Dnia 14 marca 2024 r. Ojciec Święty przyjął na audiencji kardynała Marcello Semeraro, prefekta Dykasterii ds. Świętych i upoważnił go do promulgowania dekretu super virtutibus Sługi Bożego br. Ante Tomičića, profesa Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Niniejszy dekret uznaje i stwierdza, że Sługa Boży br. Ante Tomičić w stopniu heroicznym żył cnotami teologalnymi: wiarą, nadzieją i miłością względem Boga i bliźniego, a także cnotami kardynalnymi: roztropnością, sprawiedliwością, męstwem i wstrzemięźliwością oraz cnotami pokrewnymi.
Sługa Boży, w trudnych czasach, w kraju wielokrotnie rozdartym i nękanym niekończącymi się wojnami, nie popadł w zwątpienie, ale świadomy nieskończonego miłosierdzia Bożego i rzeczywistej obecności Zmartwychwstałego Pana w Eucharystii, w sposób prosty i braterski był otwarty na ludzi, czasem nawet tych najtrudniejszych i potrafił się oprzeć najokrutniejszym i niesprawiedliwym doświadczeniom, jakie mogła na niego sprowadzić przemoc ze strony innych.
Jego surowe życie ascetyczne, na które składały się wyrzeczenia i wstrzemięźliwość, było nie tylko narzędziem pokuty, ale autentyczną odpowiedzią na miłosierdzie okazane mu przez Pana. Jego kilka słów, a nawet więcej, jego milczenie, którego nauczył się w szkole Matki Bożej, działało głęboko na tych, których spotkał, przywracając radość, którą wydarzenia życiowe mogłyby rozbić lub zniszczyć.
Sługa Boży urodził się w Razbojine, w Chorwacji, 23 marca 1901 r., jako dziewiąte z jedenaściorga dzieci. 31 marca 1901 r. został ochrzczony nadano mu imię Josip. Wychowywany przez rodziców chrzestnych, którzy nie mieli własnych dzieci, nauczył się od nich czytać i pisać, a także pierwszych modlitw jako wyrazu prostej wiary. Pod koniec szkoły podstawowej powierzono jego opiece rodzinną trzodę.
W wieku nastoletnim lektura książki “Sny Maryi” uświadomiła mu słodycz nieskończonego Bożego miłosierdzia wobec jego własnej grzeszności. Od tego czasu modlitwa stała się jego “najdroższym zajęciem”, które zrodziło w nim pragnienie życia konsekrowanego. Znalazłszy adres jezuitów w Varaždinie, napisał o swoich powołaniowych poszukiwaniach. Jezuici skierowali go do kapucynów, uznając, że ich styl życia będzie mu lepiej odpowiadał. Tak więc, osiemnastoletni Josip został zaproszony do Varaždina na okres próbny, a 27 grudnia 1919 r. został przyjęty do nowicjatu, otrzymując nowe imię: Fra Ante.
Codzienność w nowicjacie nie spełniała oczekiwań młodego Josipa, który chciał zupełnie innego, surowego życia, więc wraz z nadejściem wiosny opuścił nowicjat i wyruszył na poszukiwanie życia w ascezie, samotności i modlitwie, wzorowanego na przykładzie Jana Chrzciciela. Potem były dwa miesiące daremnych poszukiwań. Jego spowiednik, bp Josip Lang, biskup pomocniczy Zagrzebia, poradził mu, by zdobył się akt pokory i powrócił do kapucynów. Sługa Boży znalazł się ponownie w Varaždinie 20 listopada 1920 roku. Nie bez trudności ze strony braci, został jeszcze raz przyjęty do nowicjatu, w którym 21 listopada 1921 r. złożył pierwszą profesję zakonną.
Nstępne lata wypełniły intensywne posługi we wspólnotach braterskich. Był kwestarzem w Podravinie, kucharzem w Karlobagu, kwestarzem w Varaždinie, zakrystianem w Splicie, gdzie 11 lutego 1925 r. złożył profesję wieczystą. Przeniesiony do Dubrownika, był kwestarzem i pozostał tam przez dziesięć lat. Następnie był ponownie w Varaždinie i Zagrzebiu, jako kwestarz zbierający fundusze na budowę szkoły z internatem Świętego Józefa i Świętego Michała.
W międzyczasie wybuchła II wojna światowa, która zakończyła się dla tego regionu Europy zdobyciem Belgradu przez Armię Czerwoną w 1944 roku i Istrii w 1945 roku. W 1945 r. Sługa Boży opuścił Zagrzeb i powrócił do Varaždina, gdzie był furtianem. Po krótkim czasie posłuszeństwo zakonne skierowało go do Rijeki i tam pozostał przez 34 lata, aż do śmierci.
W klimacie “zimnej wojny” także w Rijece wszelka działalność religijna była traktowana z podejrzliwością, a kwestowanie zostało zabronione. Jako furtian i zakrystian, Sługa Boży był w codziennym kontakcie z wieloma ludźmi i szybko stał się cennym punktem odniesienia ze względu na mądrość swoich rad, miłosierdzie wobec ubogich i braterskie podejście.
W miarę upływu lat zdrowie Sługi Bożego zaczęło się pogarszać. 30 marca 1979 r. po raz pierwszy trafił do szpitala i przeszedł kilka operacji. Później przyszły kolejne, zawsze przeżywane w milczeniu i z jego niepowtarzalnym uśmiechem. Zmarł 25 listopada 1981 r. w klasztornej infirmerii, w obecności braci i siostry pielęgniarki.
W pogrzebie, pomimo komunistycznych obostrzeń, uczestniczył arcybiskup Rijeki, bp Josip Pavlišić, wielu braci kapucynów, kapłanów, sióstr zakonnych i rzesze wiernych. W dniu 3 kwietnia 1997 r. doczesne szczątki Sługi Bożego zostały przeniesione do krypty kościoła kapucynów w Rijece.
Zgodnie z normami Dykasterii do spraw Kanonizacyjnych, przedstawienie, zbadanie i udowodnienie naukowo niewytłumaczalnego faktu – cudu, otworzy drogę do beatyfikacji Czcigodnego Sługi Bożego br. Ante Tomičića.
Za: www.ofmcap.org
