Leon XIV
PRZEMÓWIENIE DO SIÓSTR ZAKONU ŚWIĘTEGO BAZYLEGO WIELKIEGO, CÓREK BOŻEJ MIŁOŚCI, CÓREK AUGUSTIANEK OD POMOCY ORAZ FRANCISZKANEK NAJŚWIĘTSZYCH SERC
Rzym, Sala Klementyńska 30 czerwca 2025 r.
W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Pokój z wami!
Drogie Siostry, dzień dobry i witajcie!
Cieszę się, że mogę się z wami spotkać — z niektórymi z was z okazji Kapituły Generalnej, z innymi z racji jubileuszowej pielgrzymki. W obu przypadkach przybywacie do grobu Piotra, by odnowić waszą miłość do Pana i waszą wierność Kościołowi.
Należycie do zgromadzeń powstałych w różnych momentach i okolicznościach: Sióstr Zakonu św. Bazylego Wielkiego, Córek Bożej Miłości, Sióstr Augustianek „od Pomocy”, Sióstr Franciszkanek Najświętszych Serc. A jednak wasze dzieje ukazują wspólną dynamikę: światło wielkich wzorców życia duchowego z przeszłości — jak Augustyn, Bazyli, Franciszek — poprzez ascezę, odwagę i świętość życia założycieli i założycielek, wzbudziło i rozwinęło nowe drogi służby, zwłaszcza względem najsłabszych: dzieci, ubogich dziewcząt i chłopców, sierot, migrantów, a z czasem także osób starszych i chorych, obok wielu innych posług miłości.
Zmienność dziejów waszej przeszłości i żywotność teraźniejszości pozwalają namacalnie doświadczyć, że wierność starożytnej mądrości Ewangelii jest najlepszym napędem dla tych, którzy — poruszeni Duchem Świętym — podejmują nowe drogi oddania się, poświęcone miłości Boga i bliźniego, w uważnym wsłuchaniu się w znaki czasu (por. Sobór Watykański II, konst. duszpasterska Gaudium et spes, 4; 11).
Właśnie mając to na myśli, Sobór Watykański II, mówiąc o instytutach zakonnych poświęcających się dziełom miłosierdzia, podkreślił, jak ważne jest, by „całe życie członków [instytutu] było przeniknięte duchem apostolskim, a całe działanie apostolskie ożywione duchem zakonnym” (Perfectae caritatis, 8), tak aby zakonnicy „odpowiadali przede wszystkim na swoje powołanie, które ich wzywa do naśladowania Chrystusa i służenia Chrystusowi w Jego członkach […] w głębokiej jedności z Nim” (tamże).
Święty Augustyn w tym kontekście, mówiąc o pierwszeństwie Boga w życiu chrześcijańskim, stwierdza: „Bóg jest wszystkim dla ciebie. Jeśli jesteś głodny — Bóg jest twoim chlebem; jeśli pragniesz — Bóg jest twoją wodą; jeśli jesteś w ciemności — Bóg jest twoim światłem, które nie zna zachodu; jeśli jesteś nagi — Bóg jest twoim nieśmiertelnym odzieniem” (Komentarz do Ewangelii św. Jana, 13, 5). To słowa dobrze nam zrobią, jeśli pozwolimy, by nas poruszyły: w jakim stopniu są one prawdziwe w moim życiu? Na ile Pan zaspokaja moje pragnienie życia, miłości, światła? To są ważne pytania. Bo to właśnie zakorzenienie w Chrystusie pozwoliło naszym poprzednikom — ludziom takim jak my, z darami i ograniczeniami podobnymi do naszych — dokonać rzeczy, których może nigdy by się po sobie nie spodziewali, pozwalając im zasiać ziarna dobra, a przemierzając wieki i kontynenty, dziś dotarły niemal do całego świata, o czym świadczy wasza obecność.
Niektóre z was, jak już wspomniano, biorą udział w Kapitule Generalnej, inne przybyły z okazji Jubileuszu. W każdym razie chodzi o podejmowanie ważnych decyzji, od których zależy przyszłość wasza, waszych sióstr i Kościoła. Dlatego bardzo stosowne wydaje mi się zakończyć powtarzając dla nas wszystkich piękne życzenie, jakie św. Paweł skierował do chrześcijan w Efezie: „Niech Chrystus przez wiarę zamieszka w waszych sercach; abyście w miłości zakorzenieni i ugruntowani, zdołali ogarnąć duchem razem ze wszystkimi świętymi, czym jest szerokość, długość, wysokość i głębokość, i poznali miłość Chrystusa przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą Pełnią Bożą” (Ef 3,17–19). Dziękuję za waszą pracę i za waszą wierność. Niech towarzyszy wam Maryja Dziewica, razem z moim błogosławieństwem.
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana