Franciszek
BEZ PRAWDZIWEGO UBÓSTWA NIE MA ŻYCIA ZAKONNEGO. PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNICZEK KAPITUŁY GENERALNEJ ZGROMADZENIA SIÓSTR SZKOLNYCH DE NOTRE DAME
Rzym, Sala Klementyńska, 13 listopada 2023 r.
Drogie Siostry, dzień dobry!
Witam was wszystkie z okazji waszej 25 Kapituły Generalnej, która odbywa się tutaj w Rzymie. Gromadzicie się, aby dziękować Bogu za Jego błogosławieństwa w przeszłości i teraźniejszości oraz aby rozeznać przyszłą drogę waszego Zgromadzenia. Czynicie to czerpiąc inspirację z dziedzictwa waszej Założycielki, błogosławionej Teresy od Jezusa Gerhardinger, której rocznica beatyfikacji przypada 17 listopada, w ostatnim dniu Kapituły. Jak przebiega sprawa jej kanonizacji?
Życie błogosławionej Teresy było świadectwem przemieniającej wiary, odwagi w tworzeniu nowych dróg i poświęcenia się wychowaniu młodzieży. Jej pedagogika miała być integralna: oprócz formacji intelektualnej obejmowała także troskę o ducha i formację osób współczujących, odpowiedzialnych i skoncentrowanych na Chrystusie, czyli formację serca, dla nabycia umiejętności współodczuwania.
Podążając jej śladami, kontynuowałyście te trzy ścieżki: edukacji, służby i duchowości. Jak czytamy w waszych Konstytucjach, bł. Teresa “ufundowała zgromadzenie na Eucharystii, zakotwiczyła je w ubóstwie i poświęciła Maryi” (por. nr 17-18). Podoba mi się to zakotwiczenie w ubóstwie. Bez prawdziwego ubóstwa nie ma życia zakonnego. Ubóstwo jest tym, co zakotwicza życie konsekrowane. I nie tylko jest cnotą, nie, jest strażnikiem. Nie zapominajmy o tym. Ten mocny fundament pozwolił Siostrom Szkolnym de Notre Dame iść do świata i dawać świadectwo Ewangelii, czyniąc Chrystusa dostrzegalnym poprzez waszą obecność, pełną wiary, nadziei i miłości (por. Konstytucje, nr 4).
Temat, który wybrałyście na Kapitułę Generalną: “Być proroczymi świadkami powszechnej komunii”, ma wielkie znaczenie w kontekście naszych czasów. Pismo Święte daje nam liczne odniesienia do prorockiego powołania jednostek i wspólnot, które promowały komunię między różnymi członkami świętego wiernego ludu Bożego. Myślę na przykład o proroku Jeremiaszu, którego misją była łączność z ludem Izraela w jego cierpieniu, aby pomóc mu rozpoznać i odpowiedzieć na miłość obecną w Bożym przymierzu. Myślimy także o św. Pawle, który przypomniał pierwszym chrześcijanom w Rzymie, że “choć jest nas wielu, jesteśmy jednym ciałem w Chrystusie” (Rz 12, 5). Rzeczywiście, wasz charyzmat “prowadzenia wszystkich do jedności, dla której Chrystus został posłany” opiera się na Jezusowym pragnieniu jedności między wszystkimi, którzy w Niego wierzą (por. J 17, 11).
Jako kobiety wyznające rady ewangeliczne od dawna jesteście pionierkami w przyjmowaniu profetycznego wymiaru życia konsekrowanego, które “jest żywą pamiątką życia i działania Jezusa jako Wcielonego Słowa w Jego odniesieniu do Ojca i do braci.” (Adhortacja apostolska Vita consecrata, 22). A wasze poświęcenie jest znakiem nie tylko daru, jaki złożyliście z siebie Panu, ale także waszej gotowości do służenia w Nim wszystkim naszym braciom i siostrom.
Kiedy teraz zastanawiacie się nad nowymi drogami rozwoju Zgromadzenia, zawsze pozostając zakorzenionymi w solidnym fundamencie położonym przez Założycielkę, zachęcam was, abyście nadal były odważnymi świadkami ewangelicznej solidarności w czasach, gdy wielu doświadcza fragmentaryzacji i braku jedności. Ta odpowiedzialność nabiera jeszcze większego znaczenia w świetle drogi synodalnej, którą podejmuje cały Kościół. Wasza Kapituła jest sprzyjającym czasem, aby uważniej słuchać Ducha Świętego i słuchać siebie nawzajem, aby udoskonalić więzi, które łączą was jako siostry i jako członkinie Ciała Chrystusa.
I chciałbym podkreślić to słowo: słuchać. Lubimy mówić cały czas, do wszystkich. Nie tylko między kobietami, między nami również. Ze wszystkimi. Ale tak trudno jest nauczyć się słuchać. Pan mówi do nas także przez innych. Słuchać innych, a nie, gdy inni mówią, myśleć: “Co ja odpowiem?”. Nie. Słuchanie oznacza docieranie do serca. Potem, jeśli mam ochotę odpowiedzieć, odpowiadam. Słuchanie jest właśnie cnotą, którą musimy rozwijać w naszych wspólnotach, w życiu konsekrowanym. Słuchać Pana, ale także słuchać naszych braci i sióstr. To jest bardzo ważne.
Drogie siostry, dziękuję wam za waszą wizytę. Niech Duch Święty obdarzy was obficie swoimi darami, aby obrady i decyzje Kapituły przyniosły obfite owoce w życiu waszej wspólnoty. A owoce będą, jeśli będziecie umiały słuchać. Niech Maryja Dziewica, Matka Kościoła, chroni was, pomaga wam i będzie waszą pewną przewodniczką na tej drodze. Serdecznie błogosławię was i wszystkie wasze siostry rozsiane po całym świecie. Ile ich jest? Ile jest sióstr? [Odpowiadają: “1900”] 1900? Pozdrówcie je wszystkie! 1900 pocałunków. Błogosławię was i wszystkie wasze siostry z całego serca i proszę was, proszę, módlcie się za mnie, bo tego potrzebuję.
Tłumaczenie: okm
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana