W Kalwarii Pacławskiej k. Przemyśla, kolejny już raz, wierni zgromadzili się przy grobie przyjaciela św. Maksymiliana – Sługi Bożego o. Wenantego Katarzyńca, z okazji rocznicy jego śmierci (31.03.1921 r.) i dziękowali Bogu za przykład jego życia oraz prosili o rychłą jego beatyfikację.
„Boże w Trójcy Jedyny, bądź uwielbiony za wszelkie dobra, którymi wypełniłeś sługę Twego Wenantego. On przez życie według rad ewangelicznych i gorliwą posługę kapłańską w Kościele, stał się przykładem dla Twoich wiernych. Prosimy, wynieś sługę Twego na ołtarze, abyśmy lepiej mogli Tobie służyć“ – błagali.
W okolicznościowym kazaniu franciszkanin z Legnicy o. Piotr Bielenin nazwał o. Wenantego mistrzem życia duchowego, cenionym i cierpliwym spowiednikiem, chętnie słuchanym kaznodzieją. Ale podkreślił z całym naciskiem, że o. Wenanty najbardziej ujmował ludzi swoją postawą.
Zakonnik podał charakterystyczne rysy jego duchowości: chrystologiczna, eucharystyczna i maryjna.
Zdaniem o. Bielenina dla Sługi Bożego Chrystus w Najświętszym Sakramencie był najczęściej przedmiotem jego medytacji. W Ewangelii szukał odpowiedzi na trudne sytuacje, problemy. A jako jeden z pierwszych wsparł św. Maksymiliana w propagowaniu Rycerstwa Niepokalanej.
O. Bielenin podkreślił, że dla o. Wenantego „Reguła św. Franciszka i przepisy zakonne były drogowskazem do nieba“.
Na ten sam fakt zwrócił uwagę o. Andrzej Zając, dyr. Instytutu Studiów Franciszkańskich w Krakowie, który przed mszą św. wygłosił konferencję o o. Wenantym.
Przypomniał słowa zachęty, które Sługa Boży – jako mistrz nowicjatu – kierował do swoich podwładnych: „Czytajcie Konstytucje! Czytajcie Konstytucje, korzystajcie z mądrości przeszłości, abyście teraz i jutro mogli być mądrzy, jak wasi bracia, którzy zostali świętymi” – cytował franciszkanina z przełomu XIX I XX w.”.
“Miał bowiem świadomość, że w życiu tychże młodych braci, którzy opuszczają nowicjat i idą dalej, pojawią się różne sytuacje, wobec których staną jako głupi, niewiedzący co zrobić. Niewiedzący jakie decyzje podjąć, jak się zachować” – kontynuował myśl o. Zając.
Przełożony klasztoru w Kalwarii Pacławskiej o. Jarosław Karaś, życzył zgromadzonym w świątyni, aby o. Wenanty Katarzyniec był dla nich wzorem sumiennego wypełniania swojego powołania, swoich obowiązków, aby naśladowali Sługę Bożego w wierności Bogu i Jego przykazaniom.
W sobotę wieczorem bracia nowicjusze podczas specjalnego nabożeństwa przed Najświętszym Sakramentem przypomnieli jedną z homilii Sługi Bożego.
Mottem przewodnim tegorocznych uroczystości rocznicowych ku czci o. Wenantego były jego słowa: “Pracuj na niebo, bo jest tego warte”.
O. Wenanty Katarzyniec urodził się 7 października 1889 roku w Obydowie koło Lwowa i na chrzcie św. otrzymał imię Józef. Pochodził z ubogiej wiejskiej rodziny.
Jego życie zakonne nacechowane było pobożnością, modlitwą i ascezą. Prowadził głębokie życie duchowe. Dużo czytał, robił wiele notatek.
Po święceniach kapłańskich pracował jako wikariusz parafii w Czyszkach niedaleko Lwowa. Dał się poznać przede wszystkim jako dobry spowiednik i kaznodzieja, a jednocześnie człowiek skromny i gorliwy.
Po roku został skierowany do Lwowa, gdzie mimo młodego wieku sprawował funkcję magistra nowicjatu. Swoim wychowankom starał się wpoić, aby każdy z nich „był naprawdę dobrym zakonnikiem, a nie tyko z habitu i imienia”.
Służył także posługą duszpasterską wśród chorych, sióstr zakonnych, głosił rekolekcje. Wyczerpująca praca poważnie odbiła się na jego zdrowiu. Mimo ograniczenia obowiązków przez przełożonych oraz krótkich wyjazdów uzdrowiskowych, jego stan się pogarszał. W celu odpoczynku i podratowania zdrowia trafił do Kalwarii Pacławskiej. Tam zmarł 31 marca 1921 r. na gruźlicę płuc.
Pochowany jest w podcieniach świątyni w Sanktuarium Męki Pańskiej i Matki Boskiej Kalwaryjskiej. W Watykanie toczy się jego process beatyfikacyjny.
jms
