Dnia 18 listopada 2019 roku zmarła Siostra Lucja Reszczyńska ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo. W Zgromadzeniu przyjęła imię Lucyna.
Siostra Lucyna w maju tego roku skończyła 103 lata. Zadziwiała wszystkich siłą i radością życia. Do ostatnich dni czytała, słuchała radia, uczestniczyła we wszystkich modlitwach i sprawach Zgromadzenia. Spotykała się z bliskimi i Rodziną.
Urodziła się 1 maja 1916 roku w Cekanowie w powiecie Płockim. Była najmłodszym dzieckiem w rodzinie. Bardzo wcześnie zmarła Jej matka, dlatego całym swoim sercem przylgnęła do Matki Najświętszej, Ją samą obierając za swoją Matkę.
Do Zgromadzenia przyszła w wieku 22 lat. Było to wiosną 1938 roku. Po formacji początkowej, pracowała krótko przy dzieciach w Szkole prowadzonej przez Zgromadzenie w Warszawie, przy ul. Ogrodowej. W czasie II woju światowej Siostra ukończyła Szkołę Pielęgniarską prowadzoną przez Zgromadzenie w Szpitalu Przemienienia Pańskiego, pod kierunkiem Siostry Wandy Żurawskiej, Siostry Miłosierdzia. Od października 1942 roku rozpoczęła wielką przygodę posługi wśród chorych w Szpitalach.
Od października 1942 r do 1959 w Szpitalu dla Dzieci , przy ul. Kopernika 43 w Warszawie jako Siostra Oddziałowa. Okres okupacji niemieckiej był bardzo trudny. W Szpitalu było zawsze bardzo dużo chorych dzieci, często brakowało żywności, mleka koniecznego dla najmłodszych, leków. Ale Szpital działał intensywnie we współpracy z Armia Krajową. Siostrę Lucynę poproszo o pomoc przy ratowaniu Dzieci Zamojszczyzny. Nocą, opancerzonym samochodem przywieziono z Dworca kolejowego do Szpitala Dziecięcego grupę ok. 40 dzieci w wieku od 2 do 11 lat. Siostra wspomina: „Cała akcja odbyła się szybko, cicho i sprawnie”. Siostra Lucyna mocno przeżyła tę akcję. Przez całe życie wspominała dzieci, którymi opiekowała się na swoim Oddziale, które z miłością brały Warszawskie rodziny do swoich domów, a wśród nich małą Basię, którą spotkała po latach, a która odnalazła swoich rodziców w wieku 20 lat.
Wybuch Powstania Warszawskiego zastał Siostrę w Szpitalu Dziecięcym przy ul. Kopernika. Pomocy wymagali nie tylko mali pacjenci, ale i ranni Powstańcy, a nawet ranni Niemcy, których Powstańcy przynieśli do Szpitala. Wypędzenie ze Szpitala było strasznym przeżyciem. Szpital tułał się w okolicach Warszawy i wreszcie znaleziono miejsce na ewakuację do Bukowiny Tatrzańskiej. Siostra Lucyna wszędzie była potrzebna, jako pielęgniarka, jako Oddziałowa , jako zaopatrzeniowiec. Jej odwaga, wielka mądrość i zmysł organizacyjny przezwyciężał trudności. Po powrocie do Warszawy urządzała na nowo sale dla chorych dzieci. Pozostanie w Szpitalu dla Dzieci aż do wyrzucania Sióstr ze Szpitala przez władze PRL. Potem krótko pracowała w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie i w Szpitalu Dziecięcym w Lublinie, a od października 1959 roku aż do lutego 1998 pracowała w Szpitalu Św. Feliksa przy ul. Płockiej w Warszawie na Oddziale Chirurgii. To prawie 40 lat pracy w jednym Szpitalu, na jednym Oddziale, również jako Pielęgniarka Oddziałowa. Siostra Lucyna była znana i bardzo szanowana w całym Szpitalu. Miała niezwykły dar współpracy z ludźmi, zarówno z Personelem Szpitala, jak i z chorymi i wszystkimi potrzebującymi. Do ostatnich dni odwiedzali Siostrę Przyjaciele z obydwu Warszawskich Szpitali.
Po zakończeniu pracy zawodowej Siostra Lucyna przybyła do Domu Prowincjalnego na Tamkę, najpierw jako pielęgniarka wspomagająca chore Siostry, a w końcu sama jako Siostra Seniorka.
Siostra Lucyna otrzymała wiele odznaczeń i medali, a wśród nich: Odznakę za wzorową pracę w Służbie Zdrowia; Odznakę za zasługi dla Warszawy; Medal „ Pro Memoria”; Medal „ Pro Patria” a 31 lipca 2017 r. na obchodach 73 Rocznicy Wybuchu Powstania Warszawskiego, na terenie Muzeum Powstania Warszawskiego, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski z rąk Pana Prezydenta Rzeczypospolitej P. Andrzeja Dudy. Siostra Lucyna bardzo cieszyła się tym Odznaczeniem i często mówiła, że to jest wyróżnienie dla całego Zgromadzenia.
Wielokrotnie też była proszona o udzielenie wywiadów o swoim życiu, o czasach wojny, o działaniach w Powstaniu Warszawskim, o poświęceniu dla chorych i represjonowanych w czasie wojny i czasach PRL. Wielokrotnie gościła w murach Muzeum Powstania Warszawskiego i ma swój zapis i portret wśród Powstańców na Wystawie w 70. Rocznicę Wybuchu Powstania Warszawskiego w 2014 roku i w dziale Historii Mówionej, który prowadzą Pracownicy i Wolontariusze Muzeum Powstania Warszawskiego. Z wieloma osobami z Muzeum Siostra Lucyna była serdecznie zaprzyjaźniona. W tym roku, Redaktor „Gościa Niedzielnego” Pani Agata Puścikowska, poświęciła jeden z rozdziałów swojej wydanej ostatnio książki: „Wojenne Siostry” Siostrze Lucynie pod znamiennym tytułem „ Lucyna Waleczna”. Siostra Lucyna Reszczyńska walczyła o potrzeby drugiego człowieka, a dla wszystkich jest wielkim Świadkiem historii i wielkim Świadkiem służby Chrystusowi w Ubogich. Siłę do tego wszystkiego czerpała z Eucharystii i nieustannej modlitwy do Maryi, ukochanej Matki. I tą modlitwą ogarniała nas wszystkich. Ufamy, że nadal będzie się za nas modlić u Tronu Pana.
