Zgromadzenie Małych Sióstr Jezusa, Małe Siostry
Congregatio Parvarum Sororum Iesu
Małe Siostry Jezusa
ul. Targowa 33B/13
03-728 Warszawa
tel. (0-22) 618-05-50
e-mail: [email protected]
Wspólnota małych sióstr Jezusa jest jedną z kilkunastu rodzin powstałych w oparciu o duchowość bł. Karola de Foucauld. Jest wspólnotą kontemplacyjną pośrodku świata, tzn., wezwaną do objawiania i odnajdywania zbawczej i czułej obecności Boga w każdej sytuacji, nawet tej najtrudniejszej i bez wyjścia. To powołanie przynagla małe siostry do umieszczania swoich fraterni w miejscach opuszczonych i oddalonych od Kościoła, w sytuacjach rozłamów i konfliktów, aby poprzez wstawiennictwo i okazywany każdemu bez wyjątku szacunek stawały się znakiem nadziei i zaczynem Królestwa.
Historia Wspólnoty jest wpisana w życie małej siostry Magdaleny, pierwszej, która poszła śladem Karola de Foucauld. W jego życiu, pismach i duchowości odnalazła ona pragnienia, które sama nosiła w sercu: szaloną miłość do osoby Jezusa, pragnienie długich chwil adoracji oraz miłość do najmniejszych Jego braci, miłość do Afryki i do muzułmanów.
Dzięki swej ufności, wyraźnie prowadzona przez Opatrzność, w roku 1936 wyjeżdża na Saharę; ma wówczas 40 lat. Nie myśli o zakładaniu zgromadzenia ani o życiu zakonnym. Chce po prostu żyć ideałem nakreślonym przez br. Karola, tajemnicą życia ukrytego Nazaretu. Jednak na prośbę biskupa Sahary odbywa nowicjat u Sióstr Białych i 8.09.1939 składa śluby jako mała siostra Jezusa. Ta data jest jednocześnie datą powstania nowego zgromadzenia. Magdalena odkrywa, że jej powołanie może realizować się w życiu zakonnym.
W jej zamyśle ta nowa , rodząca się wspólnota, ma być małym, koczowniczym zgromadzeniem, żyjącym kontemplacją Jezusa pośród ubogich muzułmanów. Do dziś islam ma uprzywilejowane miejsce w naszej konsekracji zakonnej – ofiarujemy nasze życie najpierw za "naszych braci z islamu", dorzucając następnie " i z całego świata".
Na Saharze ms Magdalena spotyka po raz pierwszy ojca Voillaume, założyciela małych braci Jezusa i kilku innych wspólnot opartych na duchowości br. Karola. Nawiązuje się między nimi przyjaźń i ścisła współpraca, która będzie trwać przez całe ich życie.
Również na Saharze, pośród muzułmanów oddających cześć wielkiemu i pełnemu majestatu Bogu, ms Magdalena otrzymuje "światło z Betlejem", jak sama to określa. Bóg objawia się jej w Jezusie, małym dziecku spragnionym czułości i miłości, a jednocześnie wyciągającym rączki, aby tę czułość Bożą dać światu. "Bardziej niż misję utworzenia nowego zgromadzenia, Bóg powierzył mi misję rozprzestrzeniania orędzia Żłóbka", powie później.
Rok 1946 jest przełomowy dla Wspólnoty. Pan rozszerza serce Magdaleny i podczas pielgrzymki do Sainte Baume daje jej poznać, że to apostolstwo adoracji i przyjaźni ma głęboki sens i może być przeżywane w różnych środowiskach. I tak powstają fraternie pośród Cyganów, robotników, więźniów, w dzielnicach prostytucji. Pragnęła każdego bez wyjątku obdarzać miłością pełną szacunku, poczynając od tych najmniejszych, do których nikt nie chce iść. W ten sposób np. w Brazylii małe siostry zamieszkały wśród plemienia Tappirape, narażonego na wyginięcie; liczyło ono wtedy 50 osób- teraz jest ich 500.
Pod koniec lat 40-tych Magdalena wyrusza na Bliski Wschód, pragnąc poznać chrześcijan modlących się po arabsku. Kościoły Wschodnie z całym bogactwem rytów wyrażających ducha i duszę poszczególnych narodów są dla niej odkryciem tak wielkim, że od razu znajdują szczególne miejsce w jej sercu, a i swoim małym siostrom pragnie wszczepić tą miłość. To właśnie Kongregacja do Spraw Kościołów Wschodnich w Watykanie przyjmie zgromadzenie jako pierwsza.
MS Magdalena w swych podróżach pyta zawsze o najbiedniejszych, by tam posyłać małe siostry. Jest wrażliwa i uważna na nowe formy ubóstwa. Jednocześnie nosi w sercu wielką pasję jedności i przekraczania granic. Dlatego pociągały ją kraje reżimu marksistowskiego. I tak 14.09.1957r. po raz pierwszy przyjeżdża do Polski. W 1965r trzy pierwsze małe siostry Polki zaczynają życie wspólne w Częstochowie; dziś jest nas 35, również we fraterniach zagranicą.
MS Magdalena umiera w 1989 r. w Domu Generalnym w Rzymie. Trwa jej proces beatyfikacyjny. Obecnie (rok 2007) jesteśmy na wszystkich kontynentach w 67 krajach. Jest nas 1270 z 67 narodowości.
W roku 1936 wyjeżdża śladami Karola de Foucauld do Algierii, na Saharę; ma wówczas 40 lat. Nie myśli o zakładaniu zgromadzenia ani o życiu zakonnym. Chce po prostu żyć ideałem nakreślonym przez br. Karola, tajemnicą życia ukrytego Nazaretu. Jednak na prośbę biskupa Sahary odbywa nowicjat u Sióstr Białych i 8.09.1939 r. składa śluby jako mała siostra Jezusa. Ta data jest jednocześnie datą powstania nowego zgromadzenia. Magdalena odkrywa, że jej powołanie może realizować się w życiu zakonnym.
To tam na Saharze Magdalena spotyka po raz pierwszy ojca Voillaume, założyciela małych braci Jezusa i kilku innych wspólnot opartych na duchowości br. Karola. Nawiązuje się między nimi przyjaźń i ścisła współpraca, która będzie trwać przez całe ich życie.
W zamyśle s. Magdaleny ta nowa, rodząca się wspólnota, ma być małym, koczowniczym zgromadzeniem, żyjącym kontemplacją Pana Jezusa pośród ubogich muzułmanów. Do dziś islam ma uprzywilejowane miejsce w tej specyficznej naszej konsekracji zakonnej – siostry ofiarują swoje życie najpierw za "braci z islamu", dorzucając następnie "i z całego świata". Również na Saharze, pośród muzułmanów oddających cześć wielkiemu i pełnemu majestatu Bogu, ms Magdalena otrzymuje "światło z Betlejem", jak sama to określa.
Bóg objawia się jej w Jezusie, małym dziecku spragnionym czułości i miłości, a jednocześnie wyciągającym rączki, aby tę czułość Bożą dać światu. "Bardziej niż misję utworzenia nowego zgromadzenia, Bóg powierzył mi misję rozprzestrzeniania orędzia Żłóbka", powie później.
Rok 1946 jest przełomowy dla Wspólnoty. Pan rozszerza serce Magdaleny i podczas pielgrzymki do Sainte Baume daje jej poznać, że to apostolstwo adoracji i przyjaźni ma głęboki sens i może być przeżywane w różnych środowiskach. I tak powstają fraternie pośród Cyganów, robotników, więźniów, w dzielnicach prostytucji. Pragnęła każdego bez wyjątku obdarzać miłością pełną szacunku, poczynając od tych najmniejszych, do których nikt nie chce iść. W ten sposób np. w Brazylii małe siostry zamieszkały wśród plemienia Tappirape, narażonego na wyginięcie; liczyło ono wtedy 50 osób- teraz jest ich 500.
Pod koniec lat 40. Magdalena wyrusza na Bliski Wschód, pragnąc poznać chrześcijan modlących się po arabsku. Kościoły Wschodnie z całym bogactwem rytów wyrażających ducha i duszę poszczególnych narodów są dla niej odkryciem tak wielkim, że od razu znajdują szczególne miejsce w jej sercu, a i swoim małym siostrom pragnie wszczepić tą miłość. To właśnie Kongregacja do Spraw Kościołów Wschodnich w Watykanie przyjmie zgromadzenie jako pierwsza.
MS Magdalena w swych podróżach pyta zawsze o najbiedniejszych, by tam posyłać małe siostry. Jest wrażliwa i uważna na nowe formy ubóstwa. Jednocześnie nosi w sercu wielką pasję jedności i przekraczania granic. Dlatego pociągały ją kraje reżimu marksistowskiego. I tak 14.09.1957 r. po raz pierwszy przyjeżdża do Polski. W 1965 r. trzy pierwsze małe siostry Polki zaczynają życie wspólne w Częstochowie. Mała Siostra Magdalena zmarła w wieku 91 lat w 1989 roku, przeżywszy 50 lat w zgromadzeniu i po zatwierdzeniu Konstytucji i Reguł Zgromadzenia. Jej ciało spoczywa w Rzymie, a obecnie trwa jej proces beatyfikacyjny.
