Matka Fidelisa – Eleonora Gorczyńska, córka Jana i Kunegundy z domu Faliszek, urodziła się 13 marca 1926 r. w Olszynach, pow. jasielski, woj. małopolskie, diec. tarnowska. Dnia 14 marca 1926 r. w kościele parafialnym pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Olszynach otrzymała sakrament chrztu św., a w czerwcu 1944 r. w Katedrze na Wawelu przyjęła sakrament bierzmowania. Rodzice w głębokiej wierze wychowali pięcioro swoich dzieci, z których czworo Pan Bóg powołał na swoją wyłączną służbę. Eleonora była najmłodszą z rodzeństwa. Miała dwóch braci i dwie siostry: Julian został kapłanem diecezji tarnowskiej, Józef wstąpił do zgromadzenia OO. Redemptorystów jako brat zakonny i przyjął imię Franciszek, Genowefa w zgromadzeniu sióstr sercanek s. Beyzyma (zm. 4 kwietnia 2001 r. w Krakowie) i Kamila, która jako jedyna z rodzeństwa założyła rodzinę i wychowała sześcioro dzieci (jeden z synów wstąpił również do zgromadzenia OO. Redemptorystów). Z dalszej rodziny pochodziła także sercanka, s. Bonita Elżbieta Gogola (zm. 15 grudnia 1994 r. w Krakowie) oraz jej brat – o. prof. dr hab. Jerzy Wiesław Gogola OCD.
Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnych Olszynach Eleonora podjęła dalszą naukę w Żeńskiej Powiatowej Szkole Rolniczej w Szynwałdzie, a następnie wyjechała do Poznania, gdzie w roku 1947/48 pracowała w Urzędzie Pocztowym w charakterze telefonistki.
W dniu 2 sierpnia 1948 r. wstąpiła do Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego w Krakowie. Pod koniec sierpnia 1948 r. rozpoczęła postulat, a 10 sierpnia 1950 r. została przyjęta do nowicjatu otrzymując imię: s. Fidelisa. Pierwszą profesję zakonną złożyła 11 sierpnia 1951 r., a wieczystą 11 sierpnia 1957 r. w Krakowie. Złoty jubileusz życia zakonnego obchodziła w dniu 30 czerwca 2001 r. w domu generalnym w Krakowie.
Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1954 r. podjęła studia na Wydziale Nauk Humanistycznych na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i w 1959 r. uzyskała stopień magistra historii. Ukończyła także kurs bibliotekarski i bibliograficzny (Lublin, 1957 r.) oraz kurs katechizacji głuchoniemych (Częstochowa, 1961 r.).
Po ukończeniu studiów została mianowana I radną i wikarią nowo utworzonej Prowincji Zgromadzenia pw. NMP Królowej Polski w Częstochowie (1961-1962), a następnie w latach 1962-1968 sekretarką prowincjalną. Uczyła też historii w Niższym Seminarium Duchownym św. Jacka w Katowicach od 1960 r. do 1962 r. oraz prowadziła wykłady dla sióstr sercanek w Krakowie. W latach 1968-1974 pełniła funkcję III radnej i sekretarki generalnej Zgromadzenia, a przez kolejne sześć lat była przełożoną wspólnoty sióstr w Lublinie. W czasie obrad XIII Kapituły Generalnej Zwyczajnej, w październiku 1980 r., została wybrana przełożoną generalną Zgromadzenia i pełniła tę funkcję przez dwie kadencje w latach 1980-1986 i 1986-1992.
Cała posługa Matki Fidelisy jako przełożonej generalnej Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego trwała w czasie pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II, którego Osoba i nauczanie było nieustanną inspiracją do podejmowania nowych wyzwań w dziele ewangelizacji i przygotowania do niej sióstr. Szczególnym rysem działalności M. Fidelisy była troska o formację duchową i intelektualną sióstr. Zaraz na początku kadencji zarząd generalny zorganizował dla profesek czasowych tzw. dni skupienia, podczas których wykłady głosili specjaliści z różnych dziedzin teologii, prawa i historii Zgromadzenia. Jej staraniem zostały przygotowane i wydane publikacje autorstwa o. Cecyliana Niezgody OFMConv o Założycielu Zgromadzenia Józefie Sebastianie Pelczarze i Współzałożycielce Matce Klarze Ludwice Szczęsnej. Była także inicjatorką prac przygotowawczych do ich procesów beatyfikacyjnych (m.in. sesje naukowe).
Odpowiedzialność za poziom życia duchowego wyrażała się również w trosce M. Fidelisy o to, by każdy dom Zgromadzenia posiadał kaplicę wewnętrzną z prawem przechowywania Najświętszego Sakramentu. Dbała o podniesienie poziomu intelektualnego i zdobywanie kwalifikacji zawodowych sióstr, posyłając je na studia wyższe, do szkół pomaturalnych oraz na różnorakie kursy specjalistyczne.
W swoje posłudze M. Fidelisa Gorczyńska kierowała się zasadą, by być blisko z Kościołem – tzn. widzieć, znać jego potrzeby, sugestie, życzenia, dostrzegać znaki czasu i dokonywać konfrontacji własnych wizji działalności Zgromadzenia z charyzmatem Ojca Założyciela Józefa Sebastiana Pelczara i nauczaniem Ojca Świętgo Jana Pawła II. To otwarcie na potrzeby Kościoła wyrażało się m.in. w działalności misyjnej Zgromadzenia, która rozszerzyła się w czasie kadencji M. Fidelisy na Boliwię, Zair i Ukrainę. Matka uwrażliwiała siostry i zachęcała do otwarcia domów Zgromadzenia dla dziewcząt i kobiet potrzebujących pomocy.
W czasie kadencji M. Fidelisy miały miejsce ważne wydarzenia w Kościele i w Ojczyźnie. Były nimi papieskie pielgrzymki do Polski, zamach na życie Ojca Świętego Jana Pawła II (13 maja 1981 r.), śmierć ks. Prymasa Stefana Wyszyńskiego (28 maja 1981 r.) ogłoszenie stanu wojennego (13 grudnia 1981 r.).
W tym czasie Zgromadzenie otrzymało zatwierdzenie odnowionych Konstytucji i Statutów (1984 r. po reformie soborowej), cieszyło się ogłoszeniem dekretu o heroiczności cnót sł. Bożego Józefa Sebastiana Pelczara (18 lutego 1989 r.) i dwa lata później jego beatyfikacją dokonaną przez Ojca św. Jana Pawła II podczas IV Pielgrzymki do Ojczyzny, 2 czerwca 1991 r. w Rzeszowie.
Podsumowując swoją posługę przełożonej generalnej Matka powiedziała, że był to czas podążania w głąb: Zgromadzenie nasze znajduje się na szlaku życia Kościoła, usiłuje odczytywać znaki czasu i w miarę możliwości odpowiadać na nie. Natomiast to, co zdaje się być bardzo na czasie i bardzo konieczne, to nasza konsekwentna wierność w realizowaniu tego, do czego jesteśmy powołane. Przez tę codzienną wierność nasze duchowe życie nabierze żaru i mocy, stawać się będziemy bardziej autentycznymi służebnicami Najświętszego Serca Bożego, będziemy wówczas czytelnym znakiem skutecznie oddziałującym na środowiska w których żyjemy. Wówczas nasza działalność apostolska będzie miała siłę przemawiającą.
(Ze Sprawozdania na XIV Kapitułę Generalną, 17 sierpnia 1986 r.)
Po zakończeniu urzędu przełożonej generalnej M. Fidelisa została wybrana I radną i wikarią generalną w nowym zarządzie pełniącym swą posługę w latach 1992-1998. W dniu 19 lutego 1994 r. została mianowana postulatorem dla sprawy kanonizacyjnej Współzałożycielki Zgromadzenia Matki Klary Ludwiki Szczęsnej, prowadzonej w archidiece-zji krakowskiej. Po latach cieszyła się Jej beatyfikacją 27 września 2015 r. w sanktuarium św. Jana Pawła II na Białych Morzach w Krakowie.
Od 25 sierpnia 1998 r. przebywała we wspólnocie domu generalnego, gdzie zajmowała się pracą kancelaryjną i pisaniem kroniki domowej. Opiekowała się także swoją rodzoną siostrą – s. Beyzymą w czasie jej choroby. Od roku 2018 r. gdy sama już wymagała opieki pielęgniarskiej zamieszkała w infirmerii Domu Macierzystego. Przygotowana na spotkanie z Panem, otoczona troskliwą opieką i w ostatnich tygodniach nieustannym modlitewnym czuwaniem przy niej sióstr, zmarła w niedzielę misyjną 23 października 2022 r. tuż przed rozpoczęciem we wspólnotach krakowskich Modlitwy na Zakończenie Dnia.
W świadectwie o swoim powołaniu z 2012 r. Matka Fidelisa napisała: Przez całą drogę życia zakonnego towarzyszą mi słowa: „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem”; „Cóż masz, czego byś nie otrzymał”. Łaska powołania zakonnego jest darmowa. Mogę tylko i chcę wciąż dziękować i dalej ufać, aż do realnego spotkania z Nim w niebie”.
