Franciszek
PRZEMÓWIENIE DO SIÓSTR KANONICZEK DUCHA ŚWIĘTEGO I INNYCH WSPÓLNOT ZWIĄZANYCH Z CHARYZMATEM BŁOGOSŁAWIONEGO GUIDONA Z MONTPELLIER
Rzym, Sala Klementyńska, 5 grudnia 2024 r.
Wasza Ekscelencjo, drogie siostry,
drodzy bracia,
Witam was w tym domu Piotra. Pozdrawiam również dyrektora generalnego szpitala „Santo Spirito in Sassia” w Rzymie oraz członków dyrekcji generalnej, którzy dziś nam towarzyszą.
Reguła błogosławionego Guido rozpoczyna się w imię Świętej i „Indywidualnej” Trójcy: Ojca, Syna i Ducha Świętego, proponując wszystkim braciom — i siostrom — obecnym i przyszłym członkom Zakonu fascynujący projekt życia. A jaki to projekt? „Poświęcić się przede wszystkim trosce i służbie ubogim”.
Jest to projekt zgodny z reformą, którą papież Innocenty III promował w życiu zakonnym i która później przyjęła formę w nowych zakonach żebraczych. To zainteresowanie papieża było sterowane przez Ducha Świętego, który inspirował go do słuchania różnych świętych, takich jak błogosławiony Guido i święty Jan de Matha, z którymi spotkał się na początku swojego pontyfikatu. To oni stali się inicjatorami tego projektu.
Ciekawe jest, jak Boży plan dojrzewa w „kuchni serca” — coś, co mniszki, siostry, dobrze rozumieją — a nuty smaku i koloru stopniowo przenikają reguły życia, aby później rozprzestrzeniać ich zapach na całą wspólnotę Kościoła. Wśród tych nut pozwólcie, że wyróżnię trzy: wspólnota, sine proprio i służba.
W waszej regule ślub ubóstwa wyrażony jest w szczególny sposób: życie bez posiadania niczego na własność. To wyrażenie nie oznacza jedynie życia w rygorystycznej prostocie i oderwaniu od dóbr, jak dzisiaj definiuje się ten ślub, ale także uznanie, że jesteśmy gośćmi w Domu Bożym — Domu Trójcy Świętej, która nas przyjmuje i dzieli się nim z ubogimi, do których służby jesteśmy powołani. W rzeczywistości pierwsi bracia, wyraźnie wyznając trzy rady ewangeliczne, pojmowali ubóstwo jako wspólnotę, naśladując przykład pierwotnego Kościoła, w którym „wszyscy, którzy uwierzyli, byli razem i wszystko mieli wspólne” (Dz 2, 44).
W ten sposób życie braterskie wykracza poza dzielenie się przestrzenią, zadaniami czy służbami. Życie braterskie oznacza dar z siebie dla Boga w bracie — dar bez zastrzeżeń. Niczego własnego nie należy zostawiać w „tylnej komnacie” ziemskich zabezpieczeń, ukrytego w celi, kieszeni czy, co gorsza, w sercu. Tylko dzięki tej wolności, bez niczego własnego, możemy rozpocząć projekt wspólnego wędrowania jako znak eschatologiczny — pielgrzymowanie tam, dokąd Pan nas zaprasza, czyli do nieba.
To jest pielgrzymowanie do Boga, inspirowane przez Ducha Świętego, który czyni nas naśladowcami Jezusa. A mówiąc o Jezusie, pamiętajmy, że „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć”. To jest nasz wzór. Nasza świętość będzie mierzalna tym, na ile potrafimy stawać się mali i służyć wszystkim (por. Mt 23, 10-11).
Niech Maryja, umiłowana córka Ojca, Matka Boga Syna i Oblubienica Ducha Świętego, wspiera was na tej drodze, czyniąc z waszych serc i wspólnot świątynie Trójcy Świętej. Niech Bóg wam błogosławi, dziękuję.
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
