Franciszek
PRZESŁANIE DO PRZEORA GENERALNEGO ZAKONU BRACI NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY Z GÓRY KARMEL Z OKAZJI KAPITUŁY GENERALNEJ
Watykan, 22 sierpnia 2013 r.
Czcigodnemu Ojcu
Fernando Millán Romeral
Przeorowi Generalnemu Zakonu Braci
Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel
Zwracam się do was, drodzy Bracia Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel, którzy w miesiącu wrześniu celebrujecie Kapitułę Generalną. W tym momencie łaski i odnowy, który wzywa was do rozeznania misji chwalebnego Zakonu Karmelitańskiego, pragnę przekazać wam słowa zachęty i nadziei.
Starożytny charyzmat Karmelu od ośmiu wieków jest darem dla całego Kościoła i nadal wnosi swój wyjątkowy wkład w budowanie Ciała Chrystusa oraz w ukazywanie światu Jego świetlistego i świętego oblicza. Wasze kontemplacyjne początki wywodzą się z ziemi objawienia odwiecznej miłości Boga w Jezusie Chrystusie, Słowie, które stało się ciałem. Rozważając dzisiejszą misję karmelitańską, chciałbym zasugerować wam trzy elementy, które mogą was prowadzić do pełnej realizacji waszego powołania, jakim jest wspinaczka na górę doskonałości: oddanie Chrystusowi, modlitwa i misja.
Oddanie Chrystusowi
Kościół ma misję niesienia Chrystusa światu i dlatego, jako Matka i Nauczycielka, zaprasza każdego do zbliżenia się do Niego.
W liturgii karmelitańskiej na uroczystość Matki Bożej z Góry Karmel kontemplujemy Maryję stojącą „obok Krzyża Chrystusa”. To także miejsce Kościoła: blisko Chrystusa. Jest to również miejsce każdego wiernego syna Zakonu Karmelitańskiego. Wasza Reguła rozpoczyna się od wezwania braci do „życia w oddaniu Jezusowi Chrystusowi”, aby podążać za Nim i służyć Mu czystym i niepodzielnym sercem. Bliska relacja z Chrystusem realizuje się w samotności, we wspólnocie braterskiej i w misji.
„Fundamentalny wybór życia konkretnie i radykalnie poświęconego naśladowaniu Chrystusa” (Ratio Institutionis Vitae Carmelitanae, 8) czyni z waszej egzystencji pielgrzymkę przemiany w miłości. Sobór Watykański II przypomina o roli kontemplacji w drodze życia: Kościół ma „zarazem charakter ludzki i boski, jest widzialny, lecz obdarzony rzeczywistością niewidzialną, gorliwy w działaniu, a zarazem oddany kontemplacji, obecny w świecie, a jednak pielgrzymujący” (Sacrosanctum Concilium, 2).
Dawni pustelnicy z Góry Karmel zachowali pamięć o tej świętej ziemi i choć na wygnaniu lub daleko, trwali nieustannie wpatrzeni w chwałę Bożą sercem i duszą. Rozważając wasze początki i waszą historię oraz kontemplując niezliczoną rzeszę tych, którzy przez wieki żyli charyzmatem karmelitańskim, odkryjecie także wasze dzisiejsze powołanie do bycia prorokami nadziei. To właśnie w tej nadziei zostaniecie odnowieni. To, co wydaje się nowe, jest często czymś bardzo dawnym, lecz oświetlonym nowym światłem.
Wasza Reguła jest sercem misji karmelitańskiej – zarówno tej sprzed wieków, jak i tej dzisiejszej. Gdy przygotowujecie się do obchodów osiemsetnej rocznicy śmierci św. Alberta, Patriarchy Jerozolimy, w 1214 roku, przypomnijcie sobie, że to on sformułował „drogę życia”, przestrzeń umożliwiającą przeżywanie duchowości w pełni ukierunkowanej na Chrystusa. Określił on zarówno zewnętrzne, jak i wewnętrzne elementy tej drogi – fizyczną ekologię przestrzeni oraz duchową „zbroję” niezbędną do właściwej odpowiedzi na powołanie i skutecznego wypełniania misji.
W świecie, który często nie uznaje Chrystusa, a wręcz Go odrzuca, jesteście wezwani, by zbliżać się do Niego i coraz głębiej przylgnąć do Niego. Jest to nieustanne wezwanie do naśladowania Chrystusa i do upodabniania się do Niego. To sprawa kluczowa w naszym zagubionym świecie, „bo gdy gaśnie Jego płomień, wszystkie inne światła tracą swoją moc” (Lumen fidei, 4).
Chrystus jest obecny w waszym braterstwie, we wspólnotowej liturgii i w powierzonym wam posługiwaniu: odnówcie wobec Niego oddanie całego waszego życia!
Modlitwa
Ojciec Święty Benedykt XVI, przed waszą Kapitułą Generalną w 2007 roku, przypomniał wam, że „wewnętrzna pielgrzymka wiary do Boga rozpoczyna się na modlitwie”, a w Castel Gandolfo w sierpniu 2010 roku powiedział wam: „To wy uczycie nas modlitwy”. Nazywacie siebie kontemplatykami pośród ludu. W istocie, jeśli prawdą jest, że jesteście powołani do życia na wysokościach Karmelu, to równie prawdziwe jest to, że jesteście wezwani do dawania świadectwa pośród ludzi. Modlitwa jest „królewską drogą”, która otwiera na głębię tajemnicy Boga w Trójcy Jedynego, ale jest też drogą, którą przemierza pielgrzymujący lud Boży zmierzający ku Ziemi Obiecanej.
Jedną z najpiękniejszych dróg prowadzących do modlitwy jest Słowo Boże. Lectio divina wprowadza w bezpośrednią rozmowę z Panem i odsłania skarby mądrości. Bliska przyjaźń z Tym, który nas kocha, czyni nas zdolnymi do patrzenia oczami Boga, mówienia Jego Słowem w sercu, zachowywania piękna tego doświadczenia i dzielenia się nim z tymi, którzy pragną wieczności.
Powrót do prostoty życia skoncentrowanego na Ewangelii stanowi wyzwanie dla odnowy Kościoła, wspólnoty wiary, która nieustannie odnajduje nowe drogi ewangelizacji świata w nieustannej przemianie. Święci karmelitańscy byli wielkimi kaznodziejami i nauczycielami modlitwy. To jest właśnie to, czego ponownie wymaga się od Karmelu XXI wieku. Przez całą waszą historię wielcy Karmelici byli mocnym przypomnieniem o korzeniach kontemplacji, zawsze płodnych w modlitwie. To jest serce waszego świadectwa: wymiar „kontemplacyjności” Zakonu, który należy przeżywać, pielęgnować i przekazywać. Chciałbym, aby każdy z was zapytał siebie: jak wygląda moje życie kontemplacyjne? Ile czasu w ciągu dnia poświęcam na modlitwę i kontemplację? Karmelita bez tego życia kontemplacyjnego jest martwym ciałem! Dziś, może bardziej niż w przeszłości, łatwo ulec rozproszeniom wynikającym z trosk i problemów tego świata oraz dać się zwieść fałszywym bożkom. Nasz świat jest rozbity na wiele sposobów; kontemplatyk natomiast powraca do jedności i stanowi silne wezwanie do jedności. Teraz bardziej niż kiedykolwiek nadszedł czas, aby na nowo odkryć wewnętrzną drogę miłości poprzez modlitwę i ofiarować dzisiejszemu światu, poprzez świadectwo kontemplacji, jak również poprzez głoszenie i misję, nie bezużyteczne skróty, lecz tę mądrość, która wypływa z rozważania „dniem i nocą Prawa Pana” i zawsze prowadzi do chwalebnego Krzyża Chrystusa. Z kontemplacją wiąże się również surowość życia, która nie jest drugorzędnym aspektem waszej egzystencji i świadectwa. Silną pokusą, wobec której stoicie, jest wpadnięcie w duchową światowość. Duch świata jest wrogiem życia modlitwy: nigdy o tym nie zapominajcie! Zachęcam was do życia bardziej surowego i pokutnego, zgodnie z waszą autentyczną tradycją, życia wolnego od wszelkiej światowości, dalekiego od kryteriów tego świata.
Misja
Drodzy Bracia Karmelici, wasza misja jest tożsama z misją, którą pełnił Jezus. Każde planowanie, każda konfrontacja byłyby mało użyteczne, gdyby Kapituła nie urzeczywistniła przede wszystkim drogi prawdziwej odnowy. Rodzina Karmelitańska doświadczyła wspaniałej „wiosny” na całym świecie, będącej darem otrzymanym od Boga jako owoc misyjnego zaangażowania przeszłości. Dziś misja stawia czasem trudne wyzwania, ponieważ ewangeliczne przesłanie nie zawsze jest przyjmowane, a niekiedy wręcz odrzucane z przemocą. Nigdy nie możemy zapominać, że nawet jeśli zostaniemy wrzuceni w wody mętne i nieznane, Ten, który powołuje nas do misji, daje nam także odwagę i siłę do jej realizacji. Dlatego celebrujcie Kapitułę ożywieni nadzieją, która nigdy nie umiera, z wielkodusznym duchem, dla umocnienia życia kontemplacyjnego oraz ewangelicznej prostoty i surowości.
Zwracając się do pielgrzymów na Placu Świętego Piotra, miałem okazję powiedzieć: „Każdy chrześcijanin i każda wspólnota jest misyjna w takiej mierze, w jakiej niesie i żyje Ewangelią oraz świadczy o miłości Boga wobec wszystkich, a szczególnie tych, którzy znajdują się w trudnościach. Bądźcie misjonarzami miłości i czułości Boga! Bądźcie misjonarzami miłosierdzia Bożego, który zawsze nam przebacza, zawsze na nas czeka i kocha nas tak bardzo!” (Homilia, 5 maja 2013).
Świadectwo Karmelu w przeszłości wpisuje się w głęboką tradycję duchową, rozwiniętą w jednej z wielkich szkół modlitwy. Obudziło ono również odwagę mężczyzn i kobiet, którzy stawiali czoła niebezpieczeństwu, a nawet śmierci. Wspomnijmy tylko dwoje wielkich współczesnych męczenników: św. Teresę Benedyktę od Krzyża i bł. Titusa Brandsmę. Zadaję sobie zatem pytanie: czy dziś wśród was żyje się z tym hartem ducha i odwagą, jaką mieli ci święci?
Drodzy Bracia z Karmelu, świadectwo waszej miłości i nadziei, zakorzenionej w głębokiej przyjaźni z Bogiem żywym, może przyjść jak „łagodny powiew” odnawiający i umacniający waszą misję kościelną w dzisiejszym świecie. Do tego zostaliście powołani. Obrzęd profesji składa na wasze usta następujące słowa: „Przez tę profesję powierzam się rodzinie karmelitańskiej, aby żyć w służbie Bogu i w Kościele oraz dążyć do doskonałej miłości dzięki łasce Ducha Świętego i pomocy Najświętszej Maryi Panny” (Obrzęd Profesji, Ord. Carm.).
Niech Najświętsza Maryja Panna, Matka i Królowa Karmelu, towarzyszy waszym krokom i sprawi, aby wasza codzienna droga ku Górze Boga przynosiła obfite owoce. Proszę dla całej Rodziny Karmelitańskiej, a szczególnie na Ojców Kapitulnych, o obfite dary Bożego Ducha i z serca udzielam wszystkim upragnionego Apostolskiego Błogosławieństwa.
Z Watykanu, 22 sierpnia 2013 r.
Franciszek
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana