Home WiadomościZ kraju Obchody Dnia Życia Konsekrowanego w diecezjach – cz.2

Obchody Dnia Życia Konsekrowanego w diecezjach – cz.2

Redakcja

Archidiecezja Częstochowska

Święto Objawienia Pańskiego, Dzień Życia Konsekrowanego oraz 13. rocznica ingresu abp. Depo do Archikatedry Częstochowskiej

Na 2 lutego przypada Święto Ofiarowania Pańskiego oraz Dzień Życia Konsekrowanego. Uroczystą Mszę św. w Archikatedrze Świętej Rodziny odprawił Metropolita Częstochowski, abp Wacław Depo, dla którego dzień ten jest szczególną datą. Arcypasterz świętował bowiem w niedzielę, 13. rocznicę ingresu do bazyliki archikatedralnej.

2 lutego Kościół katolicki obchodzi Święto Ofiarowania Pańskiego, popularnie zwane Świętem Matki Bożej Gromnicznej. Obchodzone jest ono na pamiątkę ofiarowania małego Jezusa w świątyni jerozolimskiej:

Od 1997 r., 2 lutego Kościół obchodzi również ustanowiony przez św. Jana Pawła II Dzień Życia Konsekrowanego, poświęcony modlitwie za osoby, które oddały swoje życie służbie Bogu i ludziom w niezliczonych zakonach, zgromadzeniach zakonnych, stowarzyszeniach życia apostolskiego i instytutach świeckich. Metropolita Częstochowski opowiedział o szczegółach obchodów tego dnia.

29 grudnia 2011 Wacław Depo został nominowany arcybiskupem częstochowskim. Natomiast 2 lutego to dzień, w którym odbył się ingres do Archikatedry Częstochowskiej. Jak podkreślił arcypasterz, nie była to data przypadkowa. Abp Depo dziękował osobom ze swojego bliskiego otoczenia, z którymi przez ostatnie 13 lat pracował, będąc Metropolitą Częstochowskim.

Arcypasterz skierował także słowo do osób życia konsekrowanego. W homilii mówił – jesteście zaczynem ewangelicznym, bez was nasz Kościół nie miałby takiego charyzmatu, którym ubogacacie w różnorodności tego miejsca i waszej służby.

Abp Wacław Depo wyróżnił także chór Basilica Cantans, który towarzyszył mu w trzynastoletniej drodze jako Metropolicie Częstochowskiemu. Arcypasterz podziękował także mediom katolickim działającym na terenie archidiecezji:

S. Faustyna ze Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego opowiedziała o znaczeniu Dnia Życia Konsekrowanego dla osób powołanych do życia zakonnego. Urszulanka podkreśliła, że powołanie to zadanie na całe życie, a Dzień Życia Konsekrowanego jest jedną z wielu okazji do ponownego dokonania wyboru poprzez m.in. odnowienie ślubów zakonnych.

Święto Ofiarowania Pańskiego, Dzień Życia Konsekrowanego oraz rocznica ingresu, czyli liturgicznego objęcia archidiecezji częstochowskiej przez abp. Wacława Depo. To trzy uroczystości, które 2 lutego świętowano w częstochowskiej archikatedrze.

Natanael Brewczyński / fiat.fm

Diecezja Drohiczyńska 

Świadectwo życia ofiarowanego Chrystusowi

Przedstawiciele męskich i żeńskich zgromadzeń zakonnych pracujących na terenie diecezji drohiczyńskiej przybyli do Drohiczyna, aby wziąć udział w dorocznym spotkaniu z okazji Dnia Życia Konsekrowanego.

Wprawdzie dzień ten przypada 2 lutego w święto Ofiarowania Pańskiego, jednak już dzień wcześniej kaplica Wyższego Seminarium Duchownego wypełniła się osobami kroczącymi drogą rad ewangelicznych.

Pierwszą część spotkania stanowiła konferencja wygłoszona przez ks. Mateusza Gołosia. Jak zaznaczył tegoroczne świętowanie i dziękczynienie za dar powołania związane jest Rokiem Jubileuszowym 2025. Odnosząc się do nauczania papieża Franciszka zwrócił uwagę na deficyt nadziei, który trawi współczesny świat. Dotyka on nie tylko młodzież, osoby świeckie, ale także osoby poświęcono Bogu. Skutecznym lekarstwem jest dawanie świadectwa nadziei. Wielką moc mają słowa i konkretne postawy, które w innych mogą nadzieje rozpalić. Zachęcał do tego, aby w momentach trudnych wracać do dobrych doświadczeń, w których można było doznać Bożej obecności i działania. Taką chwilą jest bez wątpienia Eucharystia, z której każdy może czerpać siłę i moc. Wparciem jest także postać Matki Najświętszej – Matki nadziei.

Czas przed wystawionym Najświętszym Sakramentem był dobrym przygotowaniem do Eucharystii sprawowanej pod przewodnictwem bp. Piotra Sawczuka. O modlitwę w intencji osób życia konsekrowanego oraz o dar nowych powołań do służby w Kościele w imieniu wszystkich poprosił ks. Tadeusz Niewęgłowski SDB.

W homilii biskup między innymi wyraził wdzięczność za codzienną pracę i poświęcenie. „Dziękuję dzisiaj w szczególny sposób za osoby konsekrowane posługujące w naszej diecezji. Za ich obecność, za ich modlitwę, trwanie przed Bogiem i gorliwe pełnienie bardzo wielu zadań w duszpasterstwie, w katechizacji i oświacie, w służbie zdrowia i dziełach charytatywnych. Wśród różnych dróg powołania, droga życia konsekrowanego zajmuje szczególne miejsce. Dziejemy Bogu za dar powołań na tę drogę, za każde powołanie, za każdą profesję, za każde wierne wypełnianie zobowiązań z niej wypływających i za radosne świadectwo życia ofiarowanego Chrystusowi”.

Po homilii obecni z zapalonymi świecami odnowili swoje przyrzeczenia. Na zakończenie słowa wdzięczności wyraziła s. Katarzyna Lachowska OMVI. Kontynuacją spotkania była wspólna agapa. Służbę przy ołtarzu zapewnili członkowie Duszpasterstwa Służby Liturgicznej Diecezji Drohiczyńskiej.

Obecnie na terenie diecezji drohiczyńskiej posługują trzy zgromadzenia męskie oraz dwanaście zgromadzeń żeńskich.

ks. Marcin Gołębiewski / drohiczyńska.pl

Diecezja Ełcka

Jubileusz Osób Życia Konsekrowanego w Suwałkach za nami!

W Święto Ofiarowania Pańskiego, 2 lutego, w parafii konkatedralnej pw. św. Aleksandra przeżywaliśmy dwa wydarzenia – Jubileusz Osób Życia Konsekrowanego oraz Inaugurację Kaplicy Wieczystej Adoracji pw. Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana. W wydarzeniu brały udział siostry i bracia zakonni, dziewice oraz wdowy konsekrowane z naszej diecezji. Mszy św., transmitowanej w TVP Polonia, przewodniczył bp Jerzy Mazur, biskup ełcki.

W homilii ordynariusz ełcki wprowadził zgromadzonych w dwa wydarzenia, których świadkami byli uczestnicy: „Dzisiejsze święto Ofiarowania Pańskiego przypomina nam, że do świątyni jerozolimskiej Józef i Maryja przynieśli Dziecię Jezus, narodzone w Betlejem, aby ofiarować i przedstawić Panu. W to dzisiejsze święto Ofiarowania Pańskiego gromadzimy się, by przeżywać Dzień Życia Konsekrowanego. Św. Jan Paweł II ustanawiając ten Dzień w 1997 roku, pragnął, „aby na nowo ukazać Kościołowi i światu, ale też i samym osobom konsekrowanym, piękno i wielkość powołania do życia konsekrowanego”. Niech to nasze wspólne świętowanie na nowo uświadomi nam piękno i wielkość powołania osoby konsekrowanej. W tym Roku Jubileuszowym przybyliśmy jako „Pielgrzymi nadziei”, by tutaj w kościele św. Aleksandra w Suwałkach, kościele jubileuszowym, świętować Jubileusz Osób Życia Konsekrowanego. Dziękujemy Bogu za dar życia konsekrowanego, za Waszą posługę w diecezji ełckiej, w Polsce i na misjach, za dobro, które przez Wasze bycie i działanie szerzy się, jest przekazywane innym i uszczęśliwia innych. Ten dzień wybraliśmy jako szczególny dzień na oficjalną inaugurację kaplicy Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu. Jest to już trzecie miejsce Wieczystej Adoracji w diecezji ełckiej. Pierwsze zostało zainaugurowane ponad 27 lat temu w Ełku, a drugie w ubiegłym roku w Augustowie. Radość tym większa, że ta inauguracja jest w czasie trwania Kongresu Eucharystycznego w naszej diecezji i w kościele, gdzie posługiwał Sługa Boży ks. Kazimierz Hamerszmit, o którego beatyfikację się modlimy, a był on wielkim czcicielem Eucharystii.”

Msza św. rozpoczęła się procesyjnym wejściem oraz poświęceniem świec, do czego bp Jerzy również nawiązywał: „Przychodzimy dzisiaj do świątyni i powtarzamy słowa Symeona: „Światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela”. Szliśmy w procesji jako pielgrzymi nadziei, trzymając w ręku świece: znak światła, które oświeca każdego człowieka przychodzącego na ten świat. Znak Chrystusa narodzonego w Betlejem. Znak Chrystusa ofiarowanego w świątyni. „Znak, któremu sprzeciwiać się będą” (Łk 2,34). Przy palących się świecach sprawowana jest Eucharystia. One nam przypominają, że Chrystus jest naszą światłością. Zapalona świeca oznacza chrześcijanina, osobę konsekrowaną, która płonie Jezusowym światłem. W świecie zła, mroku, obojętności religijnej stawajcie się świecami, które płoną światłem Jezusa Chrystusa. Jezus do Was mówi: „Wy jesteście światłością świata”. Idźcie za Jezusem Chrystusem, naśladujcie Go, który jest „Światłem”. Jego światło pozwala nam poznać pełniejszą prawdę o naszym życiu i o naszym powołaniu. SłowamiOjca Świętego Benedykta XVI pragnę Wam powiedzieć: „Nie lękajcie się! Wierzcie w światłość! (…) Codziennie chodźcie w światłości Chrystusa. Odpowiadając na wezwanie Pana, aby pójść za Nim drogą czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, weszliście na radykalną drogę uczniów, co czyni was ‘znakiem sprzeciwu’ dla wielu ludzi we współczesnym świecie”. Idąc za Chrystusem światłością, będziemy żyli zawsze w prawdzie i miłości. Miłość, którą Bóg nas obdarza i do której jesteśmy powołani, stawia nam wymagania. Największym wymaganiem jest życie w prawdzie i pokora, czyli rezygnacja z siebie i dawanie siebie innym. Wzorem dla nas jest Maryja, która po wypowiedzeniu „TAK” pozostała wierna Bogu do końca. Ona dała światu Jezusa Chrystusa. Na wzór Maryi winniśmy dawać światu Boga, nieść Go we wszystkie miejsca, gdzie żyje człowiek. Popatrzmy także na naszych Założycieli i Założycielki. Oni sprostali wymaganiom postawionym przez miłość: na drodze rad ewangelicznych, w życiu wspólnotowym, w ewangelizacji”.

Do zgromadzonych sióstr, braci, wdów i dziewic konsekrowanych biskup ełcki skierował słowa, przypominające, że tylko żyjąc Eucharystią, możemy radzić sobie ze złem tego świata: „W tym świecie, w którym żyjemy i pragniemy służyć Bogu i ludziom, napotykamy na wiele trudności i różnorakie zagrożenia – jak szerzenie cywilizacji śmierci, nienawiść, obojętność, sekularyzacja, laicyzacja. Pamiętajmy – nie jesteśmy sami w naszej łodzi życia. Patrzyliśmy nieraz na ludzi pływających w łódkach czy kajakach. Żadna łódź i żaden kajak nie utonie od wody, która je otacza. Natomiast utonie od wody, która dostanie się do środka. Wtedy taka łódź, kajak, a nawet statek idą na dno. Tak też jest w życiu człowieka. Zagrożenia zewnętrzne, które w nas uderzają, nie ściągną na manowce, na dno. Tylko to zło, tylko te grzechy, które dostają się do serca człowieka, ściągają na dno i zatapiają w mieliźnie grzechu, nienawiści, obojętności. Jakże bardzo potrzebujemy mocy Ducha Świętego, by nasze serca były przepełnione pokojem, nadzieją, miłością Boga i drugiego człowieka. By w Jego mocy naszych serc nie zalała woda grzechu, światowości, nienawiści, obojętności. Dlatego wsłuchujcie się w głos Ducha Świętego, dajcie się Mu prowadzić i umacniajcie się Jego darami. Trwajcie w mocy Ducha Świętego na modlitwie, która jest sercem misji Kościoła i wykonujcie pracę zgodnie z Waszym charyzmatem. A więc w duchu benedyktyńskim: ora et labora. Niech Duch Święty formuje Wasze dusze oraz upodabnia Was do Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego. Bądźcie na wzór św. Teresy od Dzieciątka Jezus, która została nazwana „Słowem Boga” dla naszego świata. Zachęcam Was, nieście w ten dzisiejszy świat Jezusa, głoście Ewangelię nadziei. Jak mawiał św. Arnold: „Największym aktem miłości bliźniego jest głoszenie mu Dobrej Nowiny”. Żeby głosić Ewangelię nadziei, musicie mieć w sobie ogień i gorliwość! Wtedy ci, którzy będą Was słuchać, będą zdumieni Waszym nauczaniem, Waszym świadectwem życia. Usłyszałem takie piękne porównanie wypowiedziane przez bł. Ignacego Kłopotowskiego, że „siostra zakonna jest jak lampka wieczna w kościele, która wskazuje ludziom, gdzie znajduje się Najświętszy Sakrament”. Drogie Siostry, żyjcie Eucharystią i ukazujcie innym drogę do Eucharystii”.

Trzecia kaplica Wieczystej Adoracji w Diecezji Ełckiej stała się okazją do przypomnienia, jak ważne jest adorowanie Chrystusa w Najświętszym Sakramencie: „Ta kaplica Wieczystej Adoracji jest wielkim darem od Boga. Dziękuję Wam, że odkryliście wartość adoracji w ciszy przed Jezusem obecnym w Eucharystii. Dziękuję Wam, że odkryliście w sobie zdumienie eucharystyczne oraz podziw dla tego wielkiego daru, który dał nam Pan w Eucharystii. Zachęcam Was słowami św. Piotra Juliana Eymarda: „Postrzegajcie godzinę adoracji, która jest wam dana, jak godzinę spędzoną w raju; idźcie na nią tak, jak się idzie do nieba na boskie przyjęcie, a godzina ta będzie wyczekiwana i przyjmowana ze szczęściem”. Pamiętajcie, „Adoracja nie jest marnowaniem czasu, ale nadawaniem sensu czasowi” . Św. Matka Teresa z Kalkuty na pytanie: co zbawi świat?, rzekła: „Moją odpowiedzią jest – modlitwa. Trzeba, by każda parafia trwała u stóp Jezusa w Najświętszym Sakramencie i Go adorowała”. Sługa Boży Ks. Kazimierz Hamerszmit, wieloletni proboszcz tejże parafii, tak tutaj nauczał: „Kto często i godnie przystępuje do Komunii świętej, ten ma duszę wiecznie młodą, bo karmi się nigdy nie starzejącą się siłą Bożą”. Życzę Wam, miejcie duszę wiecznie młodą. Bł. Carlo Acutis, piętnastoletni geniusz komputerowy, codziennie przed Mszą św. czy po niej, zatrzymywał się na adoracji Najświętszego Sakramentu. Tak mówił: „Przebywając na słońcu, opalamy się, a przebywając przed Jezusem Eucharystycznym – stajemy się święci”. Ten młodzieniec dał niesamowite świadectwo, że w Eucharystii spotykał żywego i prawdziwego Jezusa, a sam Jezus dzień po dniu upodabniał go coraz bardziej do siebie. Carlo, zakochany w Jezusie i Maryi, przyprowadził swoich rodziców i innych ludzi – szczególnie rówieśników – do Boga, do Kościoła i Eucharystii”.

Na zakończenie bp Mazur przekazał słowa wdzięczności wszystkim zaangażowanym w powstanie kaplicy: „Cieszę się, że w święto Ofiarowania Pańskiego, w czasie trwania Kongresu Eucharystycznego rozpocznie się w kaplicy Najwyższego i Wiecznego Kapłana przy parafii św. Aleksandra w Suwałkach wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu. Powstaje ona staraniem kapłanów suwalskich, a szczególnie Proboszcza ks. kan. Antoniego Skowrońskiego, osób życia konsekrowanego i wiernych świeckich. Słowa wdzięczności za świadectwa z Fundacji Adoremus Te Christe z Poznania. Przekazuję moje serdeczne pozdrowienia i błogosławieństwo wszystkim, którzy będą się gromadzić w tej kaplicy Wieczystej Adoracji, aby wielbić Boga za Jego miłość i miłosierdzie. Niech zatem obecność Chrystusa w Sakramencie Ołtarza będzie dla wszystkich adorujących i pielgrzymów źródłem mocy i nadziei”.

Po zakończonej Mszy św. obecni goście, m.in. prezydent Suwałk Czesław Renkiewicz, bp Jerzy Mazur, bp Dariusz Zalewski, kapłani, dziewice i wdowy konsekrowane udali się do sali parafialnej, w której proboszcz parafii konkatedralnej pw. św. Aleksandra ks. kan. Antoni Skowroński otrzymał dekret inaugurujący Kaplicę Wieczystej Adoracji pw. Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana. Parafianie oraz osoby zaangażowane w utworzenie kaplicy złożyły również podziękowania bp. Jerzemu i Proboszczowi parafii pw. św. Aleksandra.

Weronika Fląd – Martyria / diecezjaelk.pl

Diecezja Gliwicka i Diecezja Opolska

Międzydiecezjalne obchody Dnia Życia Konsekrowanego w Opolu

W sobotę, 1 lutego, w kościele seminaryjno-akademickim pw. św. Jadwigi Śląskiej w Opolu odbyły się międzydiecezjalne obchody Dnia Życia Konsekrowanego. Mszy św. przewodniczył biskup gliwicki Sławomir Oder, a homilię wygłosił bp Rudolf Pierskała, w której podkreślał znaczenie zaufania Jezusowi oraz rolę radości w życiu osób konsekrowanych.

Bp Pierskała, odwołując się do słów z Ewangelii o burzy na jeziorze (Mk 4, 35-41), porównał życie do łodzi, w której obecny jest Chrystus. „Unosząca się na falach codzienności łódź naszego życia narażona jest na niebezpieczne burze. To różne bolesne doświadczenia: straty, cierpienia, choroby, odrzucenia przez innych, a nawet nienawiści, które bywają źródłem lęku, wątpliwości w wierze i beznadziei. (…) Jezus zawsze jest obecny w łodzi Kościoła i oczekuje także naszej wiary” – mówił.

Zwracając się do osób konsekrowanych, bp Pierskała podkreślił, że życie zakonne powinno być przeżywane w duchu radości i zaufania Bogu. Cytując papieża Franciszka, przypomniał, że „radości nie przeżywa się w ten sam sposób na wszystkich etapach życia, a smutna siostra, która nie żyje nadzieją, nie będzie zatem pielgrzymem nadziei”. Zachęcał, aby odnawiać w sobie pierwszą gorliwość powołania i wracać do początków swojej drogi zakonnej. „Uwierzcie tej wielkiej miłości Jezusa na nowo, jak na początku życia zakonnego” – dodał.

Bp Pierskała nawiązał także do postaci świętych, którzy w swoim życiu odznaczali się szczególną radością i ufnością w Bożą opatrzność. „Święty Filip Nereusz potrafił zawsze się radować. Jego humor urósł do rangi powtarzanych anegdot: Diabeł ucieka przed prawdziwą radością – mówił. Dlatego radość umacnia serca i pomaga wytrwać w dobru” – przypomniał.

Na zakończenie homilii bp Pierskała zachęcił do ufności w Boże prowadzenie i pielęgnowania nadziei, szczególnie w trudnych momentach życia. „Lepiej zapalić jedną świeczkę nadziei w duszy człowieka, niż narzekać, że jest źle i nic się nie da zrobić. Nadzieja to dobra rzecz, bądźmy pielgrzymami nadziei” – apelował.

Bp Sławomir Oder na zakończenie Mszy św. zwrócił się do osób konsekrowanych, podkreślając ich rolę jako świadków nadziei w świecie. „Niech światło Chrystusa, które otrzymujemy nieustannie mocą sakramentów, Jego słowa i przynależności do Kościoła, niech to światło zawsze płonie w waszych sercach” – mówił. Biskup Gliwicki zaznaczył, że przez swoją obecność, habit, wierność charyzmatowi i życie wspólnotowe osoby konsekrowane mają być „znakiem nadziei spełnionej, którą jest wspólnota z Bogiem w Chrystusie”.

Monika Chrzanowska / diecezja.opole.pl

Diecezja Kielecka

Bp Jan Piotrowski: Życie konsekrowane nie należy do przeszłości

Życzę wszystkim osobom życia konsekrowanego – zarówno siostrom zakonnym, jak i kapłanom oraz braciom zakonnym – aby byli żywymi świadkami obecności Jezusa w naszym świecie – powiedział Biskup Kielecki Jan Piotrowski podczas Mszy św. w kieleckiej katedrze z okazji Diecezjalnego Święta Życia Konsekrowanego.

W trakcie sobotniej Eucharystii osoby konsekrowane odnowiły swoje śluby i przyrzeczenia.

W homilii bp Jan Piotrowski podkreślił, że osoby konsekrowane wciąż są potrzebne Panu Bogu. – Życie konsekrowane jest widzialnym i przekonującym znakiem, który mówi współczesnemu światu, że nie należy do przeszłości, ale wciąż aktualizuje Jezusowe przesłanie z Ewangelii św. Jana: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” – mówił.

– Zarówno młodość, jak i talenty waszych sióstr oraz was samych są potrzebne Panu Bogu, który działa poprzez nas, bo przecież mówi: „Idźcie i głoście”. W naszym ludzkim życiu znaki odgrywają bardzo ważną rolę, a tym samym nie może ich zabraknąć we wspólnocie naszej wiary, jaką jest Kościół Chrystusowy, do którego należymy od chwili chrztu świętego. Na mocy tego sakramentu mamy wszystko, aby być uczniami i misjonarzami Jezusa Chrystusa, jak pisał święty papież z Krakowa w encyklice o misjach Redemptoris Missio. Dlatego wezwanie do świadectwa wiary jest wspólne nam wszystkim, bez wyjątku – nawet jeśli tożsamość osób konsekrowanych wiąże się z różnymi formami powołania, co stanowi ogromne bogactwo Kościoła. W życiu konsekrowanym nie ma ważniejszych i mniej ważnych zadań czy posług – dodał Pasterz diecezji kieleckiej.

W Eucharystii w kieleckiej katedrze wzięły udział m.in. siostry zakonne z terenu diecezji kieleckiej. – W tym dniu w szczególny sposób uświadamiamy sobie ten bezinteresowny dar, którym Pan Bóg nas obdarzył, i cieszymy się ze wspólnego spotkania. Widzimy wokół siebie tak wielu mężczyzn i kobiet, którzy mają udział w tym niezwykłym darze. Od dziecka towarzyszyło mi pragnienie, aby służyć Bogu. Nie wiedziałam jednak, w jaki sposób. Wyrażałam to na różne sposoby, pragnąc szczególnie poświęcić się Bogu. Kiedy byłam nastolatką, spotkałam siostry z naszego zgromadzenia i wówczas moje powołanie się sprecyzowało – mówiła s. Antonina ze Zgromadzenia Sióstr Kanoniczek Ducha Świętego w Pacanowie.

We Mszy św. uczestniczył również o. Jakub Zawadzki, cysters z Jędrzejowa, który podkreślił, że dla osób konsekrowanych każdy dzień jest świętem. – Każdy dzień jest dla nas odpowiedzią na powołanie, które otrzymaliśmy od Pana Boga. W tym dniu chcemy pokazać światu, że istniejemy, że nie tylko się modlimy, ale również pracujemy i służymy drugiemu człowiekowi. To daje nam wewnętrzną radość oraz poczucie spełnienia. Osoby życia konsekrowanego to nie tylko zakonnice i zakonnicy, ale także dziewice konsekrowane czy wdowcy konsekrowani, którzy oddali swoje życie Panu Bogu i modlą się w intencjach całego Kościoła – powiedział.

Dzień Życia Konsekrowanego obchodzony jest w Kościele każdego roku 2 lutego, w Święto Ofiarowania Pańskiego.

Za: emkielce.pl
 
Bp Andrzej Kaleta: Dar życia konsekrowanego jest znakiem nadziei

Znakiem nadziei potwierdzającym skuteczność łaski Bożej jest dar życia konsekrowanego – mówił Ksiądz Biskup Andrzej Kaleta, przewodnicząc Mszy św. w kaplicy Królowej Ozdoby Karmelu, w klasztorze Sióstr Karmelitanek klauzurowych w Kielcach.

W homilii biskup przypomniał, że to św. Jan Paweł II podkreślił związek między Ofiarowaniem w Świątyni, a życiem konsekrowanym, ustalając na 2 lutego Dzień Życia Konsekrowanego. Nawiązując do genezy tego dnia bp Kaleta zwrócił m.in. uwagę na wymowne postaci Symeona i prorokini Anny, jako na „ikony” ofiarowania całego swego życia Bogu.

– Podobnie życie każdego zakonnika i siostry zakonnej ofiarowane Bogu spełnia się przez ciągłe przygotowanie na spotkanie z Nim poprzez oczyszczenie serca z tego, co je zajmuje i niepokoi. Jest to dzieło podejmowane wciąż na nowo w każdej chwili życia – mówił bp Andrzej Kaleta. – To właśnie w tej uporczywej pracy – żmudnej i trudnej, pokornej i codziennej – światło Boga samego powoli wzrasta i wypełnia konsekrowane serca – dodał.

Życie konsekrowane biskup nazwał „znakiem nadziei dla zagubionego współczesnego świata”, jako wskazujące na „Tego, który jest w stanie zaspokoić każde niespokojne serce”. Życie konsekrowane, jak podkreślił, także „wskazuje i pyta o miejsce Boga w życiu współczesnych ludzi”.

W swojej homilii bp Andrzej Kaleta odwoływał się ponadto do polskiej tradycji święta Ofiarowania Pańskiego „otulonego warstwą zwyczajów”, co zaznaczyło się m.in. w literaturze i malarstwie. Przywołał obraz Piotra Stachiewicza „Matka Boża Gromniczna”, który „przedstawia czułą opiekę Maryi nad zagubionymi i zasypanymi śniegiem niemal po dachy, dawnymi wioskami polskimi”. Ubrana ubogo Matka Boża z zapaloną gromnicą w ręku chroni ludzkie siedziby przed wilkami.

Bp Andrzej Kaleta przypomniał zarazem, że dzisiejsza liturgia prowadzi do Świątyni jerozolimskiej, gdzie zgodnie z Prawem Maryja i Józef, w 40 dni od narodzin Syna przybyli, aby ofiarować Go Panu.

Zdaniem bp. Kalety, w tym wydarzeniu uwidaczniają się dwa ofiarowania: pierwsze z nich to ofiarowanie się samego Chrystusa, który „od samego niemowlęctwa zmierza ku temu, by ofiarować się za każdego z nas”, a w drugim ofiarowaniu „współdziała Matka Najświętsza”, która ofiaruje swego Syna Bogu jako „zapowiedź tego, co stanie się ponad trzydzieści lat później”.

– Biorąc dzisiaj do ręki zapaloną gromnicę, wyrażamy naszą nadzieję na życie wieczne i bardziej niż kiedykolwiek upodabniamy się do Syna Bożego, który jest „Światłością ze Światłości”, ukazującą ostateczny cel naszego życia – podkreślał.

Bp Andrzej Kaleta zachęcił wszystkich obecnych do modlitwy o powołania do życia konsekrowanego.

Za: ekai.pl

Diecezja Koszalińsko– Kołobrzeska

Bp Zieliński: Słowo „ofiara” zostało wyproszone z publicznej debaty

Biskup koszalińsko-kołobrzeski rozmawiał z dziennikarzami przed Mszą św. z okazji Dnia Życia Konsekrowanego. W koszalińskiej katedrze 1 lutego zgromadzili się przedstawiciele różnych zgromadzeń z całej diecezji.

W rozmowie z dziennikarzami bp Zbigniew Zieliński powiedział: – Osoby konsekrowane odkryły swoje powołanie do szczególnej obecności w Kościele poprzez złożone śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Już samo to mówi o ogromnym obszarze nie tylko wyrzeczenia, jak chciałoby się powiedzieć w pierwszym odruchu, ale przede wszystkim ofiary w znaczeniu daru z siebie. Osoby te pozostawiły na boku to, za czym wielu z nas pędzi, stając się bardziej wolnymi – mówił biskup.

– Słowo „ofiara” zostało dziś wyproszone z publicznej debaty. Raczej mówimy o tym, czego byśmy chcieli, o życzeniach, które dobrze, żeby się spełniły. Dużo trudniej przychodzi nam myślenie o tym, co moglibyśmy dać z siebie. Także na to zwraca uwagę dzisiejsze święto – dodał bp Zieliński.

W katedrze w przededniu święta Ofiarowania Pańskiego obecni byli przedstawiciele różnych zgromadzeń zakonnych działających w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.

– Dzięki temu dniowi mogę sobie co roku na nowo przypomnieć o ważności mojego powołania. Jest to dla mnie zawsze jakaś tajemnica, dlaczego akurat mnie Pan Jezus sobie wybrał, dlaczego ja mogę Mu całym moim życiem służyć. Jestem siostrą od 48 lat. Po prostu kocham swoje powołanie i gdyby przyszło mi jeszcze raz na nowo wybierać, wybrała bym tę samą drogę – mówi s. Celina Junik ze zgromadzenia sióstr szensztackich.

– Takie życie może dać pełnię szczęścia, choć oczywiście trzeba mierzyć się z różnymi wyzwaniami – jak w przypadku każdego człowieka. Dla mnie największym wyzwaniem jest dbanie o to, żeby każdego dnia być naprawdę z Jezusem i dla Niego. Wszystkie inne zadania wypływają właśnie z tego. To podobnie jak w małżeństwie, jeśli małżonkowie są ze sobą i dla siebie, to udaje się pokonywać wszelkie trudności, jeśli natomiast nie mają dla siebie czasu, wszystko traci sens. Dlatego ja muszę walczyć o to, żeby być z Jezusem, znaleźć czas na adorację, oddawać Mu wszystko – dodaje siostra.

W homilii bp Zbigniew Zieliński zwrócił uwagę na to, że Dzień Życia Konsekrowanego został ustanowiony nie tylko dla tych, którzy żyją tym powołaniem. – On jest dla nas wszystkich, abyśmy osobami życia konsekrowanego się ucieszyli i odkryli ich obecność. Dlatego warto przywołać te momenty z naszego życia, w których takie osoby były obecne – mówił biskup, wspominając ważne osoby konsekrowane ze swojej historii. – Chcemy z tych wspomnień uczynić nasz hymn wdzięczności – dodał.

Zwracając się do obecnych w katedrze osób konsekrowanych biskup zachęcał, aby wracały do początków swojego powołania. – Chodzi o to, aby odnowić w sobie tę tożsamość – mówił.

– Osoby konsekrowane są pielgrzymami nadziei – powiedział biskup, nawiązując do trwającego Roku Jubileuszowego. – Niosą bowiem miłość Boga do każdego człowieka, towarzysząc innym na drodze ich codziennego życia – mówił.

– Jesteśmy ludźmi, bo śluby zakonne są dla ludzi, a nie dla aniołów. Zadajemy więc sobie pytanie, czy faktycznie jesteśmy za pan brat z tymi ślubami: czystości, posłuszeństwa i ubóstwa. To prawda, że żyjemy w czasach, w których ogromną rolę odgrywa odniesienie do tego, co nas otacza. Chcemy więc wiedzieć, czym żyje świat. Ale czy robimy to po to, aby się z nim utożsamiać, czy raczej po to, aby diagnozując sytuację, wyjść mu naprzeciw? – pytał biskup.

– Jako osoby konsekrowane jesteśmy powołani do odpowiedzialności za powierzonych nam ludzi. Jest też jakimś zagrożeniem, że śluby staną się dla nas żółwią skorupą, która nie tyle nas do świata przyklei, co nas przed nim zamknie – w przytulnych i zacisznych domach zakonnych. Niech rozpiera nas odkrywanie macierzyństwa i ojcostwa przekładające się na niesienie nadziei współczesnemu światu – wzywał biskup.

Po homilii osoby konsekrowane odnowiły swoje zobowiązania wynikające ze ślubów.

W diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej działa 28 zgromadzeń zakonnych żeńskich (2 klauzurowe) i 12 męskich. Mamy 232 siostry zakonne, 7 dziewic konsekrowanych i 6 wdów konsekrowanych. W parafiach prowadzonych przez zgromadzenia zakonne, pracuje 128 kapłanów i 6 braci.

Siostry, bracia i kapłani zakonni (zwani najczęściej ojcami) pełnią różne funkcje w Kościele, także w naszej diecezji. Bracia i ojcowie pracują głównie w parafiach, prowadząc tam różne dzieła. Jedno ze zgromadzeń – bracia szkolni – prowadzi DPS dla upośledzonych intelektualnie mężczyzn w Przytocku niedaleko Miastka. Mamy też zgromadzenie typowo monastyczne, takie jak: – benedyktyni – w Starym Krakowie k. Darłowa. Salezjanie w Pile prowadzą szkoły katolickie. Marianie w Grzybowie – dom rekolekcyjny. Franciszkanie konwentualni – oprócz kilku parafii prowadzą także pustelnię na Świętej Górze Polanowskiej.

Siostry zakonne również wykonują różne zadania przy parafiach. Pracują także w instytucjach diecezjalnych, takich jak: kuria biskupia (pallotynki), Wyższe Seminarium Duchowne (Wspólnota Dzieci Łaski Bożej), Dom Księży Emerytów w Kołobrzegu (felicjanki). Wiele sióstr uczy w szkołach – przeważnie katechezy, ale nie tylko. Pracują w sanktuariach: w Skrzatuszu (uczennice Krzyża) na Górze Chełmskiej (siostry szensztackie, które to sanktuarium prowadzą). Pracują w hospicjum Caritas w Darłowie (Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego), w hospicjum św. Franciszka w Szczecinku (albertynki). Prowadzą Dom Samotnej Matki w Koszalinie (Wspólnota Dzieci Łaski Bożej), DPS dla upośledzonych kobiet w Bobolicach (pallotynki). Zajmują się dziećmi, młodzieżą, osobami bezdomnymi, uzależnionymi. Prowadzą przedszkola (salezjanki w Połczynie-Zdroju) i wiele innych dzieł. Są też siostry kontemplacyjne (karmelitanki bose w Bornem Sulinowie, klaryski w Słupsku oraz Wspólnota Sióstr Maryi Gwiazdy Porannej w Koszalinie). To tylko niektóre z przykładów.

ks. Wojciech Parfianowicz / diecezja.koszalin.pl

Diecezja Legnicka

Dzień Życia Konsekrowanego w Legnicy

2 lutego obchodzimy święto ofiarowania Pańskiego.

To także dzień świąteczny osób konsekrowanych: sióstr zakonnych, ojców i braci zakonnych, wdów konsekrowanych, pustelnic oraz osób ze świeckich instytutów życia konsekrowanego. Świętowanie rozpoczęło się już w sobotę wieczorem w Domu Słowa, gdzie na wspólną modlitwę i kolację zaprosili klerycy.

W niedzielę osoby konsekrowane przezywały dzień wspólnoty, modlitwy i integracji. O g. 13 w Katedrze Mszy św. przewodniczył biskup legnicki Andrzej Siemieniewski. Podczas Eucharystii osoby konsekrowane odnowiły swoje śluby zakonne: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

Więcej na stronie Radia Plus Legnica

Za: diecezja.legnica.pl

Diecezja Łomżyńska

Konsekrowane, czyli poświęcone, ofiarowane bądź oddane

Święto Ofiarowania Pańskiego (2 lutego) to od wielu lat „Dzień Życia Konsekrowanego”. W refleksji nad tym tematem wciąż najbardziej klarownym punktem orientacyjnym pozostaje adhortacja apostolska papieża Jana Pawła II z 1996 roku zatytułowana „Vita consecrata”. Dodałbym jeszcze do tego dokumentu list apostolski papieża Franciszka z 2014 roku pt. „Świadkowie radości”, promulgowany w związku z ogłoszeniem „Roku Życia Konsekrowanego” (2015). Przypominam także z niemałą radością, że od 6 stycznia br. urząd prefekta watykańskiej Dykasterii ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego sprawuje Simona Brambilla, włoska zakonnica, pierwsza kobieta w historii zajmująca tak eksponowane stanowisko w Kurii Rzymskiej, podpisująca się jako „prefektka”.

Zwrot „życie konsekrowane” znaczy inaczej „życie poświęcone”, „życie ofiarowane” bądź „życie oddane”. I być może ten ostatni zwrot jest dzisiaj najbardziej wymowny. Jan Paweł II, przywołując 1 Kor 7,34 o „sercu niepodzielnym”, definiuje życie konsekrowane jako właśnie „oddanie się na służbę Bogu i ludziom” (n. 1). To oddanie wyraża „dążenie całego Kościoła-Oblubienicy do zjednoczenia z jedynym Oblubieńcem” (n. 3), czego znakiem zewnętrznym pozostaje ślubowanie czystości, ubóstwa i posłuszeństwa (por. n. 1). Osoba konsekrowana oznacza „radykalny dar z siebie składany z miłości do Pana Jezusa, a w Nim do każdego członka ludzkiej rodziny” (n. 3). Z kolei papież Franciszek, sam zakonnik (jezuita), w obliczu spadku liczby powołań zauważał: „Życie konsekrowane rozwija się nie dlatego, że organizujemy piękne kampanie powołaniowe, ale gdy dziewczęta i chłopcy, którzy nas spotykają, czują się przez nas pociągani, jeśli widzą, że jesteśmy ludźmi szczęśliwymi” (n. II,1).

Roboczo, czyli w pewnym uproszczeniu, możemy wyróżnić w życiu zakonnym: I. Instytuty oddane całkowicie kontemplacji; II. Instytuty i stowarzyszenia oddane dziełom apostolskim; III. Indywidualne formy życia konsekrowanego (m.in. dziewice konsekrowane, pustelnice i pustelnicy, wdowy i wdowcy). Spróbujmy teraz konkretniej dostrzec „osoby konsekrowane” w Diecezji Łomżyńskiej, najpierw kobiety, a potem mężczyzn.

W samej Łomży mamy Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Misjonarek w domu przy ulicy Sadowej (2 osoby), a niedaleko, przy ulicy Dwornej, Opactwo Mniszek Benedyktynek pw. Przenajświętszej Trójcy (9 osób). W innym domu przy ulicy Sadowej spotkamy jeszcze 3 siostry ze Zgromadzenia Córek Najczystszego Serca Najświętszej Maryi Panny (sercanki, bezhabitowe). W domach przy ulicy Wojska Polskiego i ulicy Radzieckiej zamieszkuje kilkanaście sióstr ze Zgromadzenia Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej (również bezhabitowe). Wreszcie w domach przy ulicy Giełczyńskiej i przy ulicy Kard. Wyszyńskiego posługuje kilka zakonnic ze Zgromadzenia Sióstr św. Wincentego a Paulo (szarytki).

Siostry Benedyktynki Misjonarki spotkamy jeszcze w Grajewie, szarytki – w Ostrołęce, a służki – w Długosiodle, Kadzidle, Myszyńcu, Szumowie i Krasnosielcu (łącznie ok. 30 osób).

Ponadto, w Zambrowie znajdziemy Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza (boromeuszki), w Wysokiem Mazowieckiem – Zgromadzenie Sióstr św. Feliksa z Kantalicjo (felicjanki), w Wykrocie-Gadomskie – Zakon Mniszek Klarysek Kapucynek, w Łapach – Zgromadzenie Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus, w Różanie – Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny, w Brańszczyku – Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi, w Ostrowi Mazowieckiej – Zgromadzenie Sióstr św. Teresy od Dzieciątka Jezus (terezjanki) i w Zarębach Kościelnych – Zgromadzenie Sióstr Westiarek Jezusa. Każdy dom obejmuje po kilka zakonnic.

Jeśli chodzi o męską gałąź zakonną, to w samej Łomży są Bracia Mniejsi Kapucyni (7 ojców i 3 braci bez święceń kapłańskich) oraz Zgromadzenie Braci Serca Jezusowego (przy Katedrze, 3 osoby). Poza Łomżą, czyli w Hodyszewie i Ostrołęce znajdziemy ojców i braci ze Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (pallotyni, ok. 10), w Jaciążku – Towarzystwo Św. Franciszka Salezego (salezjanie, 3 ojców) i w Brańszczyku – Małe Dzieło Boskiej Opatrzności (orioniści, 2 duchownych).

W Diecezji Łomżyńskiej jest również 7 dziewic konsekrowanych (w Polsce – 443) i 8 wdów konsekrowanych (w Polsce 425 i 1 wdowiec).

Biskup Jacek Kiciński (klaretyn), Przewodniczący Komisji KEP ds. Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, w specjalnym liście pasterskim na dzień 2 lutego br. określił posłannictwo osób konsekrowanych „widzialnym znakiem nadziei dla tych, którzy doświadczają sytuacji życia bez nadziei”. Znacząco przekroczona liczba 100 „osób konsekrowanych” w Diecezji Łomżyńskiej, przeżywającej akurat setny rok swego istnienia, to także wyraźny promyk nadziei na kontynuowanie odnawiania świata mocą Ewangelii. 

Za: radionadzieja.pl

Diecezja Łowicka

Dzień Życia Konsekrowanego: Odnalezieni i ofiarowani

Przedstawiciele zgromadzeń żeńskich i męskich z diecezji łowickiej, wdowy i dziewice konsekrowane licznie przybyli do katedry łowickiej, by celebrować Dzień Życia Konsekrowanego. Od lat 2 lutego to właśnie w sercu diecezji gromadzą się na wspólnej modlitwie, odnowieniu ślubów i dzieleniu się świadectwem powołania.

Spotkanie rozpoczęło się tradycyjnie pod pomnikiem św. Jana Pawła II, skąd kapłani i osoby życia konsekrowanego w uroczystej procesji przeszły do bazyliki katedralnej.

Spotkanie rozpoczęło się tradycyjnie pod pomnikiem św. Jana Pawła II, skąd kapłani i osoby życia konsekrowanego w uroczystej procesji przeszły do bazyliki katedralnej.

W diecezji łowickiej funkcjonują 33 zgromadzenia zakonne, 22 żeńskie i 11 męskich. Do grona osób konsekrowanych należy także 7 wdów i 3 dziewice. Swoje święto przeżywają na różne sposoby, jednak nieodłącznym elementem świętowania jest modlitwa.

– Do tego jesteśmy powołani. Można powiedzieć, że to nasz obowiązek, ale przede wszystkim to potrzeba serca. Nie uciekliśmy od „normalnego” życia do zakonu. Nie wybraliśmy tej drogi, bo mieliśmy obawy przed założeniem rodziny, czy życiem w samotności. Zdecydowaliśmy się na życie we wspólnocie zakonnej, bo to Pan nas do niej wybrał, zachęcił, zawołał i umacnia każdego dnia byśmy wytrwali – mówią zakonnicy.

Ich wytrwałość, obecność i opieka modlitewna dla diecezji łowickiej, bez wątpienia, jest darem. – Mam kilka przyjaciółek w różnych zakonach. To moje ciche orędowniczki, psycholożki, powierniczki trosk, doradczynie i drogowskazy. To niesamowite, że mimo rozlicznych obowiązków, zawsze znajdują czas na rozmowę, filiżankę herbaty, a niekiedy na bycie razem ze mną w milczeniu. Wiem, że powołań nie da się porównać, ale mam wrażenie, że zakonnicy i zakonnice dostają od Pana Boga więcej łask w postaci cierpliwości, towarzyszenia, obecności i pokory w modlitwie – mówi Anna Matysiak, łowiczanka.

Na mnogość łask, wytrwanie w charyzmatach i nieustanną otwartość na Światło Ducha Świętego, w słowach homilii, zwrócił uwagę bp Andrzej F. Dziuba. – Mamy bardzo różne powołania, ale wszystkie bardzo potrzebne. Pan Bóg w swojej łaskawości dał każdemu, aby nie zmarnował swojego życia. By zapisał je w sposób piękny i twórczy. Wy, drodzy konsekrowani, jesteście bardzo potrzebni.

Nie tylko ludzie wierzący was potrzebują, ale może jeszcze bardziej ci obojętni i ci, którzy robią wam krzywdę, także w Kościele czasem. Bądźcie wierni swoim charyzmatom. Każde odejście od nich, nie ma perspektywy, bo koncentruje się na człowieku, a Symeon mówi: trzeba się koncentrować na darach Ducha Świętego. Koncentrujcie się i miejcie cierpliwość w podążaniu za Duchem. Dobrze, że nasza diecezja cieszy się jeszcze takim bogactwem życia konsekrowanego – mówił biskup senior.

O oprawę Mszy św. zadbał zespół „Niebiańskie nutki” z Nowego Miasta nad Pilicą, którego członkami są osoby konsekrowane ze zgromadzeń honorackich, a także świeccy.

O odnalezieniu przez Boga mogła zaświadczyć każda z konsekrowanych osób. – Dziś Pan Jezus bardzo mocno pokazał mi moją drogę na nowo. Po raz kolejny, w czasie medytacji i Eucharystii, uświadomiłam sobie, że Dzień Życia Konsekrowanego, papież ustanowił w święto Ofiarowania Pańskiego, ponieważ zanim nastąpi ofiarowanie człowieka Bogu, najpierw jest przyjęcie obdarowania – mówi s. Marcjanna ze zgromadzenia sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu.

S. Marcjanna przyznaje, że jest szczęśliwą kobietą i siostrą zakonną. Nie „poświęca się” dla innych, ale wypełnia swoje zadanie, do którego została wezwana.

– Dziś ponownie mocno doświadczyłam, że czuję się tak wielce obdarowana i myślę, że osoba konsekrowana, która nie przeżywa bycia obdarowaną, nie może się w pełni ofiarować, ponieważ ofiarowanie to jest odpowiedzenie na największą miłość, jaką nam Pan Bóg daje. Wtedy jesteśmy znakiem czułej dobroci dla świata. Wtedy kobieta konsekrowana jest szczęśliwa, spełniona, kiedy ma poczucie, że jest obdarowana, że to Pan Bóg pierwszy ją ukochał, odnalazł, wybrał, a nie ona „poświęciła się” Jemu – dodaje s. Marcjanna.

Po wspólnej modlitwie, także tej przed Najświętszym Sakramentem, konsekrowani udali się na poczęstunek przygotowany w domu biskupa. Jak przyznali, to też był potrzebny czas, na wymianę doświadczeń, ale przede wszystkim na ucieszenie się obecnością tych, którzy zostali obdarowani i ofiarowani.

Magdalena Gorożankin– Masłocha / gość.pl

Diecezja Pelplińska

Dzień Osób Konsekrowanych w pelplińskiej katedrze

1 lutego, w przeddzień Święta Ofiarowania Pańskiego, duchowne i świeckie osoby konsekrowane w bazylice katedralnej w Pelplinie odnowiły swoje śluby. Liturgii przewodniczył biskup pomocniczy diecezji pelplińskiej Arkadiusz Okroj.

1 lutego zgromadziły się w Pelplinie duchowne i świeckie osoby konsekrowane. Podczas Mszy św. biskup Arkadiusz Okroj mówił: „Jesteście strażnikami sensu ludzkiego życia”.

W pelplińskiej katedrze zgromadziły się w przeddzień Święta Ofiarowania Pańskiego siostry zakonne, ojcowie i bracia zakonni oraz dziewice i wdowy konsekrowane.

W homilii biskup pomocniczy diecezji pelplińskiej przywołał często pojawiające się stwierdzenie o kryzysie w Kościele. Na tym tle proponował osobom konsekrowanym, aby odpowiadały sobie na pytanie: „co we mnie, co w moim zgromadzeniu, co w moim środowisku ma przyszłość, a co trzeba zmienić, bo to już nie ma przyszłości”.

Bp Okroj zachęcał, aby w życiu osób poświęconych Bogu obecna była „twórcza normalność”. Przypomniał, że „trzeba otwierać się na odczytywanie znaków czasu oraz na zrozumienie nowego kontekstu, w którym mamy realizować swój charyzmat”.

To zadanie jest konieczne, mówił kaznodzieja, aby „pomóc odnaleźć sens egzystencji ludziom, którzy utracili sens swojego życia i błądzą po bezdrożach”.

Bp Okroj podkreślił, że „ważniejsze od dawania ludziom mądrych rad na życie, jest życie zgodne z własnymi przekonaniami”.

Stąd kaznodzieja przypominał o wielkiej potrzebie pielęgnowania własnego rozwoju duchowego, zgodnego z charyzmatami swojej wspólnoty. „Jesteście strażnikami sensu ludzkiego życia”, mówił duchowny na zakończenie homilii.

Po homilii osoby konsekrowane odnowiły swoje śluby. W imieniu zebranych podziękowanie za liturgię oraz zapewnienie o modlitwie za tych, którzy wspierają osoby konsekrowane w ich posłudze złożyła s. Goretti ze Zgromadzenia Sióstr Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego. 

Za: diecezja-pelplin.pl

Archidiecezja Przemyska

Dzień Życia Konsekrowanego w Archidiecezji Przemyskiej

W Archidiecezji Przemyskiej tegoroczne obchody Światowego Dnia Życia Konsekrowanego odbyły się w sobotę, 1 lutego 2025 r. Z racji trwającego w Kościele Roku Świętego miały one miały charakter pielgrzymki do kościołów jubileuszowych w Przemyślu i Miejscu Piastowym.

PRZEMYŚL

Uroczystej Eucharystii w Sanktuarium św. Józefa w Przemyślu przewodniczył abp Adam Szal. Rozpoczynając Eucharystię metropolita przemyski zwrócił uwagę, że modlitwa przypisana na ten dzień jest drogowskazem dla każdego, „aby nasze serca były czyste i pojętne, abyśmy wiernie zachowując Boże przykazania miłowali Boga ponad wszystko i troskliwie zaradzali potrzebom braci”.

Odniósł się także do trwającej w archidiecezji przemyskiej peregrynacji obrazu Najświętszego Serca Pana Jezusa. – Serce Maryi, Serce Jezusa i Serce św. Józefa łączy coś wspaniałego: miłość. Prośmy o tę miłość, o to abyśmy byli wierni przykazaniu miłości Boga i bliźniego – powiedział.

Hierarcha zachęcał również do modlitwy o nowe liczne, święte powołania kapłańskie, zakonne i misyjne, bo „ciągle aktualne są słowa Pana Jezusa: „żniwo wielkie, robotników mało”.

Okolicznościową homilię wygłosił ks. prał. Piotr Baraniewicz, oficjał Sądu Metropolitalnego w Przemyślu. Życzył osobom konsekrowanym, aby nigdy nie brakło im serca, które jest współczujące, obiektywne i przepełnione miłością. Przestrzegał natomiast, by nie przysłaniali innym blasku Chrystusa. A może się tak dziać – jak wyjaśniał – przez stawianie siebie w centrum.

Omawiając dokument Kongregacji do spraw Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego „Nowe wino w nowych bukłakach”, kaznodzieja wskazywał, że „blask Chrystusa zostaje przysłonięty, gdyż brakuje radykalnej nowości przebaczania grzechów”.

– Brakuje przyjęcia osoby w jej tajemnicy cierpienia i jej błądzenia, bo nowość destabilizuje tych, którzy powtarzają wyuczone schematy i nie wytrzymują napięcia, bo są wyschnięci wewnątrz, bo unikają wezwania do nawrócenia serca. Bo zapomnieli o profetycznym i charyzmatycznym pójściu za Chrystusem. Bo nie wyruszają na serio w duchową podróż. Dlatego blask Chrystusa w kościele jest przysłonięty – mówił.

– Potrzebujemy takich dni jak dzisiejszy, aby Słowo Boże nas dotykało, aby Słowo Boże nas przemieniało, aby to nowe wino było wlewane w nowe bukłaki. Abyśmy zaczęli patrzeć spojrzeniem Jezusa – podkreślił.

MIEJSCE PIASTOWE

Natomiast w Miejscu Piastowym uroczystej Mszy świętej przewodniczył bp Stanisław Jamrozek, który wygłosił także homilię do osób życia konsekrowanego tak licznie zgromadzonych w sanktuarium św. Michała Archanioła i bł. ks. Bronisława Markiewicza.

Hierarcha mówił, że „wierzyć to znaczy nawiązać głęboką, osobistą więź z naszym Stwórcą i odkupicielem w mocy Ducha Świętego i uczynić tę więź fundamentem całego życia”. – Myślę, że to jest najpiękniejsza definicja wiary, jaką znalazłem. Czyli przyjąć to, co Pan Bóg mówi, a przede wszystkim przyjąć Tego, przez którego przemówi – podkreślił kaznodzieja.

Bp Jamrozek zachęcał wszystkie siostry zakonne, braci i ojców zakonnych, aby zawsze i wszędzie emanować swoją wiarą. – Dzielimy się tą wiarą, a więc dajemy świadectwo o Chrystusie i głosimy, że On jest jedynym Zbawicielem – zaznaczył.

Hierarcha przytoczył też statystykę dotyczącą osób życia konsekrowanego w naszym kraju. – W Polsce jest prawie 15 500 sióstr zakonnych. Ale wiecie ile jest w nowicjacie albo w tym w postulacie? W nowicjacie jest tylko 69 sióstr, a 66 jest w postulacie. Jest 581 profesek czasowych. Pozostałe siostry są już po ślubach wieczystych. Stąd trzeba też naszej modlitwy, naszego zaangażowania, żeby uprosić te nowe powołania. Może jest to czas próby, ale też jestem przekonany, że też się odrodzi życie zakonne, że będzie więcej powołania kapłańskich – powiedział biskup pomocniczy archidiecezji przemyskiej.

Na zakończenie homilii hierarcha podziękował osobom życia konsekrowanego za świadectwo wiary i gorliwą posługę w archidiecezji przemyskiej. – Chcę wam podziękować za wasze zaangażowanie, trud, za świadectwo wiary i też idźmy drogą ufności z świadomością, że Pan nam towarzyszy, On nas prowadzi i będzie to czynił – przekonywał.

– Powierzajmy Panu te nasze drogi. Idźmy z wielkim zaufaniem, że On będzie nas przeprowadzał nawet przez największe trudności i kiedyś dojdziemy do spotkania z Nim tam po drugiej stronie. Niech Boża łaska i błogosławieństwo na tej drodze nam wszystkim towarzyszą – życzył bp Jamrozek.

W archidiecezji przemyskiej funkcjonuje 12 zgromadzeń zakonnych męskich i 26 żeńskich, które skupiają około tysiąca osób. Wśród zakonów męskich najwięcej placówek prowadzi Zakon Braci Mniejszych Franciszkanów (ojcowie bernardyni) oraz Zgromadzenie Świętego Michała Archanioła (księża michalici). Natomiast wśród żeńskich – Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej (służebniczki starowiejskie).

Poza tym w archidiecezji przemyskiej kilkadziesiąt osób żyje w instytutach życia konsekrowanego oraz jako dziewice i wdowy konsekrowane.

Łukasz Sztolf / przemyska.pl

Diecezja Radomska

Bp Solarczyk modlił się w klasztorze klarysek w Skaryszewie

– Wasza miłość do Boga, przynosi owoce dla całej wspólnoty naszej diecezji – mówił bp Marek Solarczyk, który w przededniu święta Ofiarowania Pańskiego, obchodzonego również jako Dzień Życia Konsekrowanego, przewodniczył Mszy św. w kaplicy klasztoru sióstr klarysek w Skaryszewie koło Radomia. To jedyny zakon klauzurowy w diecezji radomskiej.

Bp M. Solarczyk celebrował Mszę św. w kaplicy sióstr klarysek w Skaryszewie.

Biskup Solarczyk witając siostry zakonne mówił, że liturgią inaugurujemy obchody Dnia Życia Konsekrowanego. – Dziękuję Bogu za każdą z was, dziękuję za owoce, które poprzez waszą posługę i oddanie Chrystusowie oraz wierność charyzmatowi, ofiarowujecie dla całej wspólnoty naszej diecezji – powiedział biskup Solarczyk.

W homilii pasterz Kościoła radomskiego mówił, że istotą wiary jest ufność, że jest Bóg. – Jesteście tego najlepszym znakiem. Bóg wypełniając swoje dzieła, udzielając swoich darów, wspiera tych, którzy rzeczywiście stają z tą ufnością i z tym oddaniem. Są również gotowi przyjąć i pójść w tę drogę, nie tyle zastanawiając się, jak ona będzie długa, co człowiek będzie musiał na niej przeżyć, ale przede wszystkim doceniając to, że jest z Nim – mówił pasterz Kościoła radomskiego.

S. Paulina Kaczmarek do zakonu klarysek wstąpiła 20 lat temu. Światowy Dzień Życia Konsekrowanego jest dla niej „odnowieniem miłości do Boga”. – W pewnym sensie, można to porównać do odnowienia przyrzeczeń małżeńskich, kiedy my tego dnia, odnawiamy swoje śluby, więc jest to moje powtórne powiedzenie „tak” Jezusowi. Jest to powtórne przypomnienie, że będę zawsze wierna, będę z Tobą. Jest to takie utwierdzenie się w nadziei, w ufności, że On jest przy mnie i mnie prowadzi – powiedziała klaryska ze Skaryszewa.

Dodała, że Światowy Dzień Życia Konsekrowanego jest również przypomnieniem o sensie jej powołania, o tym, kim jest, dlaczego Bóg ją powołał, jakie jest jej życiowe zadanie, czego od niej Stwórca oczekuje. – I to jest też dobra okazja do tego, żeby na nowo, z nowym zapałem, podjąć tę misję, którą mi zlecił i z większą radością też służyć Jemu i tym, do których mnie powołuje przez formę mojego życia kontemplacyjnego, szczególnie przez modlitwę – podkreśliła zakonnica.

S. Kaczmarek w zakonie klarysek jest od 20 lat. Z tej okazji podziękowała Bogu za to, że w tym okresie nie miała kryzysu powołaniowego. – I za to jestem szczególnie wdzięczna, że mnie od takiego momentu uchronił. To jest może jakaś szczególna łaska. Jestem też bardzo wdzięczna za ten charyzmat zakonny – dodała klaryska.

Klasztor klarysek w Skaryszewie powstał z fundacji krakowskiej. W 1996 r. ówczesny biskup radomski Edward Materski przekazał siostrom plac i budynek w stanie surowym. Rok później metropolita krakowski kard. Franciszek Macharski poświęcił nowy klasztor. Pierwsza kapituła wyborcza odbyła się w marcu 1998 r. Pierwszą ksienią (przełożoną) została s. Zofia Tracz. To dzięki skaryszewskiej fundacji, po blisko ośmiu wiekach siostry klaryski powróciły w miejsce, w którym rozpoczęła się historia ich zakonu na ziemiach polskich – do Sandomierza.

Radosław Mizera / gość.pl
 
Dziękujemy za dar życia konsekrowanego

W przeddzień Światowego Dnia Życia Konsekrowanego Mszy Świętej w katedrze Opieki Najświętszej Maryi Panny w Radomiu przewodniczył bp Marek Solarczyk. Dziękowano Panu Bogu za dar życia konsekrowanego i modlono się o powołania.

Mszy Świętej przewodniczył bp Marek Solarczyk.

W Eucharystii uczestniczyli siostry, bracia, ojcowie zakonni, wdowy pobłogosławione, członkowie instytutów świeckich z całej diecezji. – Gromadzimy się w tej szczególnej świątyni, matce Kościołów w diecezji radomskiej, aby podziękować dobremu Bogu za dar życia konsekrowanego. Pragniemy w szczególny sposób dzielić się naszą radością za ten dar powołania na różnych stanowiskach naszego posługiwania o różnym charyzmacie, pragniemy dziękować Panu Bogu za to, że nas, słabych, grzesznych powołał do życia konsekrowanego. Pragniemy również prosić o dalszą siłę i moc w wykonywaniu naszej posługi, a także o nowe, święte powołania do życia konsekrowanego – mówił o. Juniper Czesław Ostrowski, diecezjalny referent ds. życia konsekrowanego.

Biskup Marek podkreślił w homilii, że dziś Pan Bóg ofiarował nam szczególne słowo, z jakże wymownym obrazem łodzi. – Jeżeli Bóg daje charyzmat, jeżeli otwiera dla ludzi i przez ludzi swoje dzieło, błogosławi mu. To dzieło przyniesie owoc, kiedy człowiek będzie z ufnością je przeżywał w czasie właściwym, według planów Boga. Dzisiaj jesteśmy, aby umocnić naszą ufność, aby powiedzieć Bogu, że chcemy w tym trwać, chcemy dziękować za to, co jest piękne, co nas raduje – mówił biskup radomski. – Chcemy też z ufnością powiedzieć, że nawet jeżeli wokół są fale, ciemności i wydaje się, że trudno znaleźć kierunek, warto odnowić wiarę w to, że jest Chrystus, który tą łodzią kieruje, daje jej bezpieczeństwo, daje jej tych, którzy do niej przyjdą, aby dalej popłynąć, aby Boże dzieło się wypełniło. Niech ten akt odnowienia ślubów i przyrzeczeń zakonnych, który za chwilę się wypełni, niesie w sobie wdzięczność, zaufanie, ale i radość z tego, że jesteśmy w dziele Boga, jesteśmy we wspólnocie ludzi Boga i zawierzamy dzieła, które z Nim przyniosą owoce Boga – dodał.

W imieniu zgromadzonych bp. Markowi podziękowała s. Elżbieta Chodkiewicz ze Zgromadzenia Sióstr Służek NMP z Mariówki. – Wszystkie spotkania z tobą, są dla nas – osób konsekrowanych – wielką radością, gdyż pomagają nam głębiej żyć sprawami Kościoła powszechnego i naszej diecezji, uważniej wsłuchiwać się w to, czym żyje Kościół i ufnie otwierać się na to, co mówi Duch Święty do Kościoła przez posługę pasterzy. Dziś przeżywamy dzień wielkiej wdzięczności. Cały Kościół dziękuje Bogu za dar życia konsekrowanego. To dziękczynienie wpisuje się w Rok Jubileuszowy 2025, który z woli papieża Franciszka przeżywamy pod hasłem „Pielgrzymi nadziei”. Misja i wspólnoty osób konsekrowanych – jak mówi św. Jan Paweł II w „Vita consecrata” – są miejscami nadziei. Podejmowane dzieła ewangelizacyjne, dzieła miłosierdzia, codzienna modlitwa przyczyniają się do budowania cywilizacji miłości, której tak bardzo potrzebują nasze rodziny, wspólnoty, nasza ojczyzna i świat – mówiła s. Elżbieta.

Brat Grzegorz ze Zgromadzenia Braci Chrystusa Cierpiącego, które posługuje w Kałkowie wśród chorych, mówi, że dzisiejszy dzień jest czasem przypomnienia pierwotnej gorliwości. – Bardzo podobało mi się, że w katedrze była godzinna adoracja w ciszy. Dla mnie to był wielki dar spotkania z Oblubieńcem, bez hałasu i całego splendoru. Wpatrywanie się sercem w serce. To było najpiękniejsze, bo to jest centrum naszego życia konsekrowanego – właśnie Jezus, w Nim być i w Nim się zatopić. Ten dzień jest dla nas świętem wielkiej radości, ale też czasem wzajemnego świadectwa, przypomnienia, kim jesteśmy, kim powinniśmy być i jaką drogą zmierzamy – przyznaje brat Grzegorz.

Z racji Roku Jubileuszowego w parafiach, gdzie posługują osoby życia konsekrowanego, podczas jednej z Mszy Świętych 2 lutego zostanie zorganizowany, uroczysty obrzęd odnowienia ślubów i przyrzeczeń zakonnych.

S. Bożena Adach ze Zgromadzenia Sióstr Służek NMP, diecezjalna referentka ds. życia konsekrowanego, pracuje w przedszkolu w Przysusze. – Dzień Życia Konsekrowanego jest pięknym doświadczeniem i przeżywaniem życia zakonnego blisko Pana Boga w sposób uroczysty. Jest to też dzień wdzięczności. Jestem szczęśliwa, że wybrałam taką drogę, że Pan Bóg mnie wybrał i idę drogą powołania. Rok Jubileuszowy jest szczególny, stąd dzisiaj spotykamy się wszyscy w katedrze, a jutro będziemy się spotykać w swoich parafiach w gronie osób, z którymi na co dzień przeżywamy swoją wiarę – mówi s. Bożena.

Marta Deka / gość.pl 
 
Dzień wdzięczności

W kościele Wszystkich Świętych w Starachowicach w Światowym Dniu Życia Konsekrowanego dziękowano Panu Bogu za rodziców kapłanów i sióstr zakonnych pochodzących z parafii.

Na każdej Mszy Świętej wierni dziękowali za powołania, modlili się za już powołanych do kapłaństwa i życia zakonnego, a także prosili o nowych i świętych kapłanów oraz osoby konsekrowane ze starachowickiej ziemi.

– Punkt kulminacyjny naszego jubileuszowego podziękowania Bogu za rodziców sióstr i księży stanowiła Msza Święta sprawowana w samo południe przez ks. dziekana Sławomira Raka i ks. Arkadiusza Wolskiego. Homilię wygłosił ks. Radosław Wroński. Przywołał w niej m.in. niezwykle istotną rolę domu rodzinnego w kształtowaniu powołania, a także wspomnienia ks. inf. Georga Ratzingera z książki „Mój brat papież”, gdy mówił, że ze swoim bratem Josephem (późniejszym Benedyktem XVI), uczyli się wdzięczności, modląc się przy posiłku – informuje ceremoniarz Dariusz Maciej Szczepanik.

W czasie Eucharystii rodzice księży pochodzących z parafii i w niej posługujących otrzymali odlewy dłoni z olejem Krzyżma Świętego, a sióstr zakonnych – z tekstem ich ślubów. Ks. Sławomir Rak odmówił modlitwę w intencji rodzin osób powołanych ze wspólnoty parafialnej oraz wszystkich rodzin, by stawały się źródłem nowych powołań.

– Dziękujemy za wszystkie rodziny księży i sióstr, którzy spośród nas pochodzili, pochodzą, i między nami posługiwali i posługują, a także za żyjących i zmarłych przodków, którzy pomagali wzrastać powołanym w mądrości, latach i łasce u Boga i ludzi – podkreśla D.M. Szczepanik.

Marta Deka / gość.pl
 
Dzień Życia Konsekrowanego w opoczyńskiej parafii

Na Mszy Świętej o 10.30 wspólnota parafii pw. św. Bartłomieja w Opocznie modliła się za posługujące tam siostry ze Zgromadzenia Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej. W czasie Eucharystii siostry odnowiły śluby zakonne.

– To była bardzo wzruszająca uroczystość – przyznają siostry.

W parafii posługują trzy siostry służki, dwie są katechetkami, jedna prowadzi apostolstwo świeckich. – To była bardzo wzruszająca uroczystość dla nas, duszpasterzy i parafian. Proboszcz ks. kan. Jan Serszyński powiedział homilię na temat życia konsekrowanego, ofiarowania się Panu Bogu. My miałyśmy radość ponowić przy całej wspólnocie parafialnej nasze śluby zakonne. To było dla nas wyjątkowe, ponieważ nasze zgromadzenie ma charakter ukryty. Jesteśmy tymi, które od środka, tak jak zaczyn ewangeliczny, mają przemieniać świat, a tymczasem dzisiaj mogłyśmy poświadczyć publicznie – mówi s. Danuta Wito.

Siostra Danuta 2 lutego przeżywa 40. rocznicę pierwszych ślubów zakonnych. W parafii pw. Bartłomieja w Opocznie pracuje od wielu lat. Jest katechetką.

– Wszystkie czujemy się wyróżnione i niegodne tego wybrania. Jesteśmy takimi samymi ludźmi, jak na początku, gdy Pan Jezus powiedział do każdej z nas: „Pójdź za mną”. Było to wielkie wyróżnienie i jest nadal. Gdybym miała rozumowo podchodzić do sprawy powołania, ciągle bym pytała siebie: „Dlaczego ja? Przecież są lepsze, bardziej święte, pobożniejsze, bliżej Pana Boga”. A tymczasem jego wybranie jest nieodgadnione. Rzeczywiście jest to wielka tajemnica, a tej tajemnicy doświadczam przez te 40 lat. Dziękuję Panu Jezusowi za to, że jestem wybrana do tego, aby głosić Chrystusa swoim życiem tak na co dzień, świadczyć o Nim tym, że jestem siostrą zakonną – podkreśla siostra Danuta.

Marta Deka / gość.pl

Diecezja Rzeszowska

Bp Wątroba: Życiem mówić światu: Bóg jest!

2 lutego Kościół katolicki obchodzi święto Ofiarowania Pańskiego. Czyni to na pamiątkę ofiarowania przez Maryję i Józefa ich pierworodnego syna, Jezusa, w świątyni jerozolimskiej. W polskiej tradycji jest to też święto Matki Bożej Gromnicznej. W tym dniu osoby życia konsekrowanego w diecezji rzeszowskiej będą przeżywać święto w swoich parafiach.

Z racji tego święta bp Jan Wątroba odprawił Mszę św. w katedrze rzeszowskiej 1 lutego 2025 r. (sobota) o godz. 10.00. Na Eucharystię zaproszono wszystkie osoby życia konsekrowanego posługujące na terenie diecezji.

Zgromadzonych w rzeszowskiej katedrze przywitał ks. dr Stanisław Kamiński, Wikariusz Biskupi ds. Życia Konsekrowanego. Zaznaczył, że jest to szczególny dzień wdzięczności i modlitwy o nowe powołania do życia konsekrowanego.

W homilii bp Wątroba, w nawiązaniu do odczytanej Liturgii Słowa zachęcał, aby pomimo trudności ufać Bogu. A trudności i problemy, z którymi borykają się wierzący są momentami naszego wzrostu. „Śpiący spokojnie podczas burzy Jezus jest obrazem człowieka, który ma pełne zaufanie do Boga. Warto szukać w sobie jakiegoś punktu, do którego nie dochodzą wewnętrze burze. Tam, w swoim sanktuarium, położyć się obok Jezusa i próbować zasnąć z Nim” – mówił bp Wątroba.

Kaznodzieja rozważając fragment perykopy ewangelicznej o uciszeniu burzy na jeziorze, zauważył, że „Kościół często bywa porównywany do łodzi, która napotyka przeciwny wiatr, nabiera wody, prawie tonie. Uczniowie w obliczu niebezpieczeństwa tracą głowę. Mają wrażenie, że Pan o nich zapomniał” – mówił bp Wątroba.

Kaznodzieja przywołał fragment homilii kard. Jesepha Ratzingera (Benedykta XVI) wygłoszonej tuż przed rozpoczęciem konklawe postawił pytanie: „Iluż powiewów nauki zaznaliśmy w ostatnich dziesięcioleciach, iluż ideologicznych prądów, ile sposobów myślenia… Łódeczka myśli wielu chrześcijan była nierzadko huśtana przez te fale – miotana z jednej skrajności w drugą (…) Posiadanie jasnej wiary, zgodnej z credo Kościoła, zostaje często zaszufladkowane jako fundamentalizm. A tymczasem relatywizm, to znaczy zdanie się na „każdy powiew nauki”, zdaje się być jedyną postawą godną współczesności. Ustanawiany jest rodzaj dyktatury relatywizmu, która nie uznaje niczego za pewnik, a jedynym miernikiem ustanawia własne ja i jego zachcianki.

Ordynariusz rzeszowski zachęcał także osoby życia konsekrowanego do odważnego dawania świadectwa.

Zwracając się do zgromadzonych sióstr i braci zakonnych bp Wątroba wyraził swoją wdzięczność za codzienną służbę Bogu i ludziom, za świadectwo żywej wiary i bezinteresownej miłości we wszystkich formach duszpasterskiej działalności Kościoła w parafii oraz diecezji.

Na zakończenie liturgii w imieniu Osób Konsekrowanych z diecezji rzeszowskiej słowo podziękowania przekazała s. Olena Dremlyuga ze Zgromadzenia Panien Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny (prezentki).

Dzień Życia Konsekrowanego ustanowił w 1997 roku święty papież Jan Paweł II, stwarzając okazję do głębszej refleksji całego Kościoła nad darem życia poświęconego Bogu. Siostry i bracia zakonni, a także członkowie instytutów świeckich, stowarzyszeń życia apostolskiego, pustelnicy, dziewice i wdowy podobnie jak Jezus w świątyni Jerozolimskiej, ofiarowują swoje życie na wyłączną służbę Bogu. Osoby konsekrowane odnawiają w tym dniu swoje śluby, a w kościołach zbierane są datki na rzecz zakonów klauzurowych.

Za: diecezja.rzeszow.pl

Diecezja Siedlecka

„Jesteście znakiem nadziei na wieczność”

Siostry i bracia zakonni, a także członkowie instytutów świeckich, stowarzyszeń życia apostolskiego, pustelnicy, dziewice i wdowy. Ludzie, którzy ofiarowują swoje życie na wyłączną służbę Bogu. W niedzielę, 2 lutego, w obchodzonym od 1997 roku Dniu Życia Konsekrowanego, mieli swoje święto.

Modlą się w klasztorach i głoszą Ewangelię, pracują w szkołach (nie tylko jako katecheci), szpitalach, ośrodkach opieki i w parafiach. To ci, którzy noszą habity. Członków instytutów i stowarzyszeń oraz osoby, które praktykują formy indywidualne, można znaleźć praktycznie we wszystkich zawodach. Wszyscy złożyli śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, oddając swoje życie Bogu.

– Jesteście znakiem nadziei na szczęśliwą wieczność w świecie, który tej nadziei nie widzi. Ten świat odrzuca przegranych, a przegrani tracą sens życia. W Roku Jubileuszowym Kościół przypomina o Bogu, który daje nadzieję. To my mamy przypominać o nadziei sięgającej poza to życie i nieść ją szczególnie w te miejsca, gdzie jej najbardziej brakuje – powiedział biskup Kazimierz Gurda w homilii podczas odprawionej specjalnie dla osób życia konsekrowanego mszy świętej w siedleckiej katedrze.

O wewnętrznym doskonaleniu mówił podczas poprzedzającej mszę konferencji o. Leon Nieścior OMI. Przywołując św. Jana Klimaka i Karola de Foucald wskazywał: – Niektórym dobre rzeczy przychodzą z łatwością, ale tak naprawdę cnota jest tam, gdzie trzeba walczyć i w tej walce osiąga się jakąś trwałą postawę. Gdzie ponosi porażkę ludzka natura, tam poznaje się moc Boga. Nie dowierzaj więc ciału, dopóki nie spotka się ono z Chrystusem – mówił zakonnik. I przestrzegał przed pokusą osądzania i oskarżania innych, która pojawia się po pokonaniu iluś stopni życia duchowego. – Na „rajskiej drabinie” są szczeble pewne, czyli cnoty. Są szczeble zmurszałe, czyli nasze wady. Co czeka nas na szczycie? Miłość.

Osób życia konsekrowanego jest w Polsce około 30 tysięcy. Nie jest tajemnicą, że kryzys powołań, o którym jest tak głośno w przypadku seminariów, dotyka również zgromadzenia zakonne. – Pan Bóg zawsze powołuje, tylko ludziom dziś brakuje dojrzałości i odwagi, żeby odpowiedzieć. Ale mamy Rok Jubileuszowy, a przy okazji stulecie naszego zgromadzenia, modlimy się więc i wierzymy, że nowe osoby do nas przyjdą. Nie ma się czego bać. Pan Bóg tysiąckrotnie wynagradza za wierność Jemu i służbę drugiemu człowiekowi – powiedziały Radiu Podlasie siostry Joanna i Agata ze zgromadzenia sióstr Teresek.

Za: Podlasie24.pl 

Diecezja Sosnowiecka

Sosnowiec: Dzień Życia Konsekrowanego

1 lutego, w przeddzień święta Ofiarowania Pańskiego, w Klasztorze Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus w Sosnowcu spotkały się osoby życia konsekrowanego z diecezji sosnowieckiej. Obecni byli kapłani, ojcowie, siostry zakonne, zakonnicy oraz inne osoby konsekrowane. Spotkanie odbyło się w ramach obchodzonego w całym Kościele Dnia Życia Konsekrowanego.

Rozpoczęto mszą świętą, której przewodniczył bp Artur Ważny. W homilii odnosząc się do liturgii słowa, bp Ważny zaznaczył postawę Abrahama, stawiając go jako pierwowzór powołania. Jak zauważył: Idąc za Bogiem przywiązujemy się do spraw doczesnych. Pan natomiast pyta o relacje, czy to co robię nie przysłania mi Boga?

Bp Artur Ważny porównał życie konsekrowane do ofiary Abrahama, zaznaczając, że powołanie jest kochaniem Pana w wyłącznej służbie w Kościele. W życiu konsekrowanym można odkryć miłość Pana wobec nas, która wypełniła się w darze Syna Umiłowanego Jezusa Chrystusa. Kaznodzieja podkreślił, że życie osób konsekrowanych jest również znakiem, dowodem świata niewidzialnego.

Nawiązując do ślubów, które składają osoby żyjące radami ewangelicznymi bp Artur pokazał, że posłuszeństwo zakłada zaufanie Temu, który widzi więcej. Czystość natomiast posiada aspekt duchowy, w którym Bóg jest pierwszy. Czystość odnosi się również do mowy, która jest zaproszona do życia w czystości i realizuje się w płaszczyźnie uwielbienia. Ma również wymiar prorocki. Ubóstwo natomiast jest doświadczeniem granic w życiu, zaproszeniem do postawy zaufania Panu w każdej sytuacji życia.

Bp Artur kończąc homilię – nawiązując do czytanej Ewangelii – zadał obecnym pytanie: Kim On właściwie dla mnie jest – zwłaszcza wtedy, gdy łódź się napełnia.

W czasie mszy świętej miało również miejsce odnowienie ślubów zakonnych.

Po Mszy św. osoby życia konsekrowanego spotkały się przy stole na agapie.

Światowy Dzień Życia Konsekrowanego ustanowił w 1997 roku papież Jan Paweł II. To dzień szczególnej pamięci i modlitwy za osoby, które całkowicie ofiarowały swoje życie Panu Bogu. W Kościele Powszechnym obchodzony jest 2 lutego.

Marcin Łęczycki / diecezja.sosnowiec.pl

Diecezja Tarnowska

Dzień Życia Konsekrowanego i jubileusz ks. bpa Władysława Bobowskiego w Diecezji Tarnowskiej

Bp Andrzej Jeż: ,,Każdy święty jest człowiekiem wyjątkowej, niewzruszonej nadziei”. Dzień Życia Konsekrowanego i Jubileusz ks. Bpa Władysława Bobowskiego w diecezji tarnowskiej

2 lutego w Kościele powszechnym obchodzony jest Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. W tym dniu, w tarnowskiej katedrze, celebrowano Mszę Świętą pod przewodnictwem Biskupa Andrzeja Jeża, który to otoczył modlitwą zgromadzonych wiernych. Pasterz Diecezji zwrócił się również do ks. bpa Władysława Bobowskiego obchodzącego jubileusz 50-lecia święceń biskupich.

Nadzieja na co dzień

Biskup Tarnowski podczas kazania przywołał hasło trwającego Roku Jubileuszowego – ,,Pielgrzymi Nadziei” podkreślając, że ci, którzy przyprowadzają człowieka do Boga, są prawdziwymi Pielgrzymami Nadziei. To właśnie kobiety i mężczyźni niosący miłość Chrystusa są świadectwem dla innych. Biskup Ordynariusz zwrócił również uwagę na to, co tak naprawdę jest istotą życia konsekrowanego oraz osób świeckich. ,,Trwanie w nadziei ma wiele wspólnego z czujnością i pracą nad sobą, czyli z najbardziej błogosławionym wysiłkiem, jaki człowiek może podjąć w doczesności. Pokarmem nadziei jest uczenie się miłości i codzienny trud nawrócenia, podejmowany po to, żeby myśleć, decydować i kochać na podobieństwo Chrystusa. To jest istota życia zakonnego, życia konsekrowanego, ale też życia osób świeckich. Najważniejszym warunkiem zachowania nadziei jest dorastanie w świętości. Każdy święty jest człowiekiem wyjątkowej, niewzruszonej nadziei” – powiedział biskup Andrzej Jeż.

Jubileusz 50-lecia sakry biskupiej

Dzisiejsza Msza Święta była również modlitwą w intencji ks. bpa Władysława Bobowskiego, który obchodził 50-lecie święceń biskupich. Podczas liturgii, ks. Zbigniew Kras, odczytał uzasadnienie nadania Orderu Odrodzenia Polski. ,,Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Andrzej Duda nadał za wybitne zasługi w pracy duszpasterskiej, za osiągnięcia w kształtowaniu formacji duchowej i postaw patriotycznych polskiej młodzieży, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski bp. Władysławowi Bobowskiemu”- przeczytano w uzasadnieniu.

Pasterz Diecezji przywołał również słowa jubilata, zachęcając, aby towarzyszyły one wiernym: ,,Humanum indivinare – „przebóstwiać to, co ludzkie”. Starać się w każdym miejscu, w każdym czasie, w stosunku do każdego napotkanego człowieka, nadawać boży wymiar temu co ludzkie, kruche, słabe i grzeszne”. 

Za: diecezja.tarnow.pl

Archidiecezja Warmińska

Dzień Życia Konsekrowanego w Olsztynie

W olsztyńskiej konkatedrze św. Jakuba osoby życia konsekrowanego, a także wierni zgromadzili się na wspólnej modlitwie z okazji Dnia Życia Konsekrowanego. – Osoby konsekrowane są w pełnej dyspozycji dla Boga. Są jego własnością, a dla świata są znakiem podkreślał w homilii abp Józef Górzyński, metropolita warmiński. W trakcie Eucharystii, osoby konsekrowane odnowiły swoje śluby.
W tym roku, z racji Roku Jubileuszowego,wspólna modlitwa rozpoczęła się od procesji. Osoby zakonne, trzymając w dłoniach relikwie założycieli swoich zgromadzeń zakonnych, przeszły z Centrum Św. Jakuba do olsztyńskiej konkatedry. Tam u progu czekał na nich proboszcz, ks. Artur Oględzki, który każdemu uczestnikowi przemarszu dał do ucałowania Krzyż Jubileuszowy.

W wydarzeniu uczestniczyły siostry zakonne z różnych zgromadzeń. Wśród nich była siostra Aleksandra ze Zgromadzenia Św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Ostródzie. W zakonie jest już 50 lat. – Nasza codzienność to modlitwa, praca, to bycie potrzebnym dla ludzi – zwłaszcza dla dzieci, gdyż pracujemy też w domach dziecka. To jest niesienie miłości Boga każdego dnia – mówi siostra Aleksandra.

W archidiecezji warmińskiej opiekę nad osobami konsekrowanymi sprawuje ks. Dariusz Sonak. Jego również nie mogło zabraknąć w trakcie tej uroczystości. Jak podkreśla wikariusz biskupi ds. życia konsekrowanego, każda z tych osób to znak dla każdego z nas. – Osoby konsekrowane są znakiem Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego. Obecnie przy spadku powołań, są jeszcze bardziej cenne. Są solą ziemi i nadają smak zarówno całemu chrześcijaństwu, jak i Kościołowi – mówi ks. Dariusz Sonak.

Dzień Życia Konsekrowanego został ustanowiony przez papieża Jana Pawła II w 1997 roku. Obchodzony jest 2 lutego lub w okolicy tego dnia. W kalendarzu liturgicznym to święto Ofiarowania Pańskiego. To dzień refleksji Kościoła powszechnego nad darem życia poświęconego Bogu. – Konsekracja to całkowite oddanie się na służbę Bogu. To własność Pana Boga. Osoby konsekrowane są znakiem dla świata, a świat potrzebuje takiego znaku. Oni pokazują nam, że są wartości nadrzędne, czyli takie, którym warto poświęcić życie. Tą wartością największą jest sam Pan Bóg – mówi abp Józef Górzyński, metropolita warmiński.

Na terenie archidiecezji warmińskiej posługują m.in. siostry karmelitanki, katarzynki, terezjanki, salwatorianki, albertynki i benedyktynki. – Staramy się jak najlepiej służyć Panu Bogu, a przez służbę Panu Bogu iść do ludzi i być między nimi. Są dni lepsze i gorsze ale nie żałuję ani chwili. Jak się wie dla kogo służy, to człowiek może przejść wszystko co jest trudne – mówi siostra Ryszarda ze zgromadzenia sióstr Św. Katarzyny.

Obecnie na terenie archidiecezji warmińskiej pracuje około 160 sióstr zakonnych. Osoby konsekrowane to także m.in. bracia, ojcowie zakonni i świeckie dziewice konsekrowane.

Bartosz Gołębiowski / ArchWarmiaMedia 

Diecezja Warszawsko– Praska

Święto Ofiarowania Pańskiego 2025

W niedzielę 2 lutego, w Święto Ofiarowania Pańskiego, biskup Romuald Kamiński przewodniczył Mszy Świętej w Katedrze Warszawsko-Praskiej. Licznie zgromadzili się na niej przedstawiciele różnych stanów życia konsekrowanego, dla których jest to szczególny dzień, a także wierni świeccy. Uroczystość była diecezjalnym jubileuszem osób życia konsekrowanego.

Homilię wygłosił biskup Tomasz Sztajerwald, który mówił o różnorodności ukazującej się w osobach konsekrowanych przy jednoczesnym wspólnym celu:

Gdy patrzymy, nawet dzisiaj w naszej katedrze na osoby, które poświęciły swoje życie Panu Bogu, widzimy ich wielką różnorodność i to nie tylko w aspekcie wizualnym. W różnorodności habitów, ale przede wszystkim różnorodności charyzmatów i posług, którym się oddajecie. O byciu oddanym Bogu świadczy nie strój zewnętrzny, tylko to, czy naprawdę chcemy się Jemu ofiarować. Czy z Nim chcemy iść przez życie. Czy do Niego chcemy też prowadzić innych ludzi. I to oddanie się Bogu dopełnia się w ślubach, jakie są przez was składane.

Biskup Sztajerwald przypomniał też, że ofiarna służba jest podstawą budowy społeczeństwa:

Dzisiaj bardzo często o tym się zapomina, że głębokie fundamenty naszych społeczeństw były zbudowane na poświęceniu tych, którzy z miłości do Boga i drugiego człowieka chcieli przemienić świat na lepsze, walcząc z nędzą, ubóstwem, ludzką biedą materialną i o wiele częściej z jeszcze poważniejszą nędzą duchową. Wśród tej całej rzeszy chrześcijan było wiele, bardzo wiele osób życia konsekrowanego. To także i dzisiaj Wasza praca i modlitwa, przykład życia i poświęcenie. Wasza postawa stanowi istotny wkład w nasze życie, w życie wszystkich ludzi, w życie dzieci, którym głosicie Ewangelię na lekcjach religii, którym przekazujecie wartości w domach dziecka czy w świetlicach, w których pracujecie podczas organizowanych przez was kolonii czy wyjazdów wakacyjnych. Wnosicie też niezaprzeczalny wkład w życie osób dorosłych, którym posługujecie w szpitalach, domach opieki, których odwiedzacie w parafiach, przygotowując ich do przyjęcia Komunii Świętej i dla których jesteście niekiedy jedynymi osobami, które je regularnie odwiedzają. Dajecie nadzieję bezdomnym i odrzuconym przez społeczeństwo, pomagając im w podstawowych potrzebach. Jesteście niekiedy autorytetem moralnym, wzorem czy punktem odniesienia w środowiskach, w których na co dzień liczy się niekiedy bardziej pieniądz, niż drugi człowiek.

Po Mszy Świętej osoby konsekrowane spotkały się na agapie w podziemiach katedry. Dzień Życia Konsekrowanego jest obchodzony w Kościele od 1997 roku. Decyzją Jana Pawła II ustanowiono go, by stworzyć okazję do głębszej refleksji całego Kościoła nad darem życia poświęconego Bogu. 

Za: diecezja.waw.pl

Diecezja Włocławska

Święto Ofiarowania Pańskiego i Dzień Życia Konsekrowanego w Licheniu

W licheńskim sanktuarium uroczyście obchodzono święto Ofiarowania Pańskiego oraz Dzień Życia Konsekrowanego. Podczas Mszy Świętej pod przewodnictwem bp. Krzysztofa Wętkowskiego osoby konsekrowane odnowiły swoje śluby, dziękując za dar powołania. W homilii biskup podkreślił wartość całkowitego oddania się Bogu i nadziei zakorzenionej w wierze. Uroczystości dopełnił koncert zespołu „Słopniczanie”, który wprowadził wiernych w atmosferę radosnego uwielbienia.

W niedzielę, 2 lutego w sanktuarium Matki Bożej Licheńskiej uroczyście celebrowano święto Ofiarowania Pańskiego, zwane także świętem Matki Bożej Gromnicznej. To wyjątkowy dzień, w którym Kościół wspomina moment, gdy Maryja i Józef zanieśli Dzieciątko Jezus do świątyni jerozolimskiej, by ofiarować Je Bogu. Symbolicznym wyrazem tego wydarzenia były trzymane przez wiernych w dłoniach zapalone świece – znak Chrystusa Światłości świata. W tym dniu obchodzony jest również Dzień Życia Konsekrowanego – święto osób, które poświęciły swoje życie Bogu poprzez śluby zakonne i kapłańskie. Uroczystości w Licheniu zgromadziły przedstawicieli wspólnot zakonnych oraz kapłanów diecezji włocławskiej. Wraz z licznie uczestniczącymi we Mszy św. wiernymi wspólnie dziękowali za dar powołania i modlili się o nowe powołania do życia konsekrowanego.

Ofiarowanie siebie Bogu – droga nadziei i zaufania
Mszy Świętej o godz. 12.00 w licheńskiej bazylice przewodniczył biskup włocławski Krzysztof Wętkowski. W wygłoszonej homilii ks. biskup podkreślił głęboką wartość ofiarowania siebie Bogu jako centralny temat święta Ofiarowania Pańskiego. Hierarcha przypomniał, że ofiarowanie Pańskie to przedstawienie dziecka Bogu, ale nade wszystko jest to stwierdzenie, to dziecko jest Twoje. Wskazał, że prawdziwa ofiara wymaga oczyszczenia, co ma swoje odzwierciedlenie w biblijnym obrazie przecedzenia ich jak złoto i srebro (Ml 3, 1-4). Odwołując się do postaci Symeona, biskup ukazał, że prawdziwa nadzieja opiera się na wiernym zaufaniu Bożym obietnicom, jak miało to miejsce w przypadku „niedostrzeganego poczęcia Mesjasza” przez starca, który z „całą pewnością” dostrzegł spełnienie obietnicy w „Dziecku, przyniesionym przez tych niezamożnych ludzi”. Biskup, mówiąc o nadziei, wskazał, że „krzyż i śmierć są tylko przejściem ku zmartwychwstaniu”, podkreślając, iż nadzieja jest wpisana w naszą wiarę i prowadzi do całkowitego oddania się Bogu. Biskup zaznaczył, iż królestwo Boże jest w nas i zachęcał do powrotu do historii świadków nadziei, takich jak św. Maksymilian Kolbe, św. s. Faustyna czy bł. Jerzy Popiełuszko, którzy nie tracili nadziei, będąc świadkami Bożej miłości w trudnych czasach.

Odnowienie ślubów i przyrzeczeń
Podczas Mszy Świętej osoby konsekrowane odnowiły swoje śluby i przyrzeczenia. Ksiądz Adam Stankiewicz MIC, przełożony domu zakonnego księży marianów, przypomniał, że sakrament chrztu jest fundamentem konsekracji na drodze rad ewangelicznych. Wspólnie z biskupem Krzysztofem Wętkowskim, pośród wiernych zgromadzonych w bazylice, osoby konsekrowane odnowiły swoje zobowiązania, prosząc Boga o łaskę wierności powołaniu.

Koncert Zespołu Regionalnego Pieśni i Tańca „Słopniczanie”
Podczas Mszy św. posługę muzyczną pełnił oraz wykonał po niej koncert Zespół Regionalny Pieśni i Tańca „Słopniczanie”. Można było usłyszeć piękne góralskie kolędy i pastorałki. Miniona niedziela to ostatni dzień, w którym podczas liturgii wykonuje się kolędy, a zespół w wyjątkowy sposób zamknął ten okres, wprowadzając wiernych w radosne uwielbienie Jezusa Zbawiciela. Koncert spotkał się z ogromnym entuzjazmem zgromadzonych, którzy nagrodzili artystów gromkimi brawami.

Osoby konsekrowane – niezastąpiona część Kościoła
Siostra Sylwia Wawrzyniak, diecezjalna referentka zakonna, podkreśliła, że osoby konsekrowane są wezwane do bycia pielgrzymami nadziei w dzisiejszym świecie. – Mamy nieść nadzieję tam, gdzie jej brakuje – powiedziała. Z kolei ojciec Bonifacy Jankowiak, prowincjał braci pocieszycieli z Getsemani zwrócił uwagę na znaczenie Dnia Życia Konsekrowanego jako czasu refleksji nad własnym powołaniem i duchowym rozwojem.

Biskup Krzysztof Wętkowski podkreślił, jak ważne są osoby konsekrowane dla diecezji włocławskiej. – Ich obecność jest niezbędna dla życia Kościoła. Gdyby tych wspólnot nie było, szybko zauważylibyśmy, jak bardzo nasze życie religijne stałoby się uboższe – mówił hierarcha.

Czas wspólnoty
Na zakończenie Mszy Świętej ksiądz kustosz Sławomir Homoncik MIC podziękował wszystkim osobom konsekrowanym za udział w Eucharystii oraz księdzu biskupowi za przewodniczenie liturgii i wygłoszenie homilii.

Uroczystości w Licheniu były nie tylko okazją do modlitwy i refleksji, ale także do radosnego świętowania wiary i wspólnoty. Dzięki zaangażowaniu osób konsekrowanych, kapłanów oraz wiernych ten dzień stał się wyjątkowym świadectwem żywotności Kościoła i wierności Chrystusowi.

Dariusz Michalak, biuro prasowe sanktuarium

Diecezja Zamojsko–Lubaczowska

Dzień Życia Konsekrowanego w diecezji zamojsko – lubaczowskiej

W święto Ofiarowania Pańskiego, 2 lutego, Kościół obchodził Światowy Dzień Życia Konsekrowanego.

W naszej diecezji celebracja Dnia Życia Konsekrowanego odbyła się w parafii Ojców Franciszkanów, pw. Zwiastowania NMP w Zamościu. Uroczysta Msza św. została odprawiona o godz. 12:00 a przewodniczył jej i Słowo Boże wygłosił Biskup Diecezjalny Marian Rojek.

Siostra Zofia Nowak ze Zgromadzenia Najświętszego Imienia Jezus w rozmowie z naszym radiem wspomina, kiedy u niej pojawiło się pragnienie wstąpienia do zakonu.

Świadectwem swojego powołania podzieliła się Teresa Referda, wdowa konsekrowana.

Ks. biskup Marian Rojek podkreślał, czym jest piękno powołania zakonnego.

Szczególnie w Dniu Życia Konsekrowanego zapewniamy o naszej stałej modlitwie i wyrażamy wdzięczność zgromadzeniom zakonnym obecnym na terenie Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej. Warto dodać, że również 2 lutego przypadała 19. rocznica sakry biskupiej ks. bp. Mariana Rojka.

Ewelina Michalska / radiozamosc.pl
SERWIS INFORMACYJNY KONFERENCJI WYŻSZYCH PRZEŁOŻONYCH ZAKONÓW MĘSKICH W POLSCE

Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie. Zgoda