Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO WSPÓLNOTY SIÓSTR KAMEDUŁEK
Rzym, 28 lutego 1979 r.
Z radością, drogie siostry w Chrystusie, przyjmuję to spotkanie, którego tak bardzo pragnęłyście. Przekazując wam serdeczne pozdrowienie, pragnę przypomnieć, jak bardzo i z jaką macierzyńską troską Kościół spogląda na wasze zaangażowanie w modlitwę, kontemplację i ofiarę. Trwanie przy Bogu uważane jest przez mistrzów życia duchowego za najwznioślejszą i najwyższą formę ludzkiej aktywności, ponieważ w niej człowiek cały skupia się na adoracji i słuchaniu Nieskończonego Bytu, który pragnie zbawienia całej ludzkości. Łatwo wtedy zrozumieć, że tej modlitwie uwielbienia towarzyszy modlitwa przebłagalna i błagalna, aby dokonała się ta boska wola.
Tym bardziej miła jest Bogu ta modlitwa, im bardziej niewinna i czysta jest dusza, która ją zanosi. Oto, zatem, cenna forma współpracy, jaką wy, mniszki klauzurowe o życiu wybitnie kontemplacyjnym, ofiarujecie Kościołowi dla dobra dusz. Nie tylko proszę was, byście wytrwały w waszych ofiarnych postanowieniach, ale zachęcam was, abyście coraz bardziej wzrastały w przyjaźni z Bogiem, byście nieustannie ożywiały płomień miłości — niczym wulkany pokryte śniegiem. W obecnym czasie, tak trudnym z powodu licznych wyzwań, niech wasza modlitwa, ożywiana ofiarą w samotności i milczeniu, przyciąga na ziemię miłosierną dobroć Boga. Z tą nadzieją wzywam na całą waszą Wspólnotę Bożej pomocy i z ojcowską miłością wam błogosławię.
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana