Jubileusz 25-lecia obchodzi prowincja Zwiastowania Pańskiego, jedna z polskich prowincji Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego czyli pallotynów z siedzibą w Poznaniu. Prowincja swoje istnienie zapoczątkowała w uroczystość Zwiastowania Pańskiego w 1993 r. Mszą św. sprawowaną na Jasnej Górze przed Cudownym Obrazem Matki Bożej. Po 25 latach – w poniedziałek, 9 kwietnia, przed obliczem Maryi Jasnogórskiej została odprawiona Msza św. dziękczynna.
Mszy św. jubileuszowej przewodniczył pallotyn abp Tadeusz Wojda, metropolita białostocki, a obecny był generał zgromadzenia pallotynów ks. Jakub Nampudakam z Indii, z Prowincji Objawienia Pańskiego, rektor generalny Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego z siedzibą w Rzymie.
„Jak każdy jubileusz, jest to czas i moment dziękczynienia Panu Bogu za wszelkie dobro w tym czasie otrzymane i dokonane, i także moment refleksji, co należy czynić, by robić to jeszcze lepiej w przyszłości. I nie chodzi tylko o realizacje konkretnych dzieł, ale też o refleksję i modlitwę, w jaki sposób możemy być bardziej wierni misji Kościoła i odczytywać znaki czasu, do czego nas dzisiaj Pan Bóg wzywa – zaznacza ks. Jakub Nampudakam
, rektor generalny Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego – Charyzmat, który zostawił nam założyciel Wincenty Pallotti, jest to charyzmat, aby w świecie ożywiać wiarę i rozpalać miłość. To jest praca wewnętrzna, weryfikowalna dosyć trudno, natomiast tym, co jest rozpoznawalne, to jest praca z osobami świeckimi. W aktualnym czasie widzę szczególne posłannictwo do pracy z osobami młodymi, by tutaj ożywiać wiarę, rozpalać miłość i świadomość bycia Kościołem u młodych ludzi”.
Ks. Jakub Nampudakam modlił się zarówno podczas Mszy św. jubileuszowej, jak i dzień wcześniej podczas Apelu Jasnogórskiego przed Cudownym Obrazem Matki Bożej. „To był dla mnie wielki honor i wielka radość, że tutaj przed czcigodnym Obrazem Matki Bożej Jasnogórskiej, Czarnej Madonny, mogłem się modlić, być tak blisko, było to dla mnie wielkie przeżycie – wyznał przełożony generalny – Gdzie jest Maryja, gdzie jest Madonna, tam jest wiara katolicka”.
„Formacja pallotyńska, od wstąpienia kandydata, wygląda podobnie jak w zgromadzeniach, więc pierwszy okres, kilkutygodniowy, to jest tzw. okres postulatu, kiedy kandydat poznaje w sposób bardzo ogólny nasze stowarzyszenie i my też rozpoznajemy kandydata – wyjaśnia ks. Mirosław Mejzner, rektor Wyższego Seminarium Duchownego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Ołtarzewie – Później, po krótkiej przerwie, jest nowicjat. Nowicjat kanoniczny trwa dwa lata. Pierwszy rok jest rokiem w odosobnieniu, poświęconym przede wszystkim na wprowadzenie w duchowość i charyzmat Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, a drugi rok nowicjatu połączony jest już ze studiami w seminarium. Studia trwają sześć lat, tak jak studia we wszystkich seminariach: dwa lata filozofii i cztery lata teologii. A ostatni rok, kiedy alumni są już diakonami, jest mocno naznaczony praktykami duszpasterskimi. Tradycyjnie w maju przyjmują święcenia kapłańskie i wchodzą w okres tzw. formacji stałej, która trwa do końca życia”.
„Pierwszy warunek, jaki musi spełniać kandydat pallotynów, to musi to być mężczyzna ochrzczony – zaznacza ks. Mejzner – Każde zgromadzenie ma swoją specyfikę, specyfiką Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego jest otwartość na ludzi świeckich i zdolność do pracy we wspólnocie, ponieważ żyjemy i pracujemy we wspólnotach. Jest też wymiar misyjny. Od początku jest to bardzo mocny rys naszego Stowarzyszenia, tak mocny, że 4 lata po powstaniu Watykan zmienił nazwę ze Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego na Pobożne Stowarzyszenie Misyjne, i tak trwało aż do 1947 r. Teraz wróciliśmy do oryginalnej nazwy. Misje znajdują duży obszar naszego posługiwania”.
Polskie prowincje Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, czyli prowincje Chrystusa Króla i Zwiastowania Pańskiego, obecne są w kilkunastu krajach całego świata, na wszystkich kontynentach, a jako całe Stowarzyszenie działa w 56 krajach świata.
Mszy św. w Kaplicy Matki Bożej przewodniczył abp Tadeusz Wojda, metropolita białostocki, pallotyn.
„25 lat temu, w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego 1993 r. od Mszy św. sprawowanej w tym miejscu, przed Cudownym Jasnogórskim Obrazem rozpoczęła swoje istnienie pallotyńska prowincja Zwiastowania Pańskiego. To był ważny moment dla całej pallotyńskiej rodziny, zwłaszcza dla pallotynów w Polsce, ponieważ świadczył o dynamicznym rozwoju naszego dzieła – wspominał w powitaniu ks. Adrian Galbas, przełożony prowincjalny prowincji Zwiastowania Pańskiego w Poznaniu – Na początku XX wieku pallotyni przybyli do Polski, a pod koniec XX wieku, pomimo dramatu II wojny światowej, dzieło było tak rozwinięte, że potrzebna była decyzja o powołaniu drugiej polskiej prowincji stowarzyszenia. Dzisiaj przychodzimy w to samo miejsce, 25 lat potem, aby stąd, z Góry spojrzeć na to co było i razem z Maryją wyśpiewać nasze Magnificat obu polskich prowincji”.
„Dzisiaj, kiedy obchodzimy święto patronalne prowincji Zwiastowania Pańskiego i jubileusz jej 25-lecia, chcemy pokornie pochylić się jak Maryja wobec planów, jakie Bóg nakreślił i dalej kreśli przed tą prowincją. Maryja jest dla nas wzorem otwarcia na wolę Bożą i przykładem, jak uczyć się robić miejsce w swoim życiu, w swojej działalności, aby mógł wejść w historię waszej prowincji, w jej codzienność, w jej posługi i jej dzieła apostolskie, aby mógł wejść i mógł znaleźć grunt podatny. Ona uczy nieustannego zawierzania Bogu oraz wiernego i świadomego wypowiadania nieustannie tak, niech się stanie według słowa Twego – mówił w homilii abp Tadeusz Wojda – To dzisiejsze spotkanie niech będzie dziękczynieniem Bogu za dar powstania prowincji, choć jak wszyscy dobrze pamiętamy, proces jej powstawania nie był ani łatwy, ani prosty. Towarzyszyła mu radość jednych oraz lęki i niepokoje drugich, ale to, co nowe, zawsze wywołuje w człowieku pewien lęk i pewne obawy, dokładnie tak jak w życiu Maryi. Dzisiaj jednak możemy powiedzieć z całą świadomością i z całą pewnością, że jest ona wspaniałym darem Bożym, że życie tej prowincji jest darem Bożym na wzór Maryi, i za ten dar chcemy dzisiaj w sposób szczególny dziękować”.
o. Stanisław Tomoń
BPJG/ es, mś
