Zgromadzenie michalitów w kraju Guaranów oddaje się posłudze ewangelizacyjnej od 40 lat. Kiedy 2 czerwca 1976 trzech michalitów z Polski, postawiło swe stopy na ziemi paragwajskiej była to chwila historyczna dla wspólnoty.
W tym roku we wrześniu przeżywaliśmy przybycie sióstr michalitek do pracy misyjnej w tym wspaniałym kraju, jakim jest Paragwaj. Można tutaj zachwycać się magicznym “terere”, czy mate. Każdy pozostający tutaj zapoznaje się historią “Redukcji…” i z treścią filmu “Misja”, który między innymi, przybliża jeden z napiękniejszych cudów świata, jakim są wodospady “Yguazu”. Ale to wszystko odchodzi w pamięć i kiedyś ginie.
Apostolstwo misyjne w tym kraju to wielkie i nieprzemijające spotkanie z Bogiem przez pracę z tutejszą ludnością, otwartą, radosną i wierną praktykom religijnym jak i Kościołowi oraz kapłanom.
Rocznica 40-lecia to przede wszystkim czas dziękczynienia za każde dobro, jakie Bóg sprawił poprzez michalitów na Kontynencie Nadziei i za jego błogosławieństwo. Jest nas niewielu, bo 16 michalitów: Argentyńczycy, Paragwajczycy i Polacy. Więcej niż jedna trzecia to kapłani tubylcy. Jest za co dziękować.
Na obchody Ojciec Generał skierował do wspólnoty prowincjonalnej przesłanie, w którym podkreśla, że jubileusz to moment, w którym przeszłość w teraźniejszości spotyka się z przyszłością i jest okazją do wspomnień, refleksji i analiz oraz czas snucia planów i podzielenia się szlachetnymi marzeniami. Ponadto wysłał swego przedstawiciela w osobie ks. Rafała Kamińskiego, wikariusza generalnego. I chociaż jego obecność nie trwała długo, dziękujemy mu za ten gest. W tym czasie spotkał się on z wszystkimi kapłanami i kandydatami do Zgromadzenia od postulantów do kleryków, których w sumie jest piętnastu. W Wyższym Seminarum poświęcił nowe tabernakulum z brązu w kaplicy kleryckiej i obrazy Matki Bożej z Caacupe, Luján i Trzydziestu Trzech oraz Częstochowskiej, wypalone na deskach z yvyra pytã przez współbraci poszczególnych narodowości zamieszkujących w domu seminaryjnym (argentyńska, paragwajska, polska i urugwajska). Również poświęcił figurkę św. Michała Archanioła i ozdobny obraz z bł. Bronisławem zrobiony z mieszanki cementu kolorowego z glinki garncarskiej, w tzw. “Rozmownicy polowej” przy bramie wejściowej do Seminarium.
W 3-dniowym spotkaniu uczestniczyli wszyscy współbracia. A w jednym dniu, klerycy. We Mszy św. dziękczynnej w kościele parafialnym w Natalicio, bo tam michalici stawiali pierwsze kroki misyjne w tym “ciepłym kraju”, pod przewodnictwem biskupa Ryszarda Valenzuela, ordynariusza diecezji Villarrica uczestniczyły także siostry michalitki i przedstawiciele niektórych grup Rodziny Michalickiej z Ñemby.
Kiedy ks. Kazimierz Lorencowicz, przełożony prowincji, kierował słowa podziękowania biskupowi, wikariuszowi, michalitom i wszystkim obecnym, w jego słowach można było odczytać wiele radości i wdzięczności za przyjęcie michalitów na tej ziemi, wsparcie, uczestniczenie w ich życiu.
Zdzisław Urbanik CSMA
