Franciszek
PRZESŁANIE Z OKAZJI 800-LECIA POWSTANIA ZAKONU NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY MIŁOSIERDZIA (MERCEDARIUSZY)
Watykan, 06 grudnia 2017 r.
Do Przewielebnego Ojca
Brata Juana Carlosa Saavedro Lucho
Generała Zakonu Najświętszej Maryi Panny Miłosierdzia
Drogi Bracie,
Zbliżając się do dnia, w którym Zakon Mercedariuszy oraz wszyscy duchowo z nim związani wspominają ósme stulecie papieskiego zatwierdzenia tego instytutu przez papieża Grzegorza IX, pragnę dołączyć do was w dziękczynieniu Panu za wszystkie otrzymane w tym czasie dary. Chcę wyrazić moją duchową bliskość i zachęcić was, aby ta rocznica posłużyła do wewnętrznej odnowy i umocnienia otrzymanego charyzmatu, idąc drogą duchową, którą wyznaczył wam Chrystus Odkupiciel.
Pan objawia się w naszym życiu, ukazując nam całą swoją miłość i zachęcając nas do jej odwzajemnienia z hojnością, ponieważ jest to pierwsze przykazanie świętego Ludu Bożego: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą i całą swoją mocą” (Pwt 6,5). Przygotowując się do tego roku jubileuszowego, pragnęliście podkreślić trzy postacie z waszej historii, które mogą symbolizować trzy etapy odpowiedzi na miłość Boga.
Pierwszą z nich jest św. Piotr Nolasco, uważany za założyciela nowej wspólnoty i powiernika charyzmatu danego przez Boga. W tym powołaniu kryje się serce i skarb Zakonu, ponieważ zarówno jego tradycja, jak i biografia każdego zakonnika opierają się na tej pierwszej miłości. Bogactwo duchowego dziedzictwa rodziny mercedariańskiej, zapoczątkowane przez założycieli i wzbogacane przez kolejnych członków wspólnoty na przestrzeni wieków, łączy w sobie wszystkie otrzymane przez was dary duchowe i materialne. To dziedzictwo jest wyrazem historii miłości, zakorzenionej w przeszłości, ale przede wszystkim przeżywanej w teraźniejszości i otwierającej się na przyszłość poprzez dary, którymi Duch Święty nadal was obdarza. Nie można kochać tego, czego się nie zna (por. św. Augustyn, O Trójcy Świętej X, II, 4), dlatego zachęcam was do pogłębiania tych fundamentów, położonych przez Chrystusa i poza którymi nie można budować, odnajdując na nowo pierwszą miłość Zakonu i własnego powołania, by je nieustannie odnawiać.
Drugą postacią tego tryptyku jest Najświętsza Dziewica, Matka Boża Miłosierdzia, zwana również Matką Odkupienia i Łaski, której wstawiennictwa błagamy w naszych potrzebach. W oryginalnym tekście hebrajskim wyrażenie tłumaczone jako „będziesz miłował Pana całym swoim życiem” oznacza „aż do ostatniej kropli krwi”. Zatem przykład Maryi doskonale utożsamia się z tym wezwaniem z modlitwy Szemá. Ona nazywa siebie „służebnicą Pana” i „z pośpiechem” (Łk 1,38-39) wyrusza, by zanieść dobrą nowinę o Królestwie swojej kuzynce Elżbiecie. Jest Bożą odpowiedzią na wołanie ludu oczekującego wyzwolenia (por. Wj 3,7; Łk 1,13). Jest więc mistrzynią całkowitego oddania się Bogu i ludowi, gotowości i służby, pokory i prostoty życia ukrytego, całkowicie oddanego Bogu w milczeniu i modlitwie. To zobowiązanie przypomina nam o poświęceniu dawnych ojców mercedariuszy, którzy oddawali siebie jako „zakładników” w zamian za wolność więźniów. Proszę was, aby to całkowite oddanie się Bogu nie przejawiało się jedynie przez zaangażowanie w dzieła apostolskie, ale także w codziennej, pokornej pracy każdego zakonnika, podobnie w waszych klasztorach kontemplacyjnych, które poprzez modlitewne milczenie i ukryte poświęcenie matczynym wsparciem podtrzymują życie Zakonu i Kościoła.
Trzecią i najważniejszą postacią w historii waszego instytutu jest Chrystus Odkupiciel. W Nim dokonujemy jakościowego skoku, przechodząc od uczniów do Mistrza. Jak wobec bogatego młodzieńca, Jezus stawia nam pytanie, które dotyka do głębi: Czy chcesz być doskonały? (por. Mt 19,21; 5,48). Nie wystarcza teoretyczna znajomość wiary ani szczera wierność przykazaniom Bożym „od młodości” (Mk 10,20). Jezus patrzy nam w oczy i kocha nas, prosząc, byśmy zostawili wszystko i poszli za Nim. Miłość dojrzewa w ogniu ryzyka, w gotowości postawienia wszystkiego na jedną kartę i zawierzenia tej nadziei, która nie zawodzi. Jednak często najbardziej obciążające nas decyzje – osobiste i wspólnotowe – dotyczą tych drobnych, a czasem nawet przyziemnych zabezpieczeń, których nie chcemy porzucić. Wszyscy jesteśmy wezwani do radości, która rodzi się ze spotkania z Jezusem, by przezwyciężyć egoizm, wyjść poza swoją wygodę i odważyć się dotrzeć do każdej peryferii, która potrzebuje światła Ewangelii (por. Evangelii gaudium, nr 20). Możemy odpowiedzieć Panu z hojnością, gdy doświadczamy, że jesteśmy przez Niego kochani pomimo naszych grzechów i słabości.
Drodzy Bracia i Siostry,
Pan Jezus ukaże wam piękną drogę, którą możecie podążać z odnowionym duchem. Możecie pomnażać dar, który otrzymaliście – zarówno na poziomie osobistym, jak i wspólnotowym –oddając siebie całkowicie, jak ziarno pszenicy, które jeśli nie obumrze, nie przynosi owocu (por. J 12,24). Proszę Pana, aby dał wam siłę do porzucenia tego, co was zniewala i do przyjęcia Jego krzyża, abyście, odrzucając płaszcz i podnosząc swe łoże (por. Mk 10,50; 2,1-12), mogli pójść za Nim i zamieszkać w Jego domu na zawsze.
Proszę, nie przestawajcie się za mnie modlić. Niech Jezus błogosławi wszystkich członków Zakonu i całej rodziny mercedariańskiej, a Najświętsza Maryja Panna otacza was swoją opieką.
Po bratersku,
Watykan, 6 grudnia 2017 r., Wspomnienie św. Piotra Pascuala
Franciszek
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
