Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki, Salezjanki
Congregatio Filiarum Mariae Auxiliatricis (FMA)
ul. Warszawska 152
05-092 Łomianki
tel. (0-22) 751-35-61
faks: (0-22) 751-05-61
e-mail: [email protected]
ul. św. Jadwigi 11
50-266 Wrocław
tel. (0-71) 344-12-32
e-mail: [email protected]
strona internetowa: www.salezjanki.pl
Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki powstało we Włoszech w 1872 r. Założyciel – Święty Jan Bosko – dostrzegając trudną sytuację, licznie napływających do Turynu w poszukiwaniu środków do życia, młodych ludzi otwiera dla nich oratoria, warsztaty i szkoły. Z czasem pierwsi jego wychowankowie wyrażają chęć życia i pracy z nim. Tak powstaje w 1854 r. nowe Zgromadzenie zakonne męskie – Towarszystwo Salezjańskie, którego celem jest praca wychowawcza z młodymi: uczynienie z nich dobrych chrześcijan i uczciwych obywateli.
W 1861 r. papież Pius IX – wielki przyjaciel Księdza Bosko – sugeruje mu, by zrobił dla dziewcząt to, co robi dla chłopców. Wolę Bożą odnośnie tego dzieła objawia świętemu wychowawcy sama Matka Boża. We śnie widzi on piękną Panią otoczoną wieloma dziewczętami, która zwraca się do niego z prośbą: zajmij się nimi, to są moje córki.
W 1862 r. Ksiądz Bosko poznaje ks. Dominika Pestarino, wikarego z parafii w Mornese (Genua – Włochy), który jest opiekunem Córek Maryi Niepokalanej – grupy mornezyjskich dziewcząt, stawiających sobie za cel własne uświęcenie oraz apostolat wśród kobiet. Rozmiar: 102597 bajtówZ tej właśnie grupy wywodzą się pierwsze członkinie nowego Zgromadzenia zakonnego żeńskiego o nazwie Córki Maryi Wspomożycielki. 5 sierpnia 1872 r. jedenaście z nich składa pierwsze śluby zakonne.
Stają się – jak chciał tego Założyciel – żywym pomnikiem wdzięczności Maryi Wspomożycielce. Na czele nowego Zgromadzenia stoi Maria Dominika Mazzarello, uznana później przez Kościół za Współzałożycielkę Zgromadzenia ze względu na wielką gorliwość i wierność Księdzu Bosko w formowaniu i kształtowaniu pierwszej wspólnoty oraz w realizacji jego charyzmatu wychowawczego.
Nowe dzieło rozwija się szybko. Już po pieciu latach istnienia Zgromadzenia pierwsze misjonarki opuszczają ziemię włoską i wyjeżdżają do Ameryki, by tam dawać Chrystusa młodym, by im powtarzać za Księdzem Bosko: Bóg cie widzi i kocha. Wkrótce docierają na pozostałe kontynenty.Rozmiar: 28979 bajtów W 1922 r. pierwsze salezjanki przybywają do Polski. Jest ich sześć – trzy Polki i trzy Włoszki. Na ich czele stoi Włoszka – Siostra Laura Meozzi (dziś Sługa Boża). Zakładają placówkę w Różanymstoku w północno-wschodniej części kraju, by objąć opieką dzieci osierocone na skutek działań wojennych w latach 1914-1918.
Walcząc z wielkimi trudnościami materialnymi, starają się zapewnić dzieciom dom i wykształcenie – otwierają sierociniec i szkołę. Następnie powstają kolejne wspólnoty w różnych częściach Polski. Rozwijającą się dziełalność sióstr przerywa II wojna światowa, zmuszone zostają do opuszczenia domów zakonnych i życia w rozproszeniu. Po wojnie zaś zmiana sytuacji politycznej nie pozwala im na powrót do pozostawionych dzieł, w związku z czym ograniczają swą aktywność do pracy katechetycznej, prowadzenia grup parafialnych i przedszkoli. W 1982 r. wzrost liczby sióstr i domów doprowadza do powstania dwóch Inspektorii, które kontynuują swoją dotychczasową misję ewangelizacyjną, a po roku 1989 r. rozszerzją ją o nowe dzieła wychowawcze.
W Polsce jest nas ok. 500, a nasza obecność w szkołach, przedszkolach, domach dziecka, oratoriach, świetlicach środowiskowych to odpowiedź nas wołanie młodych o Boga i towarzyszenie im w drodze ku dorosłemu życiu.
Św. Jan Bosko urodził się 16 sierpnia 1815 roku w Becchi, nieopodal Turynu. Ojciec Świętego, Franciszek Bosko, zmarł, kiedy Janek miał zaledwie 2 lata. Matka Janka, Małgorzata Occhiena, jako wdowa musiała zająć się utrzymaniem trzech synów: Antoniego z pierwszego małżeństwa i Józefa oraz Jana z małżeństwa drugiego.
Kiedy Święty miał 9 lat, Pan Bóg w tajemniczym widzeniu sennym objawiał mu jego przyszłą misję (1824). Zaczął ją na swój sposób rozumieć i pełnić. Widząc, jak wielkim powodzeniem cieszą się przygodni kuglarze i cyrkowcy, za pozwoleniem swojej matkę w wolnych godzinach szedł do miejsc, gdzie ci popisywali się swoimi sztuczkami, i zaczynał ich naśladować. W ten sposób zbierał mieszkańców swojego osiedla i zabawiał ich w niedziele i w świąteczne popołudnia, przeplatając swoje popisy modlitwą, pobożnym śpiewem, i “kazaniem”, które wygłaszał. Po prostu powtarzał kazanie, które tego dnia na Mszy świętej porannej zasłyszał w kościele parafialnym.
Pierwszą Komunię świętą przyjął, kiedy miał 11 lat (1826). Gdy miał lat 14, rozpoczął naukę u pewnego kapłana-emeryta. Musiał ją jednak po roku przerwać po jego nagłej śmierci. W latach 1831-1835 ukończył szkołę podstawową w Castelnuovo i średnią w Chieri. Nie znajdując funduszów na ich opłatę, Bosko musiał pracować dodatkowo w różnych zawodach, by zdobyć konieczne podręczniki i opłacić nauczycieli. Musiał także pomyśleć o własnym utrzymaniu, mieszkając na stancji. Dorabiał przez dawanie korepetycji słabszym w nauce, lecz zarazem zamożniejszym kolegom.
W tym czasie założył wśród kolegów “Towarzystwo wesołości”, starając się dla nich o godziwą rozrywkę i o pogłębienie w nich życia religijnego. Jan więc był apostołem już jako dziecko w swojej wiosce rodzinnej, był nim również wśród swoich rówieśników gimnazjalnych. Po ukończeniu szkół średnich został Jan przyjęty do wyższego seminarium duchownego w Turynie. Tu pod kierunkiem św. Józefa Cafasso, wykładowcy i spowiednika, czynił znaczne postępy w doskonałości chrześcijańskiej (1835-1841).
Dnia 5 czerwca 1841 roku diakon Jan Bosko otrzymał święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa Turynu, Alojzego Fransoni. Za poradą św. Józefa Cafssso wstąpił do Konwiktu Kościelnego dla pogłębienia swojej wiedzy religijnej i życia wewnętrznego. I tu właśnie rozpoczęło się jego wielkie dzieło: w samą uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP, dnia 8 grudnia 1841 roku, napotkał przypadkowo 15-letniego młodzieńca-sierotę, opuszczonego zupełnie materialnie i moralnie.
Od tego dnia zaczął gromadzić opuszczoną młodzież, uczyć ją prawd wiary, szukać dla nich pracy u uczciwych ludzi. W niedziele zaś zajmował młodzież rozrywką, uczył ich prawd wiary, dawał okazję do wysłuchania Mszy świętej i do przyjmowania sakramentów Świętych. Ponieważ wielu z nich było bezdomnych, starał się dla nich o zawód. Tak powstały szkoły elementarne zawodowe i internaty, które szybko rozpowszechniły się w Piemoncie.
Były to czasy rozwoju przemysłu; powstawały fabryki, w których za głodową opłatą zatrudniano nawet dzieci. Prymitywna uprawa roli, klęski suszy czy deszczów, nie mniej częste w owych czasach wojny, zmuszały mieszkańców wiosek do masowego opuszczania wsi i zapełniania miast. Czyniła to zwłaszcza młodzież, dla której w przeludnionych i zubożałych wioskach było miejsca. Nią zajął się Święty.
Ogromne potrzeby przerastały jednak siły i możliwości ubogiego kapłana. Dlatego nieustannie apelował do społeczeństwa, umiał też uzyskać pomoc ze strony rządu. Zdawał sobie przy tym sprawę, że sam jeden niewiele zdoła uczynić. Po latach starań założył dwie rodziny zakonne: Pobożne Towarzystwo Św. Franciszka Salezego dla młodzieży męskiej (1859) i zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki Wiernych dla dziewcząt (1872).
Jan Bosko na polu wychowania chrześcijańskiego pozostawił po sobie szkołę pedagogiczną, znaną pod nazwą “systemu uprzedzającego”, który wprowadził nowe metody w procesie wychowania młodzieży. Św. Jan Bosko położył także wielkie zasługi w zakresie udostępniania literatury katolickiej. Początkowo wydawał w drukarniach turyńskich. Od roku 1861 posiadał już własną drukarnię. Rozpoczął od wydawania pism hagiograficznych, by swoim chłopcom dać konkretne, żywe przykłady i wzory do naśladowania. Potem pojawiły się Czytanki Katolickie na każdy miesiąc. Od roku 1877 dla wszystkich przyjaciół swoich dzieł zaczął wydawać jako miesięcznik, do dziś istniejący, Biuletyn Salezjański.
Opatrzność wyposażyła ks. Bosko również w dary nadprzyrodzone, charyzmatyczne. W czasie kanonicznego procesu naoczni świadkowie w detalach opisywali wypadki: uzdrowienia ślepych, głuchych, chromych, sparaliżowanych, nieuleczalnie chorych. Wiadomo co najmniej o wskrzeszeniu jednego umarłego. Święty posiadał nawet dar bilokacji. Najwięcej jednak rozgłosu przyniosły świętemu: dar czytania w sumieniach ludzkich, którym posługiwał się niemal na co dzień, oraz dar przepowiadania przyszłości: jednostkom, swojemu zgromadzeniu, Italii i Kościoła. Ks. Bosko zmarł w Turynie 31 stycznia 1888 roku. Jest patronem uczniów, ministrantów, młodzieży i robotników.
