Zgromadzenie Misjonarzy Synów Niepokalanego Serca Błogosławionej Maryi Dziewicy, Klaretyni
Congregatio Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis Beatae Mariae Virginis (CMF)
Dane teleadresowe
Misjonarze Klaretyni Kuria Prowincjalna
ul. Bujwida 51
50-345 Wrocław
tel.: 726 466 150
e-mail: [email protected]
strona internetowa: klaretyni.pl
Historia
Zgromadzenie Misjonarzy Klaretynów – Synów Niepokalanego Serca Maryi zostało założone 16 lipca 1849 roku w Vic, w Hiszpanii, przez św. Antoniego Marię Klareta (1807-1870) i pięciu kapłanów – współzałożycieli. Pierwsze prace apostolskie Zgromadzenia były związane z prowadzeniem misji ludowych, katechizowaniem dzieci oraz duchowym kierownictwem kleru, seminarzystów i zakonników na terenie Hiszpanii.
Powstały wówczas klasztory w Katalonii, Kastylii i Aragonii. Wybuch rewolucji hiszpańskiej w 1868 roku zahamował ten rozwój, a Klaretyni zostali zmuszeni do opuszczenia ziemi ojczystej. Schronienie znaleźli na terenie południowej Francji. To przymusowe wyjście poza granice Hiszpanii przyczyniło się do rozpoczęcia szeroko zakrojonej pracy misyjnej prowadzonej na całym świecie. Już w 1869 roku powstały pierwsze domy poza Europą: najpierw w Algierii, a następnie w Chile. Późniejsza odnowa monarchii w Hiszpanii pozwoliła w roku 1875 powrócić misjonarzom na tereny rodzime, co nie zahamowało działalności poza granicami Europy. Dzięki decyzji papieża Piusa IX Zgromadzenie otrzymało prawa papieskie.
Pierwsze trzydzieści lat rozwoju przyniosło szybką ekspansję terytorialną Zgromadzenia. W tym czasie powstało ponad 50 placówek w wielu krajach Europy i poza jej granicami. Powstały nowe misje w: Gwinei Równikowej, Meksyku, Brazylii, Argentynie, Kolumbii i innych krajach. Szczególnie intensywny rozwój nastąpił po drugiej wojnie światowej. Wówczas Klaretyni objęli swoją działalnością: Indie, Japonię, Filipiny, Koreę, wzmocnione zostały placówki w Ameryce Południowej, rozszerzono działalność misyjną na kontynent afrykański. Wraz ze wzrostem terytorialnym, następował rozwój zakresu prowadzonych prac apostolskich.
Św. Antoni M. Klaret gorąco pragnął, aby Bóg każdego dnia był coraz bardziej kochany przez ludzi i dlatego założył Zgromadzenie, którego zadaniem jest poszukiwanie we wszystkim chwały Bożej, staranie się o uświęcenie własne oraz dążenie do zbawienia wszystkich ludzi poprzez głoszenie Słowa Bożego przemieniającego świat i żyjącego w nim człowieka.
Klaretyni żyją we wspólnocie na wzór Dwunastu Apostołów. Zatem każdy misjonarz jest naśladowcą Chrystusa głoszącego Dobrą Nowinę, a żyjąc radami ewangelicznymi we wspólnocie misjonarskiej, przyczynia się do wzrostu chwały Bożej poprzez głoszenie Ewangelii wszelkimi dostępnymi sposobami, mając na uwadze przede wszystkim to, co najbardziej pilne, stosowne i skuteczne.
Istotną rolę w przygotowaniu misjonarza do wypełniania powierzonego mu zadania spełnia Maryja. Klaretyn, oddając Jej synowską cześć, powierza Jej siebie, aby go uformowała na wzór swego Syna Jezusa Chrystusa. Potwierdzeniem jest tekst naszych Konstytucji mówiący, iż:
Synem Niepokalanego Serca Maryi jest ten, kto płonie miłością i roznieca ją, gdziekolwiek przejdzie. Ten, kto w sposób skuteczny pragnie i stara się wszelkimi środkami rozpalić wszystkich ludzi ogniem Boskiej miłości. Nic go nie odstrasza, raduje się w niedostatku, podejmuje trudy, z radością przyjmuje przykrości, cieszy się w prześladowaniu, weseli się wśród cierpień i boleści znoszonych ze spokojem i chlubi się z krzyża Jezusa Chrystusa. Nie myśli o niczym innym jak tylko o tym, jak naśladować Go w modlitwie, trudach i wytrwałości, zawsze i jedynie starając się o większą chwałę Bożą i zbawienie dusz.
(Konstytucje nr 9).
Obecnie Zgromadzenie nasze liczy ponad 3200 zakonników tworzących około 400 wspólnot w ponad 60 krajach świata. Klaretyni prowadzą dziś m. in.: misje ad gentes, parafie, domy rekolekcyjne, wydawnictwa, rozgłośnie RTV, szkoły i kolegia, instytuty teologii życia konsekrowanego: w Rzymie, w Madrycie, w Manili, Wrocławiu oraz czasopisma naukowe i pastoralne. W pracy apostolskiej oddają się ponadto wędrownemu przepowiadaniu, misjom i rekolekcjom ludowym, prowadzeniu zamkniętych ćwiczeń duchowych dla różnych grup i stanów, edukacji chrześcijańskiej i katechezie, duszpasterstwu młodzieżowemu, formacji ewangelizatorów i osób konsekrowanych, pracy wśród emigrantów, promocji socjalnej.
Historia Misjonarzy Klaretynów w Polsce rozpoczyna się w roku 1932 w miejscowości Miedary, na Śląsku. Szybki rozwój Zgromadzenia doprowadził do utworzenia w 1982 r. delegatury niezależnej, a w 1993 r. prowincji. W kraju Klaretyni posiadają 8 domów, prowadząc działalność rekolekcyjno-misyjną, centrum duchowości w Krzydlinie Małej koło Wrocławia, sześć parafii, duszpasterstwo chorych, działalność dydaktyczno-akademicką, Instytut Życia Konsekrowanego we Wrocławiu oraz kwartalnik Życie Konsekrowane. Za granicą duszpasterstwo polonijne w Niemczech, misje na Wybrzeżu Kości Słoniowej, w Burkina Faso, w Białorusi, w Rosji na Syberii i w Ukrainie. Współpracujemy z Klaretynami z prowincji na Filipinach, w Hiszpanii, Chile, Kubie i Anglii.
Założyciel
Św. Antoni Maria Klaret, urodził się w Sallent (Hiszpania) w 23 grudnia 1807 roku jako szóste z jedenaściorga dzieci. W jego domu rodzinnym zawsze panował duch głęboko religijny. Od lat dzieciństwa odznaczał się szczególna pobożnością do Eucharystii i Maryi Dziewicy. Po szkole podstawowej, od 12 roku życia jako uczeń pracował w fabryce tkackiej swojego ojca. W wieku siedemnastu lat przeniósł się z rodzinnej miejscowości do Barcelony, by kształcić się w zakresie sztuki tkactwa. Jednakże poprzez przykre doświadczenia życiowe, niebezpieczeństwo utraty życia, niepokój wewnętrzny i refleksję nad słowami Jezusa Chrystusa: Cóż za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł (Mt 16, 26), usłyszał wezwanie Boga do zmiany swego życia. Zapragnął zostać kartuzem, ale szybko skierował swe kroki do seminarium duchownego w Vic. Święcenia kapłańskie przyjął w roku 1935 w Solsona. Posługę duszpasterską pełnił w jednej z katalońskich parafii, jednak teren parafii stał się zbyt małą przestrzenią dla realizacji jego powołania.
Udał się do Rzymu, aby tam uzyskać tytuł misjonarza apostolskiego. W Rzymie spędził kilka miesięcy w nowicjacie jezuitów. Wkrótce jednak powrócił do kraju, gdzie oddał się posłudze rekolekcyjnej w całej Katalonii i na Wyspach Kanaryjskich jako wędrowny Misjonarz. Po 15 miesiącach wrócił do Vic, gdzie dnia 16 lipca 1849 roku, założył Zgromadzenie Synów Niepokalanego Serca Maryi (Misjonarze Klaretyni).
Kilka dni później został mianowany arcybiskupem Santiago de Cuba. Sakrę biskupią przyjął 6 października 1850 roku, w katedrze w Vic. Jego zawołaniem stały się słowa św. Pawła: miłość Chrystusa przynagla mnie, które były wyrazem jego misyjnego ducha. W grudniu 1850 roku udał się na Kubę. W okresie sześciu lat przemierzył osobiście całą diecezję, podejmował się szeregu działań mających na celu duchową odnowę kapłanów, przeorganizował Seminarium, powołał do istnienia nowe parafie, zorganizował zespół misjonarzy, by w całej diecezji przeprowadzić misje ludowe, doprowadził do sakramentu małżeństwa bardzo wiele par żyjących dotąd w konkubinacie, zakładał szpitale, szkoły, kasy oszczędnościowe dla ubogich, ośrodki pomocy społecznej, wizytował wiele razy diecezję, głosił misje i rekolekcje.
W roku 1855 razem z Matka Antonią Paris i jej towarzyszkami założył żeńskie Zgromadzenie Zakonne (Religiosas de Maria Immaculada), dziś zwane Misjonarkami Klaretynkami. Jego misyjny zapał sprowokował siły antyklerykalne. 1 lutego 1856, w czasie kolejnej wizytacji, w Holguin dokonano zamachu na jego życie, podczas którego odniósł głęboką ranę na twarzy i prawym ramieniu. Sytuacja społeczno-polityczna na Kubie stała się zbyt poważna, by Klaret mógł tam dalej przebywać. W lutym 1857 roku powrócił do Madrytu, a królowa Izabela II mianowała go swoim spowiednikiem.
Odwołany z diecezji Santiago de Cuba, otrzymał tytuł Arcybiskupa Traianopolis. W stolicy kraju poświęcił się jeszcze bardziej głoszeniu Słowa Bożego – poprzez działalność kaznodziejską, pisarska i wydawniczą. Z polecenia królowej był odpowiedzialny za Escorial. Odrestaurował budynek i założył tam Kolegium Naukowe (Akademia Św. Michała). Cała jego działalność piętnowana była przez środowiska antyklerykalne. Pojawiło się wówczas wiele falsyfikatów jego dzieł.
Na skutek wybuchu rewolucji w roku 1868 opuścił Ojczyznę i wraz z królową udał się do Francji.
Z inspiracji nowego rządu w Hiszpanii została rozpętana kampania oszczerstw przeciwko Klaretowi. Objęła ona swym zasięgiem nawet inne kraje europejskie, w tym Niemcy i Austrię. 2 kwietnia 1869 roku Klaret udał się do Rzymu, gdzie wraz z innymi teologami pracował nad przygotowaniem Pierwszego Soboru Watykańskiego. Brał w nim czynny udział wygłaszając przemówienie na temat nieomylności papieża. Klaret musiał jednak uciekać ponownie do Francji, gdzie otrzymał schronienie w klasztorze Cystersów w Fontfroide. Tam 24 października 1870 roku w otoczeniu swoich współbraci i cystersów, zmarł na wygnaniu. Jego szczątki spoczywają w Vic w Hiszpanii.
25 lutego 1934 r. papież Pius XI ogłosił Antoniego Marię Klareta błogosławionym, a 7 maja 1950 roku, Pius XII dokonał uroczystej kanonizacji.
