Home WiadomościOdeszli do Pana Pożegnania: s. Maksymiliana Wojnar, prezentka

Pożegnania: s. Maksymiliana Wojnar, prezentka

Redakcja

17 lutego 2021, w godzinach porannych odeszła po ciężkiej chorobie nowotworowej s. Maksymiliana Wojnar (1944 -2021), prezentka. S. Maksymiliana, wybitna prawniczka, była ważną i dobrze rozpoznawalną postacią w Sekretariacie Episkopatu Polski. Z wielkim zaangażowaniem przez 25 lat pracowała na rzecz organizacji szkolnictwa katolickiego w Polsce.

Maria Wojnar urodziła się 23 lipca 1944 roku w Malinówce, w powiecie brzozowskim na Podkarpaciu. Jej rodzice: Marcin Wojnar i Cecylia z d. Stapińska, wychowali pięcioro dzieci: trzy córki i dwóch synów. Dwoje z ich potomstwa Bóg obdarzył powołaniem do życia zakonnego: Maria – najstarsza z rodzeństwa, wstąpiła w 1961 roku do Sióstr Prezentek w Krakowie, gdzie była wcześniej uczennicą w Liceum Ogólnokształcącym, a jeden z braci – Jan przyjął święcenia kapłańskie u Księży Michalitów w Miejscu Piastowym. Natomiast wujek, brat ojca, należał do Zgromadzenia Zmartwychwstańców.

Po zdaniu matury i rozpoczęciu formacji w Nowicjacie Maria przyjęła imię – s. Maksymiliana – na cześć świętego, którego wybrała sobie na przewodnika w życiu zakonnym. Pierwsze śluby złożyła w 1963 roku, a śluby wieczyste w 1968 roku. Jako młoda siostra juniorystka przez trzy lata studiowała katechetykę na WIK-u w Krakowie, katechizowała w Skale pod Krakowem  a także pracowała przez dwa lata jako opiekunka niepełnosprawnych dzieci w Domu Caritas w Jordanowie. W 1968 roku, po złożeniu ślubów wieczystych, Zgromadzenie skierowało ją na studia na Wydziale Prawa Kanonicznego w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, które ukończyła 20 czerwca 1973 roku.

W Warszawie pozostała przez najbliższe 46 lat. Bezpośrednio po studiach rozpoczęła pracę w Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski. Współpracowała z trzema kolejnymi sekretarzami: z bp Bronisławem Dąbrowskim, bp Tadeuszem Pieronkiem i bp Piotrem Liberą. Po przejściu na emeryturę w 2006 roku sekretarz KEP – ks. bp Piotr Libera podziękował s. Maksymilianie za 33 lata oddanej pracy i służby dla Konferencji, wyrażając jej przede wszystkim wdzięczność za wsparcie w delikatnych sprawach na linii Państwo – Kościół.

Po 2006 roku s. Maksymiliana zaangażowała się całym sercem w pracę Rady Szkół Katolickich, która zrzesza wszystkie szkoły katolickie w Polsce. Została jej sekretarzem i członkiem, organizując coroczne Ogólnopolskie Forum Szkół Katolickich, Forum Młodzieży i konferencje dla dyrektorów oraz nauczycieli. O tym, jak była zaangażowana i ile serca wkładała w przeprowadzenie tych spotkań, mogą powiedzieć jedynie najbliżsi z jej otoczenia. Najważniejsze było dla niej przez te 25 lat pracy w Radzie globalne myślenie o wychowaniu młodego pokolenia ludzi wierzących, pomoc szkołom katolickim w przejściu transformacji i nie zatracenia ideałów chrześcijańskiego wychowania we współczesnej rzeczywistości. Jej troska o organizację struktur szkolnictwa katolickiego w Polsce została nagrodzona papieskim odznaczeniem papieża Benedykta XVI: „Pro Ecclesia et Pontifice” w 2012 roku. Została też wyróżniona w 2015 roku dyplomem i medalem Konfederacji Przyjaciół Jasnej Góry za szczególne zasługi dla rozwoju posłannictwa Sanktuarium i klasztoru OO. Paulinów oraz medalem Świętego Michała Archanioła za promowanie charyzmatu bł. Bronisława Markiewicza, jednego z wielkich wychowawców młodzieży w naszej Ojczyźnie.

Maksymiliana była także wierną córką swojego Zgromadzenia i jego Założycielki – bł. Zofii Czeskiej, którą naśladowała i kochała całym sercem, szukając w Niej wzoru do mądrego, odważnego i pełnego nadziei kroczenia za Chrystusem – Dobrym Pasterzem. Nie zrażała się piętrzącymi trudnościami. Zawsze umiała pokornie czekać. Kochała Zgromadzenie, dbała o Jego dobro, z radością dzieliła się swoim doświadczeniem i troszczyła o nowe powołania do wspólnoty. Dla siebie nigdy nie miała czasu. Była nieprzeciętną postacią w historii naszego Zgromadzenia. Nikt jej na pewno nie zastąpi i na zawsze zostanie z nami jej energia, pomysłowość, upór i siła. Chociaż nie miała łatwego charakteru, bo wobec siebie i innych była bardzo wymagająca, miała specjalny charyzmat pomagania i doradzania. Pomagała swoim przełożonym, angażowała się w zakładanie nowych placówek, brała udział w posoborowej odnowie Konstytucji Zgromadzenia i rzetelnie „monitorowała” pracę wychowawczą prezentek w ich szkołach. Choroba jednak zmogła jej siły i oderwała od zajęć oraz ludzi, których kochała. Nie było to dla niej łatwe, poddanie się uciążliwemu leczeniu, przejście w stan spoczynku, leżenie w łóżku przez ostatni rok i bycie zależnym od siostry pielęgniarki. Ale nie narzekała i z pokorą przyjęła również tę zmianę planów.

Odeszła na spotkanie ze swoim Oblubieńcem w Środę Popielcową – 17 lutego 2021 roku, otoczona modlitwą i troską sióstr. Bóg powołał ją do siebie w 77. roku życia i w 58. roku życia zakonnego. Powierzamy jej duszę św. Maksymilianowi oraz bł. Zofii, aby przedstawili ją Dobremu Bogu i wyprosili łaskę nieba za życie pełne oddania oraz służby drugiemu człowiekowi.

„Nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13)

Siostry Prezentki

SERWIS INFORMACYJNY KONFERENCJI WYŻSZYCH PRZEŁOŻONYCH ZAKONÓW MĘSKICH W POLSCE

Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie. Zgoda