Jan Paweł II
POSŁUGIWANIE I ŻYCIE ZAKONNE DLA GŁOSZENIA MIŁOSIERDZIA.
SPOTKANIE Z DUCHOWIEŃSTWEM I OSOBAMI KONSEKROWANYMI ALASKI
Anchorage, 26 lutego 1981 r.
Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie!
1. „Dziękuję Bogu mojemu, ilekroć was wspominam – zawsze w każdej modlitwie, zanosząc ją z radością za was wszystkich – z powodu waszego udziału w szerzeniu Ewangelii” (Flp 1,3-5).
Te słowa św. Pawła wyrażają uczucia mojego serca, kiedy was pozdrawiam dzisiaj tutaj w Anchorage. Modlę się istotnie z radością za każdym razem, kiedy myślę o moich braciach kapłanach oraz o moich braciach i siostrach trwających w życiu zakonnym. Dziękuję Bogu za wasze poświęcenie się Chrystusowi, za waszą obecność w Kościele i za waszą współpracę w jego misji. I dziękuję Bogu za wasze modlitwy, w których jednoczycie się z całym Ciałem Chrystusa w chwaleniu imienia Najświętszej Trójcy i w upraszaniu miłosierdzia Bożego dla Jego Ludu.
2. Pisząc moją ostatnią encyklikę, często kierowałem swoją myśl do was, którzy dzielicie ze mną w sposób szczególny moją misję głoszenia miłosierdzia Bożego teraźniejszemu pokoleniu. Każdego wieczora powtarzamy w liturgii godzin słowa Maryi: „Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się Go boją” (Łk 1,50). Jest to prawda zbawcza, prawda o miłosierdziu Bożym, którą powinniśmy głosić naszemu pokoleniu, mężczyznom i kobietom naszej epoki, którzy zdają się oddalać od tajemnicy miłosierdzia Bożego. I dlatego pisałem w encyklice: „Kościół żyje swoim autentycznym życiem, kiedy wyznaje i głosi miłosierdzie – najwspanialszy przymiot Stwórcy i Odkupiciela – i kiedy ludzi przybliża do Zbawicielowych zdrojów miłosierdzia, których jest depozytariuszem i szafarzem”[1].
3. Bracia i Siostry w Chrystusie, nie miejcie nigdy wątpliwości o żywotnej ważności waszej obecności w Kościele, o zasadniczej ważności życia zakonnego i kapłaństwa służebnego w misji głoszenia miłosierdzia Bożego. Waszym życiem codziennym, któremu często towarzyszy znak krzyża, i waszą wierną służbą oraz waszą wytrwałą nadzieją, ukazujecie swoją głęboką wiarę w miłosierną miłość Boga i dajecie świadectwo tej miłości, która jest potężniejsza od zła, mocniejsza niż śmierć.
Miejcie więc ufność w Tym, który was powołał do tego życia. Miejcie ufność w Bogu, „który mocą działającą w nas może uczynić nieskończenie więcej, niż prosimy czy rozumiemy, Jemu chwała w Kościele i w Chrystusie Jezusie po wszystkie pokolenia wieku wieków! Amen” (Ef 3,20-21).
(aj)
[1] Jan Pawel II, Dives in misericordia, 13
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
