Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO KAPŁANÓW, ZAKONNIKÓW, SIÓSTR ZAKONNYCH I ALUMNÓW SEMINARIUM DIECEZJI FANO
Fano, 12 sierpnia 1984 r.
Najdrożsi bracia i siostry!
Odczuwam żywą potrzebę, by serdecznie wyrazić wam moją radość i zadowolenie z tego spotkania. Radość — ponieważ dane mi jest wejść z wami w bezpośrednią jedność dzięki ideałom, nadziejom, wyborom, jednym słowem: dzięki powołaniu, które z zrządzenia Opatrzności Bożej wszystkich nas łączy. Zadowolenie — bo widzę w was, zebranych z Fano, Fossombrone, Cagli i Pergoli, znak jedności czterech wspólnot diecezjalnych, które — prowadzone przez księdza biskupa Costanzo Micciego i wspierane waszą miłością duszpasterską — kroczą razem i dziś gromadzą się wokół następcy Piotra, aby wzrastać w tej komunii, która potwierdza obecność Chrystusa w świecie.
Z wami, którzy — jako kapłani i osoby konsekrowane — postanowiliście poświęcić swoje życie służbie Bogu, nie przedkładając niczego nad miłość Chrystusa i idąc drogą Pana sercem wolnym i rozpalonym, pragnę dziś rozważyć wielkość daru kapłaństwa oraz całkowite ofiarowanie siebie w życiu zakonnym, które świadczą o tym, że Bóg jest pełnym, wyczerpującym sensem życia.
Zwracam się najpierw do was, najmilsi prezbiterzy, zachęcając was, abyście dziękowali nieskończonej dobroci Bożej, która wezwała was do kapłaństwa dla służby Kościołowi i ludzkości.
Kapłan jest sługą Chrystusa, przez Niego wybranym i Jemu poświęconym, świadkiem Jego męki, śmierci i zmartwychwstania, posłanym przez Niego, by przekazywać Boże życie łaski, zwłaszcza poprzez kult eucharystyczny i sprawowanie sakramentów.
Kapłan ma misję bycia nauczycielem i przewodnikiem, ponieważ musi głosić Ewangelię i dawać odpowiedź na odwieczne pytania człowieka — każdego człowieka — dotyczące ostatecznego sensu stworzonej rzeczywistości.
Kapłan, włączony w świat jako znak i świadectwo zbawczej miłości Chrystusa, jest oficjalnie wyznaczony do publicznej modlitwy Kościoła; nieustannie składa Bogu ofiarę uwielbienia (por. Hbr 13,15), która wyraża tęsknotę całego stworzenia za wyzwoleniem synów Bożych (por. Rz 8,19), i w ten sposób staje się jego pośrednikiem i głosem.
Naszym obowiązkiem jako kapłanów jest zatem dawać świadectwo wierze poprzez wykonywanie „munus regale”.Jak podkreślił Sobór Watykański II, królewską misję Jezusa Chrystusa przekazano w sposób szczególny Kościołowi pod postacią władzy pasterskiej, którą biskupi sprawują w jedności z następcą Piotra, a kapłani i diakoni — pod kierunkiem biskupów (por.Lumen gentium, 18–19). Ta władza pasterska ma swoje źródło, nieustanny sens, wzór i ideał w Chrystusie, Dobrym Pasterzu, który daje życie za swoje owce (por. J 10,15), a gdy odnajdzie zagubioną, z radością bierze ją na ramiona (por. Łk 15,5).
Dawać świadectwo wierze jako kapłani — to uświęcać siebie i służyć Chrystusowi w innych tą miłością pasterską, która przeżywana w komunii czyni doskonałymi w jedności (por. J 17,23) oraz zwiastunami Syna Bożego, Zbawiciela: „Ojcze, aby byli jedno, aby świat uwierzył” (J 17,21).
Dawać świadectwo wierze jako kapłani — to wielkodusznie oddawać się „ministerium verbi”, szukając wszelkich najbardziej odpowiednich sposobów, aby Ewangelia była rzeczywiście głoszona „wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16,15), troszcząc się o katechezę właściwą i prowadzoną w sposób organiczny, syntetyczny i pogłębiony dla wszystkich grup osób, zwłaszcza dla młodzieży, która niekiedy bywa pozostawiona sama sobie.
Dawać świadectwo wierze jako kapłani — to być kanałami łaski, by przekazywać życie poprzez godne sprawowanie Bożych misteriów, udzielanie sakramentów, a szczególnie sakramentu pojednania, aby prowadzić wiernych do umiłowania dobra — ostatecznego źródła prawdziwych sądów sumienia moralnego.
Dawać świadectwo wierze jako kapłani — to wreszcie oddać się całkowicie do dyspozycji Boga, aby „uczynił z nas wieczystą ofiarę dla siebie” (por. III Modlitwa Eucharystyczna): tak mówimy Panu, naszemu Stwórcy i Ojcu, w imieniu i w osobie Chrystusa, a równocześnie w imieniu wszystkich stworzeń, tak abyśmy byli naprawdę zawsze ludźmi -dla: dla Boga i dla braci, bez ograniczeń, w pełnej radości z daru z siebie.
Dawać świadectwo wierze jako kapłani — to wreszcie być ludźmi modlitwy, szczególnie uczestniczącymi w modlitwie Jezusa: ludźmi Bożymi, konsekrowanymi; w najważniejszej chwili każdego dnia użyczamy naszych ust samemu Chrystusowi, który wielbi Ojca i nieustannie wstawia się za nami (por. Hbr 7,25).
Pragnę więc dodać wam otuchy, byście z ufnością i zapałem trwali w waszej szlachetnej misji kapłańskiej i duszpasterskiej, w wzajemnej miłości i jedności zamiarów. Zwłaszcza dzisiejszy świat potrzebuje przewodników oświeconych i pewnych. Powtarzam wam to, co powiedziałem prezbiterom Szwajcarii: „Im bardziej świat się dechristianizuje, tym bardziej potrzebuje widzieć w osobach kapłanów tę radykalną wiarę, która jest jak latarnia w nocy lub skała, na której można się oprzeć” (Jan Paweł II, Przemówienie do kapłanów szwajcarskich, 15 czerwca 1984 r.: Insegnamenti di Giovanni Paolo II, VII/1 [1984], s. 1793 n.). Musimy żyć z ludźmi naszych czasów jak z braćmi, pozostając jednak zawsze „świadkami i szafarzami życia innego niż ziemskie” (Presbyterorum ordinis, 3).
Wy także, drodzy bracia i siostry, którzy przez profesję rad ewangelicznych zawarliście uprzywilejowane przymierze z Chrystusem, Odkupicielem człowieka i świata, bądźcie wierni wezwaniu Boga, modlitwie — jako warunkowi wytrwania na drodze, do której On was powołał. Modlitwa jest siłą słabych. Apostoł Paweł mówi: „Podobnie także Duch przychodzi z pomocą naszej słabości; nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami” (Rz 8,26). Modlitwa pozwala nam w pewnym sensie trwać w wymiarach Boga, wpisać się — pokornie, lecz odważnie — w samo Jego serce, w Jego zamysł. Modlić się znaczy uznać, że Chrystus zmartwychwstał i zasługuje na bezwarunkowe oddanie.
Lecz jeśli w waszym stanie życia oczywisty jest prymat kontemplacji, która — rytmem i wsparciem reguły — pomnaża waszą miłość do Chrystusa, to równie oczywiste jest, że ta miłość stanowi szczególne dobro dla całego Kościoła. Lud Boży jest świadomy, że w miłości, którą Chrystus otrzymuje od osób konsekrowanych, miłość całego Ciała w sposób szczególny kieruje się ku Oblubieńcowi.
Wyrażam wam wdzięczność Kościoła za konsekrację i profesję rad ewangelicznych, które są typowym świadectwem miłości, poprzez które w szczególny sposób staje się widoczna pełna prawda zbawcza Ewangelii. Zachęcam was zatem, byście uczestniczyli w apostolstwie Kościoła zgodnie ze specyficznym charyzmatem zakonu lub zgromadzenia, w którym żyjecie. Życzę więc, abyście byli zawsze otwarci na życie duszpasterskie Kościoła lokalnego i — uważni na znaki czasu — abyście byli zawsze wielkodusznie gotowi odpowiadać na potrzeby ubogich, nieść orędzie Chrystusa tym, którzy najbardziej potrzebują konkretnych znaków zbawczej nadziei Odkupiciela. Różne są sposoby, dzięki którym poprzez apostolstwo możecie i powinniście okazywać waszą miłość do Kościoła i świata. Najważniejsze jest jednak, abyście — zarówno w kontemplacji owocnej dla głoszenia Chrystusa, jak i w działaniu bezpośrednio apostolskim — byli żywym dowodem, że „królestwo Boże to nie sprawa pokarmu i napoju, ale sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym. A kto w tym służy Chrystusowi, jest miły Bogu i cieszy się uznaniem u ludzi” (Rz 14,17–19). Świat potrzebuje autentycznego świadectwa konsekracji zakonnej jako nieustannego zaczynu zbawczej odnowy.
Chcę zakończyć, przypominając wam, że celem życia zakonnego jest oddawanie czci i chwały Najświętszej Trójcy oraz — poprzez waszą konsekrację — pomaganie ludzkości osiągnąć pełnię życia w Ojcu, Synu i Duchu Świętym. We wszystkich waszych projektach i działaniach starajcie się mieć zawsze przed oczyma ten cel. Nie możecie oddać większej przysługi; nie możecie otrzymać większej nagrody.
Życząc, aby Pan i Najświętsza Maryja Panna, nasza słodka Matka, towarzyszyli wam, drodzy kapłani, drodzy zakonnicy i umiłowane zakonnice, i napełniali wasze życie wielkim entuzjazmem w służbie waszego wzniosłego powołania i waszej posługi kościelnej, wszystkim z serca udzielam apostolskiego błogosławieństwa.
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
