Niedawno minęła 106 rocznica śmierci o. Leona Walentego Norasa OFMConv, który zasłynął w historii polskich franciszkanów jako jeden z tych przełożonych, którzy na przełomie XIX i XX wieku przyczynili się do odnowy życia zakonnego
Leon Walenty Noras urodził się w 1834 roku w Jaroszowicach koło Koźla. W 1852 roku w Krakowie wstąpił do zakonu franciszkanów (Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych). Święcenia kapłańskie przyjął w 1857 roku we Włocławku.
Po święceaniach jedenaście lat pracował w klasztorze krakowskim, pełnił obowiązki ekonoma i wikariusza konwentu. W 1868 roku skierowano go do sanktuarium we włoskim Loreto, gdzie był spowiednikiem. To wówczas przetłumaczył z języka włoskiego książkę nieznanego autora pt. "Pociecha utrapionych", która cieszyła się dużym powodzeniem u czytelników w Polsce.
Spowiednikiem w Loreto był jedenaście lat, do 1879 roku. W tym roku powierzono mu funkcję asystenta generała zakonu w Rzymie. Generałem był wówczas o. Bonawentura Maria Soldatić OFMConv (w latach 1879-1891), który w 1895 roku został arcybiskupem diecezji Sardica w Bułgarii. Do obowiązków o. Norasa należało wizytowanie Prowincji zakonnych i klasztorów. Generał zakonu i jego polski asystent przycznili się do odnowy życia polskich franciszkanów.
W 1892 roku o. Noras został wybrany przełożonym (prowincjałem) Prowincji galicyjskiej, do której należały klasztory polskie. Na tym urzędzie zastąpił o. Samuela Rajssa OFMConv. Z jeszcze większym zangażowaniem niż poprzednio, kiedy pracował w Rzymie, zabiegał o wzrost poziomu karności i o wierne zachowanie Reguły zakonu.
Dbał również o renowacje, przebudowy i remonty klasztorów i kościołów. Osobiście dokonywał corocznych wizytacji. W 1899 roku zakończył siedmioletnią kadencję prowincjalską i został duszpasterzem w Sanoku. Zmarł 6 lutego 1903 roku.
