Klaretyni

Zgromadzenie Misjonarzy Klaretynów – Synów Niepokalanego Serca Maryi zostało założone 16 lipca 1849 roku w Vic w Hiszpanii przez Antoniego Marie Klareta (1807-1870) i sześciu kapłanów współzałożycieli. Pierwsze prace apostolskie po założeniu Zgromadzenia były związane z prowadzeniem misji ludowych, katechizowaniem dzieci oraz duchowym kierownictwem kleru, seminarzystów i zakonników na terenie Hiszpanii.

Powstały wówczas klasztory w Katalonii, Kastylii i Aragonii. Niestety, wybuch rewolucji hiszpańskiej w 1868 roku zahamował ten rozwój. Klaretyni zostali zmuszeni do opuszczenia ziemi ojczystej. Schronienie znaleźli na terenie południowej Francji. To przymusowe przekroczenie granic Hiszpanii przyczyniło się do rozpoczęcia szeroko zakrojonej pracy misyjnej prowadzonej na całym świecie. Już w 1869 roku powstały pierwsze domy poza Europą: najpierw w Algierii, a następnie w Chile. Późniejsza odnowa monarchii w Hiszpanii pozwoliła w roku 1875 roku powrócić misjonarzom na tereny rodzime, co nie zahamowało działalności poza granicami Europy. Dzięki decyzji papieża Piusa IX Zgromadzenie otrzymało prawa papieskie.

Pierwsze trzydzieści lat rozwoju przyniosło szybką ekspansję terytorialną Zgromadzenia. W tym czasie powstało ponad 50 placówek w wielu krajach Europy i poza jej granicami. Powstały nowe misje w: Gwinei Równikowej, Meksyku, Brazylii, Argentynie, Kolumbii i innych krajach. Szczególnie intensywny rozwój nastąpił po drugiej wojnie światowej. Wówczas Klaretyni objęli swoją działalnością Indie, Japonię, Filipiny, Koreę, wzmocnione zostały placówki w Ameryce Południowej, rozszerzono działalność misyjną na kontynent afrykański. Wraz ze wzrostem terytorialnym, następował rozwój zakresu prowadzonych prac apostolskich.

Św. Antoni M. Klaret gorąco pragnął, aby Bóg każdego dnia był coraz bardziej kochany przez ludzi i dlatego założył Zgromadzenie, którego zadaniem jest poszukiwanie we wszystkim chwały Bożej, staranie się o uświęcenie własne oraz dążenie do zbawienia wszystkich ludzi poprzez głoszenie Słowa Bożego przemieniającego świat i w nim żyjącego człowieka. Klaretyni żyją we wspólnocie na wzór Dwunastu Apostołów.

Zatem każdy misjonarz jest naśladowcą Chrystusa głoszącego Dobrą Nowinę, a żyjąc radami ewangelicznymi we wspólnocie misjonarskiej przyczynia się do wzrostu chwały Bożej poprzez głoszenie Ewangelii wszelkimi dostępnymi sposobami, mając na uwadze przede wszystkim to, co najbardziej pilne, stosowne i skuteczne.

Istotną rolę w przygotowaniu misjonarza do wypełniania powierzonego mu zadania spełnia Maryja. Klaretyn, oddając Jej synowską cześć, powierza jej siebie, aby go uformowała na wzór swego Syna Jezusa Chrystusa. Potwierdzeniem jest tekst naszych Konstytucji mówiący, iż: Synem Niepokalanego Serca Maryi jest ten, kto płonie miłością i roznieca ją, gdziekolwiek przejdzie. Ten, kto w sposób skuteczny pragnie i stara się wszelkimi środkami rozpalić wszystkich ludzi ogniem Boskiej miłości. Nic go nie odstrasza, raduje się w niedostatku, podejmuje trudy, z radością przyjmuje przykrości, cieszy się w prześladowaniu, weseli się wśród cierpień i boleści znoszonych ze spokojem i chlubi się z krzyża Jezusa Chrystusa. Nie myśli o niczym innym jak tylko o tym, jak naśladować Go w modlitwie, trudach i wytrwałości, zawsze i jedynie starając się o większą chwałę Bożą i zbawienie dusz (Konstytucje Zgromadzenia nr 9).

W 153 rocznicę założenia, Zgromadzenie nasze liczyło ponad 3200 zakonników tworzących około 400 wspólnot w ponad 60 krajach świata. Klaretyni prowadzą dziś m. in.: 85 misji ad gentes, 337 parafii, 17 domów rekolekcyjnych, 11 wydawnictw, sześć rozgłośni RTV, 54 szkoły i kolegia, trzy instytuty teologii życia konsekrowanego: w Rzymie, w Madrycie, w Manili, Wrocławiu oraz 20 czasopism naukowych i pastoralnych. W pracy apostolskiej oddają się ponadto wędrownemu przepowiadaniu, misjom i rekolekcjom ludowym, prowadzeniu zamkniętych ćwiczeń duchowych dla różnych grup i stanów, edukacji chrześcijańskiej i katechezie, duszpasterstwu młodzieżowemu, formacji ewangelizatorów i osób konsekrowanych, pracy wśród emigrantów, promocji socjalnej.

Historia Misjonarzy Klaretynów w Polsce rozpoczyna się w roku 1932 w miejscowości Midary na Śląsku. Szybki rozwój Zgromadzenia doprowadził do utworzenia w 1982 r. niezależnej delegatury i ostatecznie w 1993 r. samodzielnej prowincji. W kraju klaretyni posiadają 7 domów, prowadząc działalność rekolekcyjno-misyjną, centrum duchowości w Krzydlinie Małej koło Wrocławia, pięć parafii, duszpasterstwo chorych, wojska, działalność dydaktyczno-akademicką, wydawnictwo Palabra, dwumiesięcznik Życie Konsekrowane i Instytut Życia Konsekrowanego we Wrocławiu. Za granicą duszpasterstwo polonijne w Niemczech, misje na Wybrzeżu Kości Słoniowej, w Burkina Faso, w Białorusi i w Rosji – Syberia. Współpracujemy z Klaretynami innych prowincji na Filipinach, w Hiszpanii, Chile i na Kubie i Anglii.

Udał się do Rzymu, aby tam uzyskać tytuł misjonarza apostolskiego. W Rzymie spędził kilka miesięcy w nowicjacie jezuitów. Powraca jednak wkrótce do kraju, gdzie oddaje się pracy rekolekcyjnej w całej Katalonii i na Wyspach Kanaryjskich jako wędrowny Misjonarz. Po 15 miesiącach wraca do Vic, gdzie dnia 16 lipca 1849 roku zakłada Zgromadzenie Synów Niepokalanego Serca Maryi (Misjonarze Klaretyni).

Kilka dni później zostaje mianowany arcybiskupem Santiago DE Cuba. Świecenia biskupie przyjął 6 października 1850 roku, w katedrze w Vic. Jego zawołaniem stały się słowa św. Pawła: miłość Chrystusa przynagla mnie, i były syntezą jego misyjnego ducha. W grudniu 1850 roku udał się na Kubę. W okresie sześciu lat przemierzył osobiście całą diecezję, podejmował się szeregu działań mających na celu duchową odnowę kapłanów, przeorganizował Seminarium, powołał do istnienia nowe parafie, zorganizował zespół misjonarzy, by w całej diecezji przeprowadzić misje ludowe, doprowadził do sakramentu bardzo wiele małżeństw, zakładał szpitale, szkoły, kasy oszczędnościowe dla ubogich, ośrodki pomocy społecznej, wizytował wiele razy diecezję, głosił misje i rekolekcje.

W roku 1955 razem z Matka Antonią Paris i jej towarzyszkami założył żeńskie Zgromadzenie Zakonne (Religiosas DE Maria Inmaculada), dziś zwane Misjonarkami Klaretynkami. Jego misyjny zapał sprowokował siły antyklerykalne. Dnia 1 lutego 1856 roku w czasie kolejnej wizytacji w Holguin dokonano zamachu na jego życie, podczas którego odniósł głęboką ranę na twarzy i prawym ramieniu. Sytuacja społeczno-polityczna na Kubie stała się zbyt poważna, by Klaret mógł tam dalej przebywać. W lutym 1857 roku Klaret powraca do Madrytu, a królowa Izabela II mianowała go swoim spowiednikiem.

Odwołany z diecezji Santiago de Cuba, otrzymał tytuł Arcybiskupa Trajanopolis. W stolicy kraju poświęcił się jeszcze bardziej głoszeniu Słowa Bożego, spowiadał, wydawał i rozprowadzał książki i broszurki. Z polecenia królowej był odpowiedzialny za Escorial. Odrestaurował budynek i założył tam Kolegium Naukowe (Akademia Św. Michała). Cała jego działalność napiętnowana była przez środowiska antyklerykalne. Pojawiło się wówczas wiele falsyfikatów jego dzieł. W Hiszpanii w roku 1868 wybucha rewolucja. Ojciec Klaret zmuszony został do opuszczenia Ojczyzny wraz z królową i udał się do Francji.

Z inspiracji nowego rządu w Hiszpanii została rozpętana kampania oszczerstw przeciwko Klaretowi. Objęła ona swym zasięgiem nawet inne kraje europejskie, w tym Niemcy i Austrię. 2 kwietnia 1869 roku Klaret udał się do Rzymu, gdzie wraz z innymi teologami pracował nad przygotowaniem I Soboru Watykańskiego. W nim też brał czynny udział wygłaszając przemówienie na temat nieomylności papieża. Klaret musiał jednak uciekać ponownie do Francji. Schronienie otrzymał w klasztorze Cystersów w Fontfroide, gdzie 24 października 1870 roku w otoczeniu swoich współbraci i cystersów, umarł na wygnaniu. Jego szczątki spoczywają w Vic w Hiszpanii. 25 lutego 1934 r. papież Pius XI ogłasza Antoniego Marię Klareta błogosławionym, a 7 maja 1950 roku papież Pius XII dokonuje uroczystej kanonizacji.