Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNIKÓW 106. KAPITUŁY GENERALNEJ TRZECIEGO ZAKONU REGULARNEGO ŚWIĘTEGO FRANCISZKA
Rzym, 19 maja 1983 r.
Najdrożsi Ojcowie Trzeciego Zakonu Regularnego świętego Franciszka!
Z wielką radością przyjmuję was z okazji 106. Kapituły Generalnej waszego Zakonu, zwołanej zarówno w celu wyboru nowego Ministra Generalnego, jak i dla omówienia sytuacji Zakonu w różnych częściach świata, tam, gdzie Pan was posyła do pracy apostolskiej. Spotkanie to ma również służyć ożywieniu waszej działalności apostolskiej nowym impulsem oraz ponownemu rozważeniu waszego życia zakonnego w świetle charyzmatu założycielskiego.
Dziękuję wam za tę wizytę i z serca pozdrawiam was wszystkich, każdego z osobna. Zachęcam was do dalszej drogi, coraz szybszym krokiem i wzywam was do tego, byście podtrzymywali żywą istotę ideału franciszkańskiego – zarówno w waszych wspólnotach, jak i w świętym Kościele Bożym.
Wasza obecność tutaj, w domu wspólnego Ojca, przypomina mi przybycie świętego Franciszka sprzed 773 lat, kiedy – po zgromadzeniu pierwszych uczniów, dwunastu, tak jak liczba Apostołów, i po spisaniu pierwszej Reguły życia, opartej na absolutnym ubóstwie i niewyczerpanej miłości – zapragnął osobiście udać się do Rzymu, by przedłożyć ją papieżowi Innocentemu III do zatwierdzenia.
Reguła „Biedaczyny” przesiąknięta jest duchem Ewangelii. I to właśnie jest zasadniczym powodem nieodpartego uroku, jaki Święty z Asyżu wywiera przez wieki; to także tłumaczy tajemnicę, dzięki której z pierwszego grona dwunastu „Pokutników” zrodziła się tak bujna i różnorodna rodzina franciszkańska, zasłużona w historii Kościoła na rzecz Ludu Bożego.
Wasz Trzeci Zakon, czerpiąc natchnienie z charyzmatu Serafickiego Ojca, łączy się z nim bezpośrednio, zwłaszcza że to sam Franciszek z Asyżu był jego promotorem, pragnąc zapewnić należną siłę w przestrzeganiu Reguły Trzeciego Zakonu.
Żar miłości, głęboka pokora – tak trudna cnota, radość w ubóstwie. Innymi słowy: naśladowanie Jezusa, miłość do braci, ogołocenie z samego siebie, działanie i kontemplacja. Oto autentyczne zasady duchowości serafickiej, które przynoszą owoc doskonałej radości.
Stolica Apostolska wielokrotnie przypominała, że wskazania dotyczące odnowy życia zakonnego, zaproponowane przez Sobór Watykański II, ukierunkowane są przede wszystkim na reformę wewnętrzną. Bez pogłębienia i ożywienia duchowości wszelki wysiłek zakonów zmierzający do dostosowania celów lub metod działania byłby daremny.
Najdrożsi Ojcowie, świat współczesny jest spragniony Dobrej Nowiny. Jeżeli ogłoszenie nadzwyczajnego Jubileuszu, zwołanego dla uczczenia 1950. rocznicy Odkupienia, ma pobudzić cały Lud Boży do bardziej osobistego i żywego spotkania ze swoim Zbawicielem, to tym bardziej oczekuje się tego od osób konsekrowanych. Jest to warunek konieczny dla dzieła Bożego, jakim jest ewangelizacja świata.
Dlatego też nieustanne poszukiwanie najbardziej autentycznych źródeł waszej historii, zaangażowanie, by je ożywiać i przeżywać w duchu Ewangelii – na wzór wielkiego świętego z Asyżu – staje się oparciem dla nieustannego rozwoju Kościoła Bożego.
Z taką właśnie nadzieją udzielam wam i całemu waszemu Zakonowi błogosławieństwa apostolskiego, które niech stanie się znakiem łaski i opieki Bożej.
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana