Zgromadzenie Sióstr Małych Misjonarek Miłosierdzia, Orionistki
Congregatio Sororum Parvarum Missionariarum a Misericordia (SMMM)
ul. Piękna 44/46
05-540 Zalesie Górne k. Warszawy
tel. (0-22) 756-52-26
e-mail: [email protected]
strona internetowa: www.orionistki.pl
Zgromadzenie Sióstr Małych Misjonarek Miłosierdzia zostało założone w 1915 roku we Włoszech przez Świętego Księdza Alojzego Orione, który wcześniej (w 1893 roku) założył też Zgromadzenie Synów Boskiej Opatrzności (Księży Orionistów). W roku 1927 w istniejącym już Zgromadzeniu Sióstr Orionistek Św. Alojzy Orione dał też początek kontemplacyjnej gałęzi Zgromadzenia pod nazwą Siostry Sakramentki Niewidome. Do Polski formalnie Zgromadzenie zostało przeszczepione w 1932 roku, chociaż kandydatki do Zgromadzenia w Polsce były przyjmowane już od roku 1924.
Obecnie Zgromadzenie Sióstr Orionistek pracuje w kilkunastu krajach prowadząc działalność charytatywną, opiekuńczo-wychowawczą i misyjną. Placówki misyjne naszego Zgromadzenia znajdują się na terenie Ameryki Łacińskiej, w Afryce oraz we Włoszech. Prowadzimy także działalność ewangelizacyjno-charytatywną na Wschodzie: w Rosji, na Ukrainie i Białorusi. Naszym głównym hasłem są słowa św. Pawła: "Odnowić wszystko w Chrystusie! – Instaurare omnia in Christo!"
Polska Prowincja Zgromadzenia składa się z 23 wspólnot. Pracujemy w domach pomocy społecznej, w ośrodkach wychowawczych, w hospicjum, w domu samotnej matki, na misjach, katechizujemy, służymy ludziom chorym i samotnym w ich domach rodzinnych.
Św. Alojzy Orione (1872 – 1940) – włoski kapłan, założyciel Małego Dzieła Boskiej Opatrzności (Orionistów) oraz Zgromadzenia Małych Misjonarek Miłosierdzia – urodził się w Pontecurone (północne Włochy) w średnio zamożnej, religijnej rodzinie robotniczej. Gdy miał 13 lat, wstąpił do klasztoru franciszkanów, ale wkrótce ciężko zachorował na płuca i musiał wrócić do domu. Trafił później do oratorium koło Turynu, gdzie zwrócił na siebie uwagę św. Jana Bosko, który pewnego razu powiedział mu: "Będziemy zawsze przyjaciółmi". W Turynie zetknął się też z dziełami miłosierdzia innego wielkiego świętego – Józefa Benedykta Cottolengo (1786-1842).
W 1889 wstąpił do seminarium w Tortonie, gdzie wkrótce bardzo zaangażował się w działalność społeczną na rzecz bliźnich. Jeszcze jako kleryk założył oratorium dla młodzieży i kolegium dla biednych chłopców. 13 kwietnia 1895 przyjął święcenia kapłańskie, a wraz z nim kapłanami zostało sześciu uczniów jego kolegium. Rozwinął wkrótce duszpasterstwo wśród młodzieży, zakładając nowe domy w różnych miejscach Włoch, łącznie z Sycylią. Jednocześnie gromadził wokół siebie kleryków i księży, również zaangażowanych w działalność na rzecz ubogich, a nieraz i porzuconych dzieci i młodzieży. Tak powstała pierwsza gałąź nowej rodziny zakonnej: pustelnicy Opatrzności Bożej, którzy wierni benedyktyńskiej zasadzie "módl się i pracuj" pracowali głównie na wsiach, apostołując wśród chłopów.
21 marca 1903 biskup Tortony zatwierdził kanonicznie męskie zgromadzenie Małego Dzieła Opatrzności Bożej – Synów Opatrzności Bożej (kapłanów, braci koadiutorów [wspomagających] i pustelników) i tym samym potwierdził charyzmat, wyrażający się we "współpracy w prowadzeniu małych, ubogich i ludu do Kościoła i Papieża poprzez dzieła miłosierdzia". Zadanie to członkowie zgromadzenia wypełniają jako IV ślub "wierności Papieżowi". Idąc za radą Leona XIII ks. Orione umieścił w pierwszych konstytucjach zgromadzenia w 1904 jako jedno z jego zadań pracę "na rzecz przywrócenia jedności rozdzielonych Kościołów".
Po strasznym trzęsieniu ziemi, które w 1908 dotknęło południowowłoski region Reggio di Calabria i Messynę na Sycylii, powodując 90 tys. ofiar śmiertelnych, kapłan udał się na miejsce zniszczeń, aby ratować zwłaszcza sieroty oraz pomagać w usuwaniu ruin. Pius X mianował go wówczas wikariuszem generalnym diecezji messyńskiej. Po 3-letnim pobycie na Sycylii powrócił do swego zgromadzenia i w grudniu 1913 wysłał pierwszych misjonarzy do Brazylii. W 1915 nowe trzęsienie nawiedziło tym razem Marsikę, pociągając za sobą prawie 30 tys. ofiar. Jednocześnie trwała I wojna światowa i don Orione wielokrotnie przemierzał cały Półwysep Apeniński, starając się pomagać duchowo i materialnie potrzebującym, a zarazem budząc powołania kapłańskie i zakonne.
W 20 lat po powstaniu gałęzi męskiej, 29 czerwca 1915 kapłan założył zgromadzenie Małych Sióstr Misjonarek Miłosierdzia, których charyzmatem jest to samo dostrzeganie w ubogich Opatrzności i macierzyństwa Kościoła poprzez miłosierdzie wobec ubogich i chorych. W 1927 powstała także gałąź kontemplacyjna – Siostry Sakramentki Niewidome, do których doszły później jeszcze Siostry Klauzurowe od Jezusa Ukrzyżowanego. Chcąc zaangażować świeckich założyciel powołał także Instytut Świeckich i Ruch Laikatu.
Gorliwość misyjna ks. Alojzego kazała mu wysyłać swych misjonarzy do wielu krajów, m.in. w 1923 przybyli oni do Polski, którą założyciel darzył wielką miłością. Bardzo pomagał uchodźcom z naszego kraju, którzy próbowali się schronić we Włoszech po wybuchu II wojny światowej. Powiedział kiedyś, że gdyby miał się urodzić ponownie, to chciałby być Polakiem. W swej celi powiesił flagę polską i publicznie demonstrował przeciw najazdowi Niemiec na nasz kraj we wrześniu 1939 r.
Cieszył się wielkim szacunkiem kolejnych papieży: od św. Piusa X po Piusa XII i nieraz Stolica Apostolska powierzała mu delikatne zadania w zakresie rozwiązania i uzdrowienia spraw wewnątrzkościelnych oraz w stosunkach Kościoła z państwem włoskim. Był niezmordowanym kaznodzieją, spowiednikiem i organizatorem pielgrzymek, misji, procesji, żłóbków na Boże Narodzenie i innych przejawów pobożności ludowej. Osobiście zbudował sanktuaria maryjne w Tortonie (1931) i Caravaggio a Fumo (1938).
Zmarł w 1940r. w domu swego zgromadzenia w San Remo, a jego ostatnimi słowami były: "Jezu, Jezu! Idę!". Jego ciało spoczywa w Tortonie, w kościele orionistów. Papież Pius XII, na wieść o jego śmierci, nazwał Ks. Orione "ojcem ubogich i dobroczyńcą cierpiących i opuszczonych".
Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym w 1980 r. przedstawiając go Kościołowi, jako "cudowny i genialny wyraz miłosierdzia chrześcijańskiego", dodając: "z pewnością był on jedną z świetlanych postaci tego wieku, poprzez swoją otwarcie przeżywaną wiarę chrześcijańską", "miał hart i serce Apostoła Pawła, a zarazem delikatny i wrażliwy, aż do łez, niestrudzony i odważny, aż do śmiałości, wytrwały i dynamiczny, aż do heroizmu. " Jego kanonizacji dokonał 16 maja 2004 r. w Rzymie.
