Konferencja Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich
LIST WYŻSZYCH PRZEŁOŻONYCH ZAKONÓW MĘSKICH DO WSPÓŁBRACI Z OKAZJI UROCZYSTOŚCI BOŻEGO NARODZENIA 1984 R.
Warszawa,17 października 1984 r.
Wprowadzenie
Zgromadzeni na jesiennym zebraniu – Wyżsi Przełożeni Zakonów i Zgromadzeń Męskich w Polsce – w warszawskim klasztorze Ojców Dominikanów w dniach 16 i 17 października br. zgłębialiśmy treść Adhortacji Apostolskiej „Redemptionis donum”, którą Jan Paweł II z wielką miłością skierował do Rodzin Zakonnych na zakończenie Świętego Roku Odkupienia.
Po spotkaniu z Księdzem Prymasem, Kardynałem Józefem Glempem, w telegramie wysłanym do Ojca świętego z okazji szóstej rocznicy Jego pontyfikatu dziękowaliśmy Janowi Pawłowi II za ten wspaniały dar Roku Odkupienia dla Rodzin zakonnych – dokument, który dotyka głębi naszego zakonnego powołania, jego tożsamości i misji w Kościele i świecie.
Drodzy Współbracia.
Pragniemy skierować do Was nasze serdeczne życzenia na zbliżające się Święta Bożego Narodzenia. Treść życzeń zaczerpniemy z Adhortacji Jana Pawła II „Redemptionis donum”.
Wiemy, że dokument ten nosi datę 25 marca 1984 – Dzień Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie.
Niech to papieskie „zwiastowanie” skierowane do Rodzin zakonnych zrodzi w naszych sercach i duszach jak najobfitsze owoce nowego życia w Duchu Świętym.
Jezus spojrzał na nas z miłością, dokonał naszego odkupienia i wybrał nas, aby każdy z nas oddał siebie na szczególną służbę Odkupienia poprzez przynależność do braterskiej wspólnoty, uznanej i zatwierdzonej przez Kościół. Owocem tego „spojrzenia” Chrystusa w tajniki naszego serca była, jest i ma być świadomość, że nie należymy już do siebie samych ale do NIEGO i z tą świadomością pójdziemy do Nowonarodzonego razem z naszymi Założycielami, którzy tak właśnie rozumieli swoje życie i misję w Kościele.
Wpatrującym się w Żłóbek betlejemski niech zajaśnieje nam na nowo piękno naszego zakonnego powołania. Bóg stał się człowiekiem, stał się darem dla człowieka, aby człowiek nauczył się tej prawdy, że być człowiekiem to być darem wieczystym dla Boga i darem dla braci, „stać się we własnym człowieczeństwie szafarzem dobra”. Powołanie, w którym człowiek w sposób dogłębny odkrywa ewangeliczne prawo daru, wpisane we własne człowieczeństwo – samo jest darem. Jest darem szczególnie nabrzmiałym najgłębszą treścią Ewangelii – darem, w którym odzwierciedla się bosko-ludzki profil tajemnicy Odkupienia świata.
Nasz dar dla Dzieciątka, które się nam narodziło – to dar naszej konsekracji. Kościół myśli o Was, drodzy Bracią, przede wszystkim jako o osobach „konsekrowanych”, poświęconych Bogu w Jezusie Chrystusie, na wyłączną własność. Świadomość przynależenia do Boga w Jezusie Chrystusie, Odkupicielu świata i Oblubieńcu Kościoła niech pieczętuje Wasze serca, wszystkie Wasze myśli, słowa i uczynki znamieniem biblijnej oblubienicy.
Niech ta świadomość przynależności do Chrystusa otwiera Wasze serca, myśli i uczynki kluczem tajemnicy Odkupienia na wszystkie cierpienia, potrzeby i nadzieje ludzi i świata, pośród których Wasza konsekracja została zaszczepiona jako szczególny znak obecności Boga, dla którego wszyscy żyją ogarnięci niewidzialnym wymiarem Jego Królestwa.
Waszym zadaniem jest brać udział, w sposób możliwie najbardziej pełny i najbardziej radykalny w kształtowaniu tego nowego stworzenia, które ma się wyłonić z Odkupienia świata poprzez moc Ducha Prawdy.
Jesteście, Drodzy Bracia, szczególnym dobrem Kościoła. Rozpoznajcie własną tożsamość i swoją godność w świetle Tajemnicy Odkupienia. Niech ciągle odnawia się Wasza miłość ku Chrystusowi – ta miłość stanowi szczególne dobro całego Ludu Bożego. Kościół wyraża Wam, Drodzy Bracia, wdzięczność swoją za konsekrację i profesję rad ewangelicznych, która jest szczególnym świadectwem miłości. Kościół liczy na Waszą całkowitą i ofiarną współpracę i modli się za Was, aby to świadectwo miłości nigdy nie ustało. Świat potrzebuje tego autentycznego znaku „sprzeciwu” konsekracji zakonnej jako nieustannego zaczynu odnowy zbawczej. Bezcenne jest przeto Wasze świadectwo. Trzeba tylko wciąż o to zabiegać, ażeby było ono w pełni przejrzyste i w pełni owocne wśród ludzi. Poprzez wszystko co czynicie, a nade wszystko przez to czym jesteście, niech będzie głoszona i potwierdzana ta prawda, że „Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego Siebie”. Z Chrystusa Odkupiciela świata niech wypływa niewyczerpane źródło Waszej miłości do Kościoła.
Umiłowani Bracia, Wierny jest Bóg, który powołał nas do wspólnoty z Synem Swoim Jezusem Chrystusem. Trwając w wierności Temu, który jest wierny – szukajcie oparcia szczególniejszego w Maryi. Niech Ona, Panna wierna, będzie też Matką Waszej ewangelicznej drogi. Niech pomoże Wam doświadczyć i okazać wobec świata jak nieskończenie wierny jest sam Bóg.
Zakończenie
Najwyższy Pasterz – Jan Paweł II, któremu zostało przekazane zadanie utwierdzać braci w wierze, pragnie nas poprowadzić z tymi myślami, refleksjami, wymaganiami do przeżywania Tajemnicy Wcielenia, która zapoczątkowuje Tajemnicę Odkupienia.
Ojciec święty troszczy się o wierność życiu zakonnemu. Życie zakonne bierze bardzo poważnie. Żąda od nas wiele, bo wiele przyrzekliśmy Bogu. On dobrze zna życie – jak żądać w dzisiejszym świecie wierności Bogu od młodych, małżonków, wszystkich wiernych, jeżeli zakonnicy okazaliby się niewierni?
Papież jest przekonany, że nie może być mowy o odnowie życia chrześcijańskiego bez odnowy życia zakonnego. Życie naszych Założycieli było zawsze ku odnowie życia Kościoła.
Papież chce tchnąć w nas ducha wierności naszemu zakonnemu powołaniu i życiu w Kościele i dla Kościoła i dla świata.
Podczas pobytu w Kanadzie pytała młodzież Ojca świętego o sekret Jego zawierzenia Chrystusowi i Jego wewnętrznej mocy i radości. Niech pyta i nas współczesny człowiek o sekret nasz – radosnej służby Bogu dziś.
Najdrożsi Współbracia,
Niech Boże Narodzenie będzie dla nas świętem ponownego przyjęcia otwartym i radosnym sercem orędzia anielskiego „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania”.
Wyżsi Przełożeni Zakonów i Zgromadzeń Męskich w Polsce
Archiwum KWPZM
