W niedzielę 13 września we wszystkich kościołach i wspólnotach redemptorystów organizowany jest dzień modlitw o beatyfikację sługi Bożego o. Bernarda Łubieńskiego. Ta inicjatywa zbiega się z kolejną rocznicą śmierci o. Łubieńskiego (10.09.1933), który przyczynił się do ponownego sprowadzenia redemptorystów do Polski pod koniec XIX wieku. Główne obchody dnia modlitw odbywają się w kościele św. Klemensa na Woli w Warszawie, gdzie znajduje się grób o. Bernarda.
Bernard Łubieński,
potomek zasłużonego dla Ojczyzny i Kościoła rodu, syn Tomasza i
Adelajdy Łubieńskich, urodził się 9 grudnia 1846 r. w Guzowie koło
Warszawy. Dzieciństwo i wczesną młodość przeżył w domu rodzinnym.
Po
ukończeniu studiów humanistycznych w katolickim kolegium w Ushaw, w
Anglii, wstąpił do Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela, czyli
Redemptorystów i 7 maja 1866 r. złożył śluby zakonne w Bishop Eton koło
Liverpool. Tam także rozpoczął studia filozoficzne i teologiczne, które
ukończył w międzynarodowym seminarium zakonnym w Wittem, w Holandii.
Święcenia kapłańskie przyjął w Akwizgranie (Aachen) 29 grudnia 1870 r.
Przez
jedenaście lat pracował w Anglii jako misjonarz i duszpasterz wśród
katolików angielskich i polskich emigrantów. Pełnił też odpowiedzialne
obowiązki w swej wspólnocie zakonnej.
Powróciwszy do Ojczyzny w 1883
r. przyczynił się do założenia domu zakonnego redemptorystów w
Mościskach, gdzie też rozwinął intensywną działalność duszpasterską i
misyjną, pomimo poważnego paraliżu nóg, któremu uległ już w 1885 r. Był
także przełożonym tego domu zakonnego w latach 1894-1903.
Przebywając
następnie w Krakowie od 1903 r. do 1905 r. oraz w Warszawie w latach
1906 – 1911 prowadził nadal działalność misyjną i rekolekcyjną wśród
różnych warstw społeczeństwa polskiego.
Będąc ponownie przełożonym
klasztoru w Mościskach od 1912 do 1918 r. nie tylko przyczynił się do
ocalenia tego domu zakonnego podczas I wojny światowej, ale pomagał
także miejscowej i okolicznej ludności oraz prowadził działalność
duszpasterską zwłaszcza wśród młodzieży. W latach 1919 – 1926
należał do wspólnoty redemptorystów w Krakowie. Pełnił wówczas
odpowiedzialne obowiązki zakonne oraz różne posługi kapłańskie w
kościele przyklasztornym i w innych kościołach Krakowa.
Powróciwszy
do Warszawy w 1926 r. przebywał w tamtejszym klasztorze aż do śmierci.
Będąc w podeszłym wieku pracował nadal głosząc słowo Boże i wiele
spowiadając. Utrudzony działalnością apostolską i doświadczony
cierpieniem kalectwa oraz ostatniej choroby, zmarł 10 września 1933 r.
w Warszawie.
W służbie ewangelizacji
O.
Bernard Łubieński był przede wszystkim wybitnym misjonarzem i
rekolekcjonistą. Pracował wśród wszystkich warstw społeczeństwa głosząc
słowo Boże ubogim i sługom domowym, robotnikom i mieszkańcom wsi oraz
ówczesnej szlachcie i arystokracji po dworach i w pałacach. Wiele
pracował dla kapłanów i alumnów w seminariach, a nawet prowadził
rekolekcje dla Episkopatu polskiego w 1928 r. Niósł pomoc duchową
zgromadzeniom zakonnym i instytucjom wychowawczym.
Przeprowadził
ponad tysiąc serii misji i renowacji misyjnych, rekolekcji parafialnych
i stanowych, grupowych i indywidualnych. Działał w całej Polsce oraz
poza jej granicami: w Anglii, Finlandii, Niemczech i ówczesnej Rosji.
Przez swoją pracę apostolską przyczynił się w pewnym stopniu do
odrodzenia religijno-moralnego w społeczeństwie polskim. Realizując
hasło swego zgromadzenia zakonnego: „Obfite u Niego Odkupienie”,
działał w służbie ewangelizacji współczesnego świata.
Odnowić dzieło apostolskie św. Klemensa Hofbauera
Sługa
Boży, po wstąpieniu do Zgromadzenia Redemptorystów, uważał za swój
obowiązek przyczynić się do sprowadzenia tego Zgromadzenia z powrotem
do Polski. Chciał przez to naprawić winę swego pradziadka Feliksa
Łubieńskiego, ministra w rządzie Księstwa Warszawskiego, który w 1808
r. przyczynił się swą bierną postawą do wydalenia św. Klemensa
Hofbauera i redemptorystów z Warszawy.
O. Bernard Łubieński miał
rzeczywiście udział w założeniu klasztorów redemptorystów w Mościskach
w 1883 r., w Tuchowie w 1893 r., w Krakowie w 1903 r. i w Warszawie
najpierw w 1906 r., a potem w 1918 r.
Popierał także rozwój
wewnętrznych instytucji wychowawczych swego zgromadzenia w Polsce:
juwenatu, nowicjatu, studentatu. Był wychowawcą młodych misjonarzy,
przełożonym klasztoru przez wiele lat i doradcą wyższych przełożonych.
Zabiegał
kilkakrotnie o odzyskanie kościoła św. Benona w Warszawie, przy którym
pracował św. Klemens, co w końcu zostało zrealizowane, jednak dopiero
po śmierci Sługi Bożego.
Z nieustanną pomocą Matki Pana
O.
Bernard Łubieński był jednym z wielkich czcicieli Najświętszej Maryi
Panny i wytrwałym krzewicielem kultu maryjnego. Oddawszy się całkowicie
Matce Bożej już w latach młodzieńczych, na wzór św. Ludwika Grignion de
Montfort, był Jej heroldem i apostołem przez całe życie.
Związany
zwłaszcza z kultem Matki Bożej Nieustającej Pomocy, przyczynił się
osobiście do sprowadzenia lub instalacji w kościołach polskich ponad
siedemdziesięciu wiernych kopii ikony Matki Bożej czczonej pod tym
wezwaniem w Rzymie. Napisał i wydał historię tej ikony. Popierał
zakładanie i rozwój Bractwa Matki Bożej Nieustającej Pomocy i św.
Alfonsa.
Swoim słowem i przykładem zachęcał wiernych do modlitwy
przez przyczynę Matki Jezusowej. Był bowiem przekonany, że właściwy
kult maryjny jest drogą do uczestniczenia w Chrystusowym odkupieniu i
do zbawienia.
Słowem, piórem, czynem życia
Sługa
Boży, jako kaznodzieja, posiadał niezwykły „dar słowa”, którego mocy
ulegali liczni słuchacze jego kazań. Potrafił przemawiać przekonywująco
w konfesjonale i na ambonie oraz w zwykłej rozmowie z ludźmi. To było
jedną z podstaw doświadczanego przez wielu jego wpływu duchowego.
Starał
się także oddziaływać na innych przez słowo pisane. Zachowały się 32
jego publikacje, wśród których są biografie świętych lub wybitnych
współbraci, modlitwy oraz artykuły okolicznościowe związane z życiem i
działalnością Zgromadzenia Redemptorystów i z wydarzeniami w dziejach
Kościoła i społeczeństwa polskiego. Liczne są jego pisma zachowane w
rękopisach.
Wpływ duchowy, który był jednym z jego charyzmatów,
zawdzięczał przede wszystkim przykładowi swego życia, swym czynom, w
których przejawiała się jego niezwykła wiara, miłość Boga i dobroć
względem ludzi, jego heroiczny wysiłek i poświęcenie w podejmowaniu
pracy misyjnej, pomimo poważnego paraliżu nóg i trudności w poruszaniu
się. Promieniowanie duchowe jego czynów i postępowania stworzyły wokół
niego opinię świętości, będącą podstawą starań o jego beatyfikację.
Ku beatyfikacji
Rozpoczęcie
procesu beatyfikacyjnego o. Bernarda Łubieńskiego nastąpiło w Warszawie
2 czerwca 1961 r. Akta przesłuchania świadków zostały otwarte
oficjalnie w Kongregacji dla spraw kultu świętych w Rzymie 17 czerwca
1982 r.
W tym samym roku 14 kwietnia dokonano ekshumacji
pośmiertnych szczątków Sługi Bożego i przeniesienia ich z Cmentarza
Wolskiego w Warszawie do kościoła św. Klemensa w tym mieście.
Przebadania
wielkiej ilości zebranych pism o. Bernarda Łubieńskiego dokonali w
latach 1992 – 1995 desygnowani przez władzę kościelną teologowie i
komisja biegłych historyków.
30 marca 1998 r. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie stwierdziła ważność i prawomocność procesu informacyjnego.
Pod
koniec 2004 roku została wydrukowana w Rzymie tzw. „Positio super vita,
virtutibus et fama sanctitatis Servi Dei”. Zawiera ona kompletną
dokumentację sprawy beatyfikacji o. Łubieńskiego. Dokumentacja ta
obejmuje obszerny wybór zeznań świadków z procesu informacyjnego
naszego Sługi Bożego, obszerną, opracowaną naukowo biografię o.
Bernarda, opinię specjalnej Komisji Historycznej i cenzorów teologów,
badających publikacje o. Łubieńskiego oraz pomniejsze opracowania, np.
historię procesu beatyfikacyjnego, aktualność sprawy o. Bernarda, wykaz
przebadanych archiwów i bibliotek, kompletną bibliografię i omówienie
dwunastu cnót Sługi Bożego, zgodnie z wymaganiami procesu
beatyfikacyjnego. Do dokumentacji dołączono kilka fotografii, szereg
map i wykresów. Pod koniec stycznia 2005 r. „Positio” została
przekazana do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.
12 kwietnia 2005
r. odbyło się w Rzymie zebranie konsultorów historyków tej Kongregacji,
którzy pozytywnie ocenili i zaakceptowali dokumentację od strony
historycznej. Następnym etapem procesu będzie zebranie konsultorów
teologów tej samej Kongregacji, którzy będą badać sprawę od strony
teologicznej. Po jego zakończeniu cały materiał zostanie przedstawiony
do oceny kardynałom i biskupom, którzy są członkami Kongregacji Spraw
Kanonizacyjnych. Po zebraniu kardynałów i biskupów członków
Kongregacji, kardynał prefekt poinformuje papieża o wnioskach i
ewentualnych uwagach członków tego zebrania. Ostateczną decyzję w
odniesieniu do dekretu o heroiczności cnót o. Bernarda Łubieńskiego
podejmie osobiście Ojciec Święty. W przypadku pozytywnej decyzji
zostanie przygotowany odnośny dekret o heroiczności cnót, który
następnie zostanie opublikowany w obecności Papieża.
Oprócz tego
koniecznym jest stwierdzenie przynajmniej jednego cudu, zdziałanego za
wstawiennictwem o. Bernarda Łubieńskiego, który można wyprosić jedynie
modlitwą pełną wiary i ufności. Zachęcamy więc do takiej modlitwy, aby
Bóg poprzez cud dokonany za przyczyną Sługi Bożego zechciał potwierdzić
jego świętość.
opracował o. Antoni Bazielich CSsR
