Jan Paweł II
LIST DO WSPÓLNOTY SIÓSTR KARMELITANEK W OŚWIĘCIMIU
Watykan, 9 kwietnia 1993 r.
Drogie Siostry,
«(…) moim powołaniem jest miłość. O tak, znalazłam już swe własne miejsce w Kościele (…). Kościół ma serce i (…) to serce pała gorącą miłością (…). I oto miłość ukazała mi się jako istota mego powołania (…). W sercu Kościoła, mojej Matki, ja będę miłością» (Manuscrits autobiographiques, Lisieux 1957, 227-229).
Te słowa Świętej Karmelitanki z Lisieux mówią o istocie powołania każdej z Jej sióstr w Karmelu: każdej z Was. Aby być miłością w sercu Kościoła, przybyłyście kiedyś do Oświęcimia. Czyż trzeba wyjaśniać, jak bardzo w tym właśnie miejscu winno bić serce Kościoła? Jak bardzo tutaj potrzebna jest ta miłość, jaką Chrystus do końca umiłował człowieka? Jak bardzo jest ona potrzebna tutaj, gdzie przez lata całe szalała nienawiść i pogarda dla człowieka, zbierając straszliwe żniwo zniszczenia i śmierci wśród ludzi należących do tylu narodów?
Obecnie z woli Kościoła macie przenieść się na inne miejsce w tym samym Oświęcimiu. Pozostaje sprawą wolnego wyboru każdej z Was, czy zechce kontynuować tam życie karmelitańskie w dotychczasowej wspólnocie, czy też zechce wrócić do macierzystego klasztoru. Jest to zapewne też moment próby dla każdej. Proszę Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, aby dał każdej poznać Jego Wolę i szczegółowe powołanie na karmelitańskiej drodze życia.
W dalszym ciągu bowiem Oświęcim — i to wszystko, co się z nim łączy jako tragiczne dziedzictwo Europy i ludzkości, pozostaje zadaniem Karmelu. Pozostaje tym zadaniem w szczególności to, co łączy się z obozem zagłady «Auschwitz-Birkenau» w pamięci narodów: w pamięci synów i córek Izraela, a zarazem to, co łączy się w dziejach Polaków, w historii naszej Ojczyzny. W jaki sposób przyszłość będzie wyrastała z tej najboleśniejszej przeszłości, to w znacznej mierze zależy od tego, czy u progu Oświęcimia będzie czuwała ta «miłość, która jest potężniejsza niż śmierć» (por. Pnp 8, 6). Wam, Drogie Siostry, w sposób szczególny powierzona jest tajemnica tej odkupieńczej miłości — tej miłości, która zbawia świat. A jakże bardzo ten nasz współczesny świat — w pięćdziesiąt lat po straszliwej wojnie, która między innymi wydała Oświęcim — jakże bardzo wciąż jest zagrożony nienawiścią!
Drogie Córki Karmelu! Przyjmijcie równocześnie to gaudium paschale, jakim żyje Kościół w czasie wielkanocnym. Przyjmijcie też błogosławieństwo w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego — w Imię Jezusa Chrystusa, który zwyciężył świat (por. J 16, 33).
Watykan, dnia 9 kwietnia 1993 r.
JAN PAWEŁ II, PAPIEŻ
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1993, nr 5-6 (153) s. 60
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
