Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO GRUPY PRZEŁOŻONYCH GENERALNYCH NIEKATOLICKICH INSTYTUTÓW ŻYCIA ZAKONNEGO
Rzym, 21 maja 1979 r.
Najdrożsi, umiłowani w Chrystusie,
Jako Biskup Rzymu witam was serdecznie w Stolicy Apostolskiej. Jest bardzo budujące wiedzieć, że zebraliście się na ekumeniczne spotkanie konsultacyjne poświęcone życiu zakonnemu. Co więcej, wasza wizyta ma miejsce w czasie szczególnie sprzyjającym, by wspólnie przez chwilę zastanowić się nad tym tematem i dzięki tej refleksji doświadczyć radości płynącej z wspólnego przyjęcia wzniosłych ideałów życia zakonnego.
Wśród tych ideałów wyróżnia się podstawowa koncepcja życia zakonnego jako szczególnego poświęcenia się naszemu Panu, Jezusowi Chrystusowi — jako sposobu całkowitego przylgnięcia do Jego Boskiej Osoby oraz pełnego urzeczywistnienia wszystkich konsekwencji chrztu w Chrystusie. Życie zakonne to całkowite poszukiwanie Błogosławieństw; to praktyczne uznanie absolutnego prymatu Chrystusa w Kościele i w świecie. Jest ono dobrowolnym przylgnięciem uczniów do zaproszenia Jezusa: „Wytrwajcie w miłości mojej” (J 15,9).
Sobór Watykański II postrzega życie zakonne jako ukierunkowane na większą świętość Kościoła i na większą chwałę Trójcy Przenajświętszej, która w Chrystusie i przez Chrystusa jest źródłem i początkiem wszelkiej świętości (por. Lumen Gentium, 47). Uważa on każdą owocną posługę zakonną w Kościele za wynik wewnętrznej jedności z Chrystusem (por. Perfectae Caritatis, 8).
Każda refleksja nad życiem zakonnym jako nowym i szczególnym tytułem do realizacji powszechnego powołania do świętości, skierowanego do całego Ludu Bożego, prowadzi nas nieuchronnie do aspektów eklezjalnych życia zakonnego. W historii Kościoła władza kościelna dawała gwarancję autentyczności tego życia, a ono samo było nieustannie postrzegane w relacji do całego Ciała Chrystusa, gdzie działalność każdego członka i każdej wspólnoty odbywa się na rzecz całego Ciała, zgodnie z zasadą dynamicznej jedności z Chrystusem, Głową.
Z Bożą łaską pokładam ufność, że wasze eklezjalne konsultacje na tak ważne tematy przyniosą trwałe owoce. Modlę się do Ducha Świętego, aby On sam oświecał wasze refleksje nad życiem zakonnym, szczególnie w odniesieniu do kwestii jedności Kościoła — tej doskonałej jedności, której pragnie Chrystus.
Któż, jeśli nie zakonnicy, doświadcza w modlitwie pilnej potrzeby nie tylko zewnętrznego przejawu jedności, lecz także jej pełnego przeżywania w prawdzie i miłości? Czy, doświadczając tej potrzeby — będącej sama w sobie darem Bożym — nie odczuwamy także potrzeby głębszego osobistego oczyszczenia, prowadzącego do wielkiego nawrócenia serca, które Bóg zdaje się stawiać jako warunek wstępny do przywrócenia jedności wszystkich chrześcijan? Czy wolność religijna i duchowa, której zakonnicy usiłują się nauczyć, by móc całkowicie przylgnąć do Pana Jezusa, nie zobowiązuje ich coraz mocniej, w miłości, by szli do końca za wolą Chrystusa wobec Jego Kościoła? Czyż to właśnie zakonnicy nie są w sposób szczególny wezwani, by dawać wyraz pragnieniu chrześcijan, aby dialog ekumeniczny — który ze swej natury jest procesem — doprowadzić do końca w pełnej komunii kościelnej, która jest „z Ojcem i z Jego Synem, Jezusem Chrystusem”? (1 J 1,3). Czyż to zakonnicy nie powinni jako pierwsi zaangażować pełnię swojej ofiarności w obliczu zbawczego planu Boga, powtarzając każdy za świętym Pawłem: „Co mam czynić, Panie?” (Dz 22,10)?
Drodzy bracia i siostry, to jest moment radości — nie z powodu samozadowolenia, lecz z pokornego i pełnego skruchy pragnienia pełnienia woli Bożej. Równocześnie jest to moment ufności „w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga, sprawiedliwością, uświęceniem i odkupieniem” (1 Kor 1,30). Zwróćmy ku Niemu nasze serca, wzywając mocy Jego zasług dla naszego pokrzepienia, podczas gdy z ofiarnością i poświęceniem oczekujemy pełnego objawienia Jego Królestwa — dopełnienia naszej jedności w Chrystusie: „Przyjdź Królestwo Twoje, bądź wola Twoja”.
Proszę was, abyście przekazali waszym wspólnotom zakonnym moje pozdrowienie i moje zachęty do głębokiego życia „wiarą w Syna Bożego” (Ga 2,20). Wraz z wyrażeniem mojej przyjaźni i mojego uznania zapewniam was o mojej miłości w Chrystusie Jezusie, naszym Panu.
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
