Przeżył 82 lata, z czego 63 lata w naszym Zakonie i 55 lat w kapłaństwie. Przez ostatnie lata mieszkał na Służewie. Odszedł do domu Ojca 14 grudnia.
Juliusz Drużkowski urodził się 8 sierpnia 1934 r. w Wołosowie nieopodal Lwowa. W 1952 r. wstąpił do Zakonu Dominikańskiego i przyjął imię Robert. Rok później złożył pierwsze śluby zakonne. W Wielki Piątek, 27 marca 1959 r., w kaplicy św. Jacka w krakowskiej bazylice Świętej Trójcy złożył na ręce ówczesnego prowincjała dominikanów, o. Edmunda Sochackiego, śluby wieczyste. Dwa lata później, 15 czerwca 1961 r., przyjął święcenia kapłańskie.
Pierwszym miejscem jego kapłańskiej posługi był dominikański klasztor na warszawskim Służewie. Pracował tu przez 9 lat, zajmując się m.in. katechizacją dzieci i młodzieży. Opiekował się także bielankami.
Był wielokrotnie wybierany przeorem w wielu klasztorach. Urząd ten pełnił przez 9 lat we Wrocławiu (będąc tam również proboszczem), przez 9 lat w Krakowie, w klasztorze na Freta przez 6 lat oraz po 3 lata w Gdańsku i Małym Cichym. Pracował także duszpastersko z młodzieżą, m.in. w Warszawie, Prudniku i Jarosławiu. Posługiwał także w seminarium duchownym w Gdańsku-Oliwie, współpracował z NSZZ „Solidarność”. Troszczył się także o pomoc charytatywną dla potrzebujących, pomagał w organizacji pracy dla internowanych w stanie wojennym i członków ich rodzin.
W 2003 r. ponownie zamieszkał na Służewie. Z wielkim oddaniem posługiwał wobec chorych, wspierał także pracę parafialną. Często ofiarował Msze święte w intencji zmarłych. Przez ostatnie miesiące sam doświadczał trudów choroby nowotworowej. Do końca pozostał pogodny i bardzo życzliwy.
