W niedzielę Chrystusa, Króla Wszechświata, w pijarskim kościele rektoralnym w Łowiczu Prymas Polski, Ks. Abp Wojciech Polak, przewodniczył mszy św. na zakończenie Kalasantyńskiego Roku Jubileuszowego, przeżywanego przez pijarów z okazji przypadających w bieżącym roku dwóch rocznic: 400-lecia istnienia Zakonu Pijarów oraz 250-tej rocznicy kanonizacji Założyciela, św. Józefa Kalasancjusza.
Program uroczystości rozpoczął się na sali gimnastycznej pijarskiej szkoły w Łowiczu od przedstawienia pt. „Wyzwanie”, wręczono także pijarskie stypendia przyznane zdolnej młodzieży oraz dokonano podsumowania całego Jubileuszu w Polskiej Prowincji.
Jak podkreślił w swym wystąpieniu o. Prowincjał Józef Matras, jako miejsce zakończenia jubileuszowych obchodów wybrano Łowicz, ponieważ jest to pijarska placówka, niejako łącząca w sobie pijarską przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. To tam pijarzy przybyli 350 lat temu; to w Łowiczu, w czasie kapituły prowincjalnej, pijar ks. Stanisław Konarski po raz pierwszy przedstawił swoją wizję reformy szkolnictwa i to tam w czasie swej pielgrzymki do Polski 19 lat temu Ojciec Święty Jan Paweł II w homilii podjął temat wychowania, wspominając także ks. Konarskiego i szkolnictwo pijarskie. Obecność Ks. Prymasa nawiązywała także do historii Łowicza, będącego przez trzy stulecia siedzibą Prymasów Polski.
W słowie skierowanym do zebranych Ks. Prymas, nawiązując do niedzielnych czytań, podkreślił, że właśnie ewangeliczna potrzeba konkretnej bliskości i wezwanie do okazania czułej miłości, pobudziły kiedyś serce św. Józefa Kalasancjusza do wyjścia na ulice Rzymu, aby poświęcić się trosce i wychowaniu biednych i opuszczonych dzieci. Była to konkretna odpowiedź na Chrystusowe słowa: wszystko więc, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnie uczyniliście. Ks. Prymas zaznaczył zarazem, że wdzięczność wobec przeszłości stawia również pytania o przyszłość. W tym kontekście przytoczył słowa przesłania Ojca św. Franciszka skierowane do pijarów z racji Jubileuszu: Spójrzcie na twarze dzieci i ludzi młodych i dajcie się zarazić ich blaskiem, by stać się zwiastunami przyszłości i nadziei. Dzieło wychowania jest nie tylko aktem prawdziwej miłości bliźniego, ale także miejscem, w którym zasiewa się ziarna nadziei.
(jm)
