Home WiadomościZe Świata Papież Franciszek oddaje cześć św. Ignacemu

Papież Franciszek oddaje cześć św. Ignacemu

Redakcja

Centralność osoby Jezusa Chrystusa w życiu i działaniu jezuity oraz stały punkt odniesienia w postaci Kościoła podkreślił Papież Franciszek podczas porannej Mszy. Dzisiejsze wspomnienie liturgiczne św. Ignacego Loyoli było dlań okazją spotkania na Eucharystii ze współbraćmi zakonnymi i ich współpracownikami. Msza odbyła się w rzymskim kościele Imienia Jezus, gdzie pochowany jest założyciel Towarzystwa Jezusowego. Wśród licznie przybyłych jezuitów nie zabrakło ich przełożonego generalnego o. Adolfo Nicolasa, który powitał Ojca Świętego, oraz jego asystentów.

Pierwszy Papież jezuita nawiązał w homilii do nazwy zakonu, która nosi w sobie charakterystyczny rys doświadczenia Zbawiciela wyniesiony z Ćwiczeń Duchowych św. Ignacego. Jezus stanowi nie tylko stały punkt odniesienia dla osobistego życia duchowego, ale także dla apostolskiego działania. „Gdy jakiś jezuita stawia w centrum samego siebie, błądzi” – zaznaczył Ojciec Święty.

„Centralności Chrystusa odpowiada z drugiej strony centralność Kościoła – mówił Papież. – Są to jakby dwa ogniska, których nie można rozdzielać. Nie mogę naśladować Chrystusa, jak tylko w Kościele i wraz z nim. Także w tym przypadku my jezuici i całe Towarzystwo nie jesteśmy w centrum, jesteśmy, jakby rzec, «przesunięci», jesteśmy w służbie Chrystusa i Kościoła, Oblubienicy Chrystusa Pana naszego, a jest nią nasza święta Matka – Kościół Hierarchiczny (por. CD 353). Być ludźmi zakorzenionymi i utwierdzonymi w Kościele – takimi nas chce Jezus. Nie może być dróg alternatywnych czy odrębnych. Owszem, drogi poszukiwań, drogi kreatywne – to jest ważne, bo trzeba iść ku peryferiom, których jest tak wiele. Do tego potrzebna jest kreatywność, ale zawsze we wspólnocie, w Kościele, wraz z tym uczestnictwem, które daje odwagę, by iść naprzód. Służyć Chrystusowi znaczy miłować ten konkretny Kościół i służyć mu wielkodusznie w duchu posłuszeństwa”.

Jak wyjaśnił Papież, ową podwójną centralnością można żyć jedynie wtedy, gdy, jak powiada św. Paweł, zostaniemy zdobyci przez Chrystusa. Tego doświadczył również św. Ignacy Loyola, a oznaczało to drogę własnego poszukiwania, na końcu której odkrywamy, że to nie tyle my znajdujemy Jezusa, co On nas. To rodzi więź z Nim i pragnienie służby, także w trudach, cierpieniu i prześladowaniu.

Franciszek zauważył w tym momencie, że taka duchowa droga musi przechodzić również przez doświadczenie własnej słabości, grzeszności. W takim kontekście św. Ignacy zaleca prośbę o łaskę wstydu i łez nad popełnionym złem, której celem jest osiągnięcie pokory dla budowania Królestwa Bożego mocą łaski, a nie realizowania własnych pomysłów.

„Lubię rozmyślać o schyłku życia jezuity, o jego odchodzeniu – dodał Ojciec Święty. – Przychodzą mi wówczas na myśl dwie ikony owego zmierzchu przychodzącego na jezuitę. Pierwsza to klasyczny obraz św. Franciszka Ksawerego spoglądającego ku Chinom. W sztuce i literaturze mamy wiele ujęć tego odejścia Ksawerego. Mamy tu koniec, bez czegokolwiek, ale przed Panem. Bardzo lubię o tym rozmyślać. Drugi schyłek i jego ikona, która przychodzi mi na myśl, to odchodzenie o. Arrupe. Podczas swojej ostatniej wizyty w obozie dla uchodźców, mówił nam, jakby to był jego łabędzi śpiew: «módlcie się». Modlitwa, zjednoczenie z Jezusem. A powiedziawszy to, wsiadł w samolot i wrócił do Rzymu z wylewem, który rozpoczął jego tak długie i wzorowe odchodzenie. Warto spojrzeć na te dwie ikony dwóch zachodów i powracać do nich. I trzeba nam prosić o łaskę, by i nasz zmierzch był taki, jak ich”.

tc/ rv

Za: Radio Watykańskie

SERWIS INFORMACYJNY KONFERENCJI WYŻSZYCH PRZEŁOŻONYCH ZAKONÓW MĘSKICH W POLSCE

Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie. Zgoda