Osiem lat temu, 8 marca 2001 roku w Radomsku zmarł o. Jan Burdyszek OFMConv. Znał osobiście św. Maksymiliana, był kapelanem armii generała Andersa. Po wojnie 50 lat propagował w Wielkiej Brytanii postać o. Kolbego i Rycerstwo Niepokalanej.
Jan Burdyszek urodził się 11 maja 1915 r. we wsi Sułkowszczyzna k. Mościsk (na terenie dzisiejszej Ukrainy). Po ukończeniu szkoły powszechnej, w 1930 r. zgłosił się we Lwowie do zakonu franciszkanów (Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych). Został skierowany do Niepokalanowa, gdzie pięć lat uczył się w Małym Seminarium Misyjnym.
Do zakonu formalnie przyjęto go 11 lipca 1935 r. Po odbyciu nowicjatu, 29 sierpnia 1936 r. złożył pierwsze śluby zakonne i przyjął imię Dobiesław. W tym samym roku rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym oo. Franciszkanów we Lwowie, do 1939 r. kontynuował je w Krakowie.
We wrześniu 1939 r. klerycy franciszkańscy – a wraz z nimi brat Dobiesław – zostali wysłani z Krakowa do Halicza koło Lwowa, w nadziei, że na wschodnich terenach Polski będą bezpieczni. Niestety, nie dane im było tam dotrzeć. W dzień inwazji bolszewickiej na Polskę 17 września 1939 r. brat Dobiesław przekroczył granicę rumuńską i przez Jugosławię dotarł do Rzymu. Tam 8 grudnia 1939 r. złożył śluby wieczyste.
W Rzymie ukończył przerwane studia, 13 lipca 1941 r. przyjął święcenia kapłańskie. Gdy w 1944 r. armia gen. Andersa znalazła się na terytorium Włoch, na prośbę bpa Józefa Gawliny i za pozwoleniem generała zakonu o. Bedy Hessa OFMConv, został kapelanem wojska Andersa.
Po zakończeniu wojny wraz z żołnierzami II Korpusu znalazł się w Wielkiej Brytanii i tam pełnił służbę kapelana do 1949 r. Chciał wrócić do Polski, jednak uniemożliwiły mu to władze komunistyczne. Pozostał w Anglii i rozpoczął posługę duszpasterską w angielskiej prowincji franciszkanów. Pracował w parafii św. Antoniego w Liverpoolu, a następnie od 1953 r. w parafii św. Klary w Manchester.
O. Jan – bo tego imienia używał po wojnie o. Dobiesław – pragnął rozpowszechniać ideały Rycerstwa Niepokalanej (Militia Immaculatae – MI), założonego w 1917 r. przez św. Maksymiliana Kolbego. W 1952 r. angielski prowincjał wysłał go na kongres powołań zakonnych do Glasgow, gdzie zaprezentował franciszkanów na przykładzie działalności o. Kolbego oraz ideałów MI. Jak później wspominał, w ciągu tygodnia udało mu się przyjąć do MI 600 osób.
Każdą chwilę wolną od obowiązków parafialnych wykorzystywał na propagowanie Rycerstwa Niepokalanej w parafiach w Wielkiej Brytanii. W 1952 r. za zgodą biskupa diecezji Salford założył Rycerstwo Niepokalanej, które w Wielkiej Brytanii otrzymało nazwę Crusade of Mary Immaculate (Krucjata Niepokalanej). W 1954 r. wydał w Dublinie biografię św. Maksymiliana pt. "Father Maksymilian Kolbe. Fire Enkindled" (Ojciec Maksymilian Kolbe. Ogień rozpalony).
Stale rosła liczba członków MI, o. Jan marzył o wydawaniu własnego pisma. Z zebranych ofiar kupił małą maszynę drukarską i w maju 1955 r. zaczął wydawać kwartalnik "Crusader of Mary Immaculate" (Krzyżowiec Niepokalanej). Był redaktorem, drukarzem i kolporterem pisma.
Po wizytacji w prowincji angielskiej ówczesny generał zakonu o. Vittorio Costantini OFMConv polecił mu zająć się wyłącznie sprawami MI i założeniem angielskiego Niepokalanowa. Wkrótce na otrzymanym od darczyńców terenie w Manchester wzniesiono klasztor i wydawnictwo. W ogrodzie stanęła figura Niepokalanej, a w pomieszczeniach pobliskiej fabryki uruchomiono nowoczesną drukarnię.
25 marca 1957 r. dokonano tam poświęcenia klasztoru The Little City of Mary Immaculate (Miasteczko Niepokalanej). W ciągu 13 lat działalności duszpasterskiej, do 1966 r. o. Jan włączył do Krucjaty Niepokalanej ponad 50 tys. członków, a wydawany co dwa miesiące "Krzyżowiec Niepokalanej" osiągnął nakład 30 tys. egzemplarzy.
W 1966 r. ordynariusz diecezji Salford bp George A. Beck przekazał franciszkanom w dzielnicy Manchester-Urmston kościół pw. Wszystkich Świętych wraz z miejscem pod zabudowę, w celu założenia tam centrali ruchu maryjnego w Anglii. Plan ten wykonano, powstała siedziba ruchu, wydawnictwo i drukarnia.
W 1968 r. zwolniono o. Jana z przełożeństwa w angielskiej centrali MI i skierowano do Kanady, gdzie MI nie było jeszcze rozpropagowane. Mimo długiego oczekiwania na odpowiednie dokumenty, ostatecznie nie udało mu się wyjechać za ocean. W listopadzie 1969 r. o. Jan powrócił formalnie do macierzystej, krakowskiej prowincji franciszkanów.
Pozostał jednak w Anglii i w porozumieniu z ówczesnym prowincjałem o. Ludwikiem Szetelą OFMConv, za zgodą generała zakonu o. Bazylego Heisera OFMConv rozpoczął pracę w "Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii. W Laxton Hall został dyrektorem Domu Pomocy Społecznej dla polskich emigrantów.
Utworzył tam Ośrodek Maryi Niepokalanej Matki Kościoła i Jej Krucjaty. Zamierzał wydawać "Rycerza Niepokalanej" w języku polskim dla polskich emigrantów, ale z tego pomysły wycofał się, ponieważ przed beatyfikacją o. Maksymiliana (1971 r.), rozpoczęto już w Rzymie wydawanie "Rycerza Niepokalanej dla Polonii".
O. Jan wrócił do duszpasterstwa w parafiach angielskich. Nawet będąc już w podeszłym wieku, w latach 90-tych XX w., dalej niestrudzenie głosił ideały MI i przyjmował nowych członków. W Laxton Hall pracował do ostatnich miesięcy 2000 r.
Komunistyczne władze PRL wielokrotnie odmawiały mu prawa wjazdu do kraju. Po raz pierwszy udało się to na wiosnę 1988 r., po 49 latach życia na obczyźnie. W lipcu 1991 r. obchodził jubileusz 50-lecia święceń kapłańskich. Dopiero wtedy odprawił w rodzinnych Mościskach prymicyjną mszę św.
24 grudnia 2000 r. powrócił na stałe do ojczyzny, zamieszkał w klasztorze franciszkanów w Radomsku. Tam po kilku miesiącach zmarł, 8 marca 2001 r. Miał 86 lat.
