Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO OSÓB KONSEKROWANYCH Z RODZINY PAULIŃSKIEJ
Rzym, 21 marca 1983 r.
Przyjęcie Rodziny Paulińskiej, a więc spotkanie z wami, drodzy bracia i siostry, jest dla mnie źródłem wielkiej radości. I to nie tylko z powodu bezpośredniego, a przecież bardzo znaczącego motywu tego spotkania – a mianowicie upamiętnienia rozpoczęcia obchodów setnej rocznicy urodzin Założyciela, kapłana ks. Jakuba Alberionego, oraz uczczenia srebrnego czy złotego jubileuszu kapłaństwa lub profesji zakonnej licznych jego synów i córek – ale również z racji ogólniejszej, jaką jest chęć głębszego kontaktu i intensywniejszej wspólnoty „w wierze i miłości” pomiędzy każdym z was a następcą Piotra.
Pauliści i Paulistki są dziś obecni na całym świecie dzięki swojej różnorodnej działalności, inicjatywom apostolskim oraz twórczej realizacji misji w szerokim obszarze środków społecznego przekazu. Jesteście żywą częścią Kościoła, i dlatego rzeczą naturalną jest, że nie tylko jesteście rozpoznawalni, ale również wspierani i zachęcani w swoim owocnym posługiwaniu przez tego, kto w Kościele ponosi największą odpowiedzialność za wypełnianie najwyższego nakazu Chrystusa: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16,15); „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody…” (Mt 28,19).
Drzewo o wielu gałęziach: przeglądając listę różnych Zgromadzeń, Instytutów i Stowarzyszeń, które składają się na Rodzinę Paulińską – Rodzinę, której początki z niewyczerpaną płodnością dał ognisty duch Założyciela – uważam, że to właśnie określenie najlepiej i najpełniej oddaje jej istotę. Jest to drzewo o wielu gałęziach, ponieważ od pierwszego Zgromadzenia kapłanów i braci Paulińskich, powstałego w odległym sierpniu 1914 roku, aż po najnowsze Zgromadzenie Sióstr Apostolinek, założone pod koniec lat pięćdziesiątych XX wieku, powstało dziewięć jego odnóg, do których można jeszcze dodać liczne i prężne Stowarzyszenie Absolwentów. I z przyjemnością wspominam tutaj, że jedna z tych gałęzi – Pobożne Uczennice Boskiego Mistrza – ma swoją wspólnotę, która posługuje przy Stolicy Apostolskiej w Watykanie.
To jest drzewo, ponieważ mimo wielości gałęzi, jeden był i pozostaje jego pień, a co najważniejsze – jedna jest życiodajna siła, która je karmi i rozwija. Nieprzerwana i stała była bowiem myśl, która nieustannie pobudzała ks. Alberionego do studiowania i wprowadzania w życie możliwych dróg ewangelicznego przenikania i nowych form obecności w strukturach współczesnego społeczeństwa, aby uczynić w nim miejsce dla Ewangelii. To właśnie jego nieustanne poszukiwanie, trwające przez całe długie życie, uczyniło go szczególnie drogim kolejnym Papieżom, a w sposób szczególny – jak wiadomo – mojemu poprzednikowi, Pawłowi VI.
Nazywając swoje fundacje imieniem św. Pawła, wasz Ojciec nie ograniczał się oczywiście do zwykłego wyboru nazwy, lecz chciał odwołać się do jednoznacznego ducha i stylu Apostoła narodów. W istocie, nie chodziło mu tylko o imię czy patronat, lecz przede wszystkim o inspirację duchową i pokarm wewnętrzny, które pragnął zaczerpnąć od św. Pawła – zarówno dla siebie, jak i dla tych, którzy towarzyszyli mu w pierwszych inicjatywach, a także dla was, którzy dziś je kontynuujecie.
Proponował on apostolat otwarty, nowoczesny, zgodny z nauczaniem i przykładem Apostoła. Tak jak Paweł nieustannie poszukiwał nowych form i odważnych metod, by głosić narodom Chrystusa i Jego tajemnicę (por. Ef 3,2-10) – czego dowodzą jego podróże misyjne, listy i niestrudzona działalność – tak i wy powinniście właśnie w nim odnajdywać swoje szczególne odniesienie, aby umacniać się w waszym specyficznym powołaniu i trwać w zaangażowaniu na rzecz działania oryginalnego, ofiarnego, bez oszczędzania sił i osobistych kosztów.
Jasne więc staje się, jaka powinna być wewnętrzna żywotna siła waszej posługi w Kościele i społeczeństwie: to miłość do Prawdy objawionej przez Chrystusa i przez Niego powierzonej Apostołom i ich następcom, czyli Kościołowi, który jest jej strażnikiem i przekazuje ją oraz broni przez swoje autentyczne i nieprzerwane Magisterium.
Jest jednak pewna dziedzina, której Pauliści poświęcają się w sposób szczególny: to obszar druku, obejmujący przygotowywanie i rozpowszechnianie chrześcijańskich w treści publikacji książkowych i periodyków, o wyraźnie formacyjno-wychowawczym charakterze.
Dziedzina ta jest niezwykle szeroka i doniosła, ponieważ z jednej strony łączy się z sektorem audiowizualnym, a z drugiej – dotyka bardzo blisko, również w kontekście tak licznych produkcji moralnie dwuznacznych i szkodliwych – problemu chrześcijańskiego wychowania młodzieży.
Wasza misja w specyficznym obszarze wydawniczym jest dziś niezwykle aktualna i potrzebna. Waszym ideałem i waszą troską niech zawsze będzie formacja ludzka, chrześcijańska i katolicka. To wasza prawdziwa misja ewangeliczno-kościelna – do niej zostaliście powołani, idąc śladami ks. Alberionego.
Niech jego wspaniały przykład pobudza was i wspiera w czujnym i aktywnym, bezinteresownym i wielkodusznym zaangażowaniu, zawsze inspirowanym autentycznym duchem ewangelicznym.
W dziedzinie środków społecznego przekazu – podobnie jak w każdej innej – niech was zawsze ożywia prawdziwy duch apostolatu, tak by kierowała wami nie perspektywa zysku czy innych doraźnych korzyści, jakie może przynieść konkretna inicjatywa, lecz wyłącznie dobro, które może ona zaszczepić w społeczeństwie.
Na początku nazwałem waszą Rodzinę drzewem o licznych gałęziach – to po prostu uznanie tego, kim jesteście i co sobą reprezentujecie. Ale chciałbym zakończyć życzeniem: w trwałej wierności duchowi i wskazaniom waszego Założyciela, niech wasza Rodzina Paulińska – poprzez różnorodność inicjatyw i bogactwo dobrych owoców – będzie także i przede wszystkim – drzewem rodzącym liczne owoce!
Z moim apostolskim błogosławieństwem.
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
