Rok 2020 dla Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej posługujących w Polsce jest rokiem jubileuszowym. W tym roku świętujemy 100 – lecie Polskiej Prowincji.
Rok jubileuszowy poprzedzony został ważnymi wydarzeniami. Wspomnieć choćby rok 2017, kiedy to oblaci na czele z Prowincjałem Pawłem Zającem OMI dokonali na Jasnej Górze zawierzenia Polskiej Prowincji i wszystkich oblatów Czarnej Madonnie. Kolejny rok 2018 był czasem peregrynacji relikwii Krzyża Świętego po domach i placówkach oblackich a ostatni rok 2019 nawiedzenia kopii obrazu Matki Bożej Kodeńskiej. Ważnym momentem dla polskich oblatów był także udział w ubiegłorocznym majowym odpuście w sanktuarium w Piekarach Śląskich, podczas którego wspominano pionierów Polskiej Prowincji.
W obchodzony jubileusz 100 – lecia powstania struktur naszej rodziny zakonnej na ziemiach polskich wpisuje się 84. rocznica przybycia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej do najstarszego polskiego sanktuarium na Świętym Krzyżu. 16 stycznia 1936r. w samo południe o. Jan Kulawy OMI przekroczył próg świętokrzyskiego sanktuarium i klasztoru obejmując tym samym posługę duszpasterską na Świętym Krzyżu. Tak kronikarz klasztorny zanotował ten fakt: gdy straż więzienna zatrąbiła hejnał południowy o godz. 12-tej, ojciec Jan Kulawy wkraczał w progi klasztoru. 17 stycznia odprawił pierwszą Mszę świętą na Świętym Krzyżu w asyście ks. Piotrowicza.
Dlaczego Oblaci na Świętym Krzyżu?
– W marcu 1932 roku dwóch oblatów o. Jan Kulawy OMI oraz o. Antoni Grzesik OMI w niedalekim Wąchocku prowadzili misje parafialne. I właśnie podczas tej pracy ks. prałat Świetlicki – proboszcz z Wierzbnika – podsunął myśl, aby Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej przejęło klasztor i sanktuarium na Świętym Krzyżu. Kolejny raz, ci sami oblaci, kilka miesięcy później – we wrześniu – głosząc misje u prałata Świetlickiego usłyszeli ponownie zachętę do przejęcia klasztoru na Łyścu.
Jaka była reakcja, wrażenia oblatów, gdy zobaczyli sanktuarium i zabudowania klasztorne?
– Dla ojca Jana Kulawego OMI – miejsce to – wydało się pożyteczne dla kleryków oblackich jako miejsce do spędzenia wakacji. Otoczenie – krajobraz, góry – i fakt, że w tej części Polski oblaci nie mieli jeszcze żadnej placówki sprawiły, że o. Jan napisał list do ówczesnego prowincjała. Jednak oblaci wchodzący w skład tzw. Rady Prowincjalnej wysunęli pewne wątpliwości związane z istnieniem na Świętym Krzyżu więzienia, które wówczas określano mianem „polskiego Sachalina”.
– Trzy lata później w 1935 roku Administrator Apostolski diecezji sandomierskiej ks. prałat Antoni Kasprzycki oficjalnie przedstawił prośbę o przejęcie Świętego Krzyża przez oblatów. Mimo upływu czasu wśród oblatów żyły ciągle wątpliwości: obecność więzienia, zrujnowane zabudowania klasztorne, odległość od komunikacji. Jednak list ks. Kasprzyckiego i zabiegi o. Jana Kulawego OMI u Ojca Generała sprawiły, że ostatecznie Rada Generalna wyraziła zgodę, aby Oblaci z Polski przejęli Święty Krzyż. Tak oto przedstawiają się fakty związane z pojawieniem się oblatów na Łyścu.
– Spośród oblatów w Polsce, wybrano o. Jana Kulawego OMI, aby rozpoczął posługę na Świętym Krzyżu. To bardzo znaczące i ważne bowiem to właśnie o. Jan jako pierwszy oblat ukochał, umiłował świętokrzyskie sanktuarium i do chwili aresztowania przez Gestapo trwał na straży i spalał się dla Boga i Kościoła w sanktuarium. O. Jan Kulawy OMI urodził się 5 maja 1872 roku w Leśnicy (diecezja opolska). Pionier Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Niestrudzony i pełen samozaparcia misjonarz ludowy. Wielki strateg, ogromnej energii życiowej, niespożytej pracowitości. Surowy dla samego siebie, o wielkim i dobrym sercu dla innych. Zginął jako męczennik w obozie w Auschwitz.
Oblaci ukochali ruiny…
– Dziś w kolejną, już 84. rocznicę przybycia oblatów na Święty Krzyż, możemy powiedzieć, że przez wszystkie minione dekady, nie sami, ale wspólnym wysiłkiem wielu serc – oblatom udało się odbudować wszystko! To także potwierdzenie znanego wśród nas powiedzenia, że cystersi ukochali doliny, benedyktyni góry a oblaci ruiny.
– Wielkim skarbem i dobrem dla życia i funkcjonowania sanktuarium i klasztoru jest obecność na Świętym Krzyżu od blisko 70. lat nowicjatu Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Z kilkuletnią przerwą nowicjat istnieje i kształtuje przyszłych oblatów do dnia dzisiejszego.
Dziękczynienie i prośba o modlitwę…
– Dziś Święty Krzyż – duchowa stolica regionu świętokrzyskiego – świadek świetności polskiego narodu, ostoja polskości i wiary dzięki mądrości i ogromnego zaangażowania – wielu pokoleń Benedyktynów a od 1936r. Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej obecnych kustoszy sanktuarium – nadal jest miejscem, gdzie wielu ludzi poszukuje wartości, tożsamości i sił dla życia duchowego, wychowania chrześcijańskiego oraz patriotycznego nowych pokoleń Polaków. Wielka rola jaką świętokrzyskie sanktuarium odgrywało i nadal odgrywa została doceniona przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudę, który 15 marca 2017 roku wpisał Święty Krzyż na prestiżową listę Pomników Historii.
– Kiedy dziękujemy Bogu za obecność oblatów na Polskiej ziemi oraz za 84. lata posługi i służby w sanktuarium, możemy powiedzieć, że Święty Krzyż żyje po oblacku, ożywiany jest duchem synów Świętego Eugeniusza de Mazenoda. Świętego, który w pewnym momencie swojego młodego, burzliwego życia odnalazł Boga. Odnalazł Miłość Ukrzyżowaną. Dziś po latach naszej posługi tu w tym miejscu rozumiemy dlaczego jesteśmy kustoszami świętej relikwii Chrystusowego Krzyża. To nie przypadek. Przecież ten krzyż nosimy za pasem naszego stroju zakonnego, ten znak zwycięstwa dobra nad złem, życia nad śmiercią, wyróżnia nas spośród innych kapłanów.
– Dziękujemy wszystkim, którzy modlitwą, cierpieniami i darami serca wspierają naszą posługę duszpasterską w świętokrzyskim sanktuarium i prosimy o dar nieustannej modlitwy w naszej intencji, abyśmy z gorliwością i zapałem w duchu pokory potrafili służyć Bogu, Kościołowi i pątnikom przybywającym do tego świętego miejsca. Prosimy o modlitwę za wszystkich Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej rozsianych po całym świecie, aby każdy oblat rozpalał w sobie na nowo gorliwość o zbawienie dusz.
