół jest Matką, ponieważ karmi wiarą. I Kościół jest Matką ponieważ podarowuje Boże przebaczenie, rodząc do nowego życia, owocu nawrócenia. Nie możemy wystawić penitenta na niebezpieczeństwo, aby ten nie doświadczył macierzyńskiej obecności Kościoła, który go przyjmuje i miłuje. Jeśli zabrakłoby tego doświadczenia z powodu naszej surowości, byłoby to wielką szkodą najpierw dla samej wiary, ponieważ byłoby to przeszkodą dla penitenta, aby poczuł się włączony w Ciało Chrystusa. Nadto ograniczyłoby to bardzo jego poczucie bycia częścią wspólnoty. My natomiast jesteśmy wezwani aby być żywym znakiem Kościoła, który jak matka przyjmuje każdego, kto zbliża się do niego, świadom, że to przez niego jest się włączonym w Chrystusa. Wchodząc do konfesjonału pamiętajmy zawsze, że to Chrystus jest tym, który przyjmuje, to Chrystus wysłuchuje, to Chrystus wybacza, to Chrystus udziela pokoju. My jesteśmy Jego sługami i jako pierwsi potrzebujemy Jego przebaczenia. Dlatego, jakikolwiek byłby grzech, który zostanie wyznany, każdy misjonarz jest wezwany, aby pamiętał, że sam jest grzesznikiem i że powinien stać „kanałem” Bożego miłosierdzia.
Inny ważny aspekt to ten, aby umieć dostrzec pragnienie przebaczenia, które gości w sercu penitenta. To pragnienie jest owocem łaski i jej działania w życiu osób, która sprawia poczucie tęsknoty za Bogiem, za Jego miłością, za Jego domem. Serce zwraca się do Boga uznając popełnione zło, z nadzieją na otrzymanie przebaczenia. To pragnienie zwiększa się, kiedy w sercu podjęta jest decyzja zmiany życia i pragnienie, aby już więcej nie grzeszyć. To chwila, w której człowiek powierza się Bożemu miłosierdziu i w pełni mu ufa, wierząc, że się Bóg mu przebacza i wspiera go. Uczyńmy przestrzeń na to pragnienie boga i dla Jego przebaczenia.
Tłumaczenie: Radio Watykańskie
Więcej (video) na: Radio Maryja
