Home DokumentyDokumenty Kościoła o życiu konsekrowanymDykasteria ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia ApostolskiegoListy i przemówienia 1964.06.23 – Watykan – Kard. Ildebrando Antoniutti, List do Krajowego Kongresu kapelanów zakonnic, który odbył się w Angers

1964.06.23 – Watykan – Kard. Ildebrando Antoniutti, List do Krajowego Kongresu kapelanów zakonnic, który odbył się w Angers

Redakcja
 
Kard. Ildebrando Antoniutti
      Prefekt Kongregacji

LIST DO KRAJOWEGO KONGRESU KAPELANÓW ZAKONNIC, KTÓRY ODBYŁ SIĘ
W ANGERS

Watykan, 23 czerwca 1964 r.

 

Arcybiskup Marcel-Marie Dubois
Przewodniczący Komisji dla Spraw Zakonnic Episkopatu Francji

Ekscelencjo,

Wdzięczny jestem, Waszej Ekscelencji za informacje dotyczące „Krajowego Kongresu kapelanów zakonnic”, który odbędzie się w Angers od 15 do 17 lipca.

Gratuluję ekscelencji wyboru tematu: „Życie zakonne szkołą wolności”. Szczególnie w naszych czasach trzeba wyraźnie podkreślać, że życie zakonne, będąc z istoty swej staraniem o świętość, nastawione jest na dążenie do pełnego rozwoju i dojrzałości osoby ludzkiej, uczestniczącej w życiu Bożym. Dlatego też zarówno w dziedzinie apostolstwa jak i świętości jest ono źródłem i szkołą wolności chrześcijańskiej.

Korzystam chętnie z okazji Kongresu, by zwrócić uwagę jego uczestników na fakt, iż życie zakonne – jak je przedstawia i Chrystus i Kościół – wymaga wolnego wyboru, a konsekwentnie dobrowolnego przeżywania tego życia, które się świadomie przyjęło.

Kościół zawsze bronił wolności, która przysługuje każdemu chrześcijaninowi w wyborze życia zakonnego, w tym znaczeniu, że nikogo nie można siłą do tego zmusić, ani też nikomu zabraniać czy też od tego odwracać. Szczególnie w naszych czasach Kościołowi chodzi o to, by zachować wolność instytutów i ich członków pod względem życia takim życiem zakonnym, jakie się świadomie przyjęło. Opatrzność wzbogaciła Kościół wielką różnorodnością rodzin zakonnych; każda z nich ma jakieś powołanie specjalne i jakąś określoną misję do wypełnienia przy pomocy szczególnych środków; temu celowi odpowiadają i struktura i oblicze własne danego instytutu: duchowe, apostolskie i prawne.

Z pewnością Kościół troszczy się po macierzyńsku, aby każdy instytut odnawiał się nieustannie, aby odpowiedzieć nie swemu powołaniu i własnej swej misji – i to zarówno przez powrót do źródeł jak i przez przystosowanie się do nowych potrzeb.

Jednakże Kościół nie ma zamiaru narzucać zmian czy to w Konstytucjach czy to w formach życia wybranych dobrowolnie przez akt profesji i stanowiących czynnik charakterystyczny danego instytutu, mającego wyraźną i definitywną aprobatę Stolicy Świętej.

Stałość stanu zakonnego i związanie się z instytutem przez profesję powinny gwarantować temu, kto przyjmuje określony rodzaj życia zakonnego, prawo i obowiązek pozostania mu wiernym aż do śmierci.

Może się zdarzyć, że kompetentna władza będzie zmuszona zadecydować w wprowadzeniu zmian i przystosowań w tym, co dotyczy elementów zasadniczych i charakterystycznych danego instytutu. Nowe instytucje będą mogły odpowiedzieć nowym formom praktykowania rad ewangelicznych; Kościół będzie mógł wówczas zatwierdzić je, o ile spełnią postawione warunki i ustalone wymagania. Nikt jednak nie może żądać, aby jakiś już istniejący instytut został zmodyfikowany i zmieniony przeciwko swemu duchowi, jakiego chciał Założyciel i jaki Kościół zatwierdził.

Proszę przyjąć, Ekscelencjo, wyrazy wdzięczności i zapewnienie mojego oddania w Panu naszym i Najświętszej Pannie.

/-/ I. Kard. Antoniutti
Prefekt

/tłumaczenie z francuskiego/

SERWIS INFORMACYJNY KONFERENCJI WYŻSZYCH PRZEŁOŻONYCH ZAKONÓW MĘSKICH W POLSCE

Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie. Zgoda