Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO MAŁYCH SIÓSTR JEZUSA
Rzym, 16 września 1979 r.
Drogie Małe Siostry,
Zawsze jest dla mnie wielką radością przyjmować osoby zakonne, ponieważ ich życie całkowicie poświęcone Panu stanowi błogosławieństwo i niezrównane świadectwo w Kościele. Jestem szczególnie wrażliwy – jak wiecie – na wasze powołanie, z którym zdążyłem się już od dawna oswoić.
Cóż więc powiem wam w kilku słowach? Pragnę jedynie dodać wam odwagi w dążeniu do autentycznej wierności ojcu Karolowi de Foucauld. Wasze powołanie wiąże się z dwiema odpowiedzialnościami: z jednej strony – stawać przed Bogiem w imieniu mężczyzn i kobiet, wśród których żyjecie, a także w imieniu wszystkich innych; z drugiej – dzielić ich życie w imię Wcielonego Chrystusa.
Podobnie jak brat Karol od Jezusa, poświęcacie długie chwile modlitwie cichej i bezinteresownej, często przed Najświętszym Sakramentem i modlicie się również razem z tymi, którzy was otaczają. Bądźcie – w obecności Zbawiciela – w adoracji, uwielbieniu i wstawiennictwie ambasadorkami waszych braci i sióstr, ich pragnień i ich potrzeb. Oto cecha charakterystyczna waszej modlitwy, to właśnie nadaje jej całą wartość. W pewnym sensie poprzez was i dzięki waszej modlitwie, ludzie zbliżają się do Boga i do Jego zbawienia.
Miejcie tę samą trzeźwość i realizm w odniesieniu w waszej przyjaźni do środowiska, w którym jesteście obecne, co zakłada nie tylko uprzejmą wymianę uczuć, ale głębokie i stałe dzielenie życia, z przywiązaniem, cierpliwością i ukryciem, które cechują życie w Nazarecie i stanowią dowód miłości. To jest wasz sposób dawania życia za tych, których miłujecie zgodnie z Ewangelią: za robotników, chorych, więźniów, analfabetów, nomadów, samotnych, uzależnionych, wykluczonych przez społeczeństwo i przez Kościół.
W życiu wewnętrznym waszych małych wspólnot, zawsze o charakterze rodzinnym, jak i w całej Kongregacji, dzielcie się z siostrami waszym osobistym bogactwem i uzupełniajcie się odpowiedzialnością, pozostając sobą.
To „wcielenie” i ta „autentyczność” nie oznaczają bycia „ze świata”, czyli poddawania się rozmaitym prądom i wpływom, które krążą w środowiskach, gdzie prowadzicie apostolat, ani też osobistym kaprysom. Wymaga to, byście były głęboko zakorzenione w zasadniczym jądrze wiary Kościoła, w duchowości waszej fundacji, w etyce chrześcijańskiej, w celebrowaniu tajemnic chrześcijańskich. Cieszę się z wami, że co roku, na zmianę, odnawiacie swoje siły duchowe w opactwie „Tre Fontane”, biorąc udział w sesji, która zbiega się z profesją zakonną sióstr. W tym roku nie będzie mnie w Rzymie w momencie tej profesji, dlatego pragnąłem przyjąć was dziś, aby zapewnić o mojej szczególnej łączności z wami w tym wydarzeniu.
Wkrótce rozproszycie się po czterech krańcach świata. Tego wymaga wasze powołanie: miłość nie zna granic. Ale pozostajecie wierne sercu Kościoła, blisko grobu Apostoła Piotra, u którego boku wypowiedziałyście wasze śluby, w zjednoczeniu z Następcą tego Apostoła, który jest fundamentem jedności Kościoła. Bądźcie pewne, że Papież ceni wasze życie zakonne, jak również wasze apostolskie świadectwo, i że towarzyszy wam swoją myślą, gdziekolwiek niesiecie Ewangelię. Sam powierza się waszym modlitwom i prosi Pana, by błogosławił wam, wszystkim Małym Siostrom, które reprezentujecie, oraz wszystkim, którzy są wam bliscy.
W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
