Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO CZŁONKÓW RADY GENERALNEJ ZAKONU FRANCISZKAŃSKIEGO ŚWIECKICH (FZŚ)
Rzym, 27 września 1982 r.
Najdrożsi bracia i siostry,
Z całego serca witam was, członków Rady Generalnej Świeckiego Zakonu Franciszkańskiego, zgromadzonych tutaj w Rzymie na obradach, a także was, uczestników Kongresu Międzynarodowego. Za waszym pośrednictwem pragnę skierować moje pozdrowienie do wszystkich świeckich franciszkanów – dawniej nazywanych tercjarzami franciszkańskimi – do świeckich i kapłanów na całym świecie oraz do ich asystentów duchowych.
Wiem, że to długo oczekiwane przez was spotkanie ma na celu okazanie waszego przywiązania i miłości do Stolicy Apostolskiej wraz prośbą o słowo wskazania i potwierdzenia – zgodnie z waszą tradycją, sięgającą czasów, gdy pokorny Franciszek przybył do Rzymu, by opowiedzieć Papieżowi o tym, co Pan zaczął przez niego czynić (Tre Compagni, r. 12; Fonti Francescane, s. 1100).
Na przestrzeni wieków – od papieża Mikołaja IV, który wydał bullę Supra montem w 1289 roku, po papieża Pawła VI, świętej pamięci, który zatwierdził nową Regułę bullą Inter Spirituales Familias – moi Poprzednicy z życzliwością przyjmowali te pragnienia i wspierali was na drodze życia według Ewangelii.
Cieszę się, że również ja mogę potwierdzić moją szczerą życzliwość i głęboką miłość do was w tym roku, tak cennym dla całej Rodziny Franciszkańskiej, w którym z wzruszeniem wspominamy 800-lecie „życia w Kościele” Biedaczyny z Asyżu.
Jego dzieło wciąż żyje: żyje jego Pierwszy, Drugi i Trzeci Zakon, bogaty w liczne i bezcenne postacie świętych, którzy szli śladami Franciszka, prowadzeni przez Maryję – Matkę Kościoła i Zakonu, niezrównany wzór wszelkiej ewangelicznej cnoty.
Zgromadziliście się tutaj i oczekujecie od Papieża, następcy Piotra, słowa umocnienia. Oto moja zachęta: zatwierdzoną dla was przez mojego Poprzednika, Pawła VI. Reguła ta jest autentycznym skarbem w waszych rękach, zgodna z duchem Soboru Watykańskiego II i odpowiadająca temu, czego Kościół dziś od was oczekuje.
Kochajcie, studiujcie i żyjcie tą waszą „Regułą”, ponieważ zawarte w niej wartości są głęboko ewangeliczne. Żyjcie tymi wartościami we wspólnocie braterskiej i żyjcie nimi w świecie, w którym – z racji waszego świeckiego powołania – jesteście zakorzenieni i zaangażowani. Żyjcie tymi ewangelicznymi wartościami w waszych rodzinach, przekazując wiarę poprzez modlitwę, przykład i wychowanie; żyjcie wymaganiami Ewangelii dotyczącymi wzajemnej miłości, wierności i szacunku dla życia (Reguła, nr 17).
Niech Chrystus ubogi i ukrzyżowany będzie dla was – jak był dla Franciszka z Asyżu – „inspiracją i centrum życia z Bogiem i z ludźmi” (Reguła, nr 4).
Bądźcie przede wszystkim świadkami Ojca i Jego zamysłu miłości względem ludzi, i „czyńcie z modlitwy i kontemplacji duszę waszego bycia i działania” (tamże, nr 8).
„Kościół was potrzebuje, aby świat mógł na nowo odkryć prymat wartości duchowych” (por. Nauczanie Jana Pawła II, t. III, cz. 1 [1980], s. 945). Niech wasza obecność wszędzie niesie przesłanie pełne radości, pogodnego ducha i głębokiej wiary, zgody i pokoju – będziecie w ten sposób głosicielami Chrystusa i Królestwa Bożego życiem i słowem.
Jako temat waszego Kongresu wybraliście:„Franciszek – znakiem nadziei”. W moim niedawnym liścieRadiabat velut stella, skierowanym do Ministrów Generalnych Zakonów Franciszkańskich, przypomniałem podstawy radości, wolności i nadziei w osobie Franciszka z Asyżu. Zgłębiajcie te fundamenty i znaki Ducha w życiu Kościoła, a staniecie się sami znakiem nadziei we współczesnym świecie.
Obok wartości ewangelicznych – a zarazem w nich samych zakorzenione – wyraźnie wyłaniają się z tej samej Reguły również wartości ludzkie. To właśnie z ich powodu podejmujecie – jako obywatele ziemskiej ojczyzny, a zarazem jako chrześcijanie – zaangażowanie w sprawy doczesne i społeczne, pragnąc w ten sposób być zaczynem w rzeczywistościach ziemskich, w których – z głębi powołania – czujecie się jak u siebie, jak na polu własnym i ojczystym. Świadomi, że poprzez chrzest istnieje w was królewskie kapłaństwo, jesteście pewni, że nikt nie może zabronić wam wstępu do jakiejkolwiek dziedziny rzeczywistości ziemskiej, społecznej czy ludzkiej, ponieważ to właśnie wy jesteście powołani do tego, by wszystkim tym rzeczom nadać chrześcijańską i ludzką duszę.
Przyjmijcie także zaproszenie, które skierowałem do wszystkich ludzi dobrej woli, by została uznana godność ludzkiej pracy w oczach Boga oraz by – w obecnych, trudnych okolicznościach – każdemu człowiekowi umożliwiono pełne urzeczywistnienie siebie i spokojny udział w dziele stworzenia oraz w dobru wspólnym poprzez pracę godną człowieka (por. Jan Paweł II, Laborem exercens, 24).
Czyniąc to, staniecie się sługami integralnego rozwoju człowieka; staniecie się promotorami sprawiedliwości, nosicielami pokoju – pamiętając, że wszystkie drogi Kościoła prowadzą do człowieka, odkupionego przez Chrystusa (por. Jan Paweł II, Redemptor hominis, 14).
Wobec tego człowieka – waszego brata – bądźcie pokorni i uprzejmi, zawsze poszukując dróg dialogu i pojednania (por. Reguła, nr 13 i 19; por. także Mikołaj IV, Supra Montem). Miejcie zawsze przed oczyma przykład Franciszka – brata wszystkich i „człowieka granicznego” – który i dziś wywiera niezwykły urok także na tych, którzy są daleko (por. AAS 74 [1982], s. 580).
Wasze wspólnoty są nazywane „fraterniami” – niech będą widzialnym znakiem Kościoła, który jest wspólnotą miłości. Niech będą prawdziwymi wspólnotami kościelnymi, zbudowanymi na Ewangelii, w żywej i aktywnej komunii z Kościołami lokalnymi, a przez nie – z Kościołem powszechnym. Żyjcie „w pełnej komunii z Papieżem i biskupami, podtrzymując otwarty i ufny dialog, który przynosi obfite owoce apostolskie” (Reguła, nr 6).
Jako kontynuatorzy tego ewangelicznego ruchu życia, jaki zapoczątkowali poenitentes de Assisio („pokutnicy z Asyżu”), umiejcie przeżywać wasze powołanie w rzeczywistości świeckiej jako „bracia i siostry pokuty” – w jasnym duchu nawrócenia i nieustannej odnowy.
A teraz, wszystkim, którzy mają szczególną odpowiedzialność we Franciszkańskim Zakonie Świeckich, życzę jedności ducha i zdecydowanej woli, aby mogli być animatorami i światłymi przewodnikami, idącymi przed braćmi w miłości do Ewangelii i w wierności Kościołowi.
Dziękuję wam za wszystko, co do tej pory uczyniliście na rzecz wspólnej braterskiej jedności; wraz z wami dziękuję Ojcom Ministrom Generalnym i Ojcom Asystentom, którzy są waszymi nauczycielami i przewodnikami.
Wszystkim z radością udzielam szczególnego Apostolskiego Błogosławieństwa, które rozciągam również na wasze rodziny, bliskich i przyjaciół.
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana