Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE NA SPOTKANIU Z SIOSTRAMI ZAKONNYMI W KATEDRZE ŚWIĘTEGO AGAPITA W PALESTRINIE
Palestrina, 18 sierpnia 1983 r.
Drogie Siostry w Chrystusie!
Z prawdziwą radością spotykam się z wami podczas mojego pielgrzymowania duszpasterskiego do Palestriny, z okazji uroczystości ku czci świętego Agapita, patrona miasta. Cieszę się, że choć na krótko, mogę się z wami zobaczyć – z wami, siostrami zakonnymi tej diecezji. Spotykam was tutaj, w Katedrze, obok i naprzeciw Jezusa – Tego, który jest całą racją waszego życia. Zaiste, powołane przez Boga do wiernego i stałego praktykowania rad ewangelicznych, poświęciłyście się w sposób szczególny naśladowaniu Chrystusa, który przez swoją posłuszną aż do śmierci na krzyżu miłość odkupił i uświęcił ludzi (por. Flp 2,8).
Tutaj, w obecności Chrystusa Eucharystycznego, pragnę wyrazić wam moją wdzięczność, a zarazem wdzięczność całego Kościoła, za wasz wybór życia zakonnego – wybór, który stanowi fundament i źródło wszystkich waszych różnorodnych działań, podejmowanych zgodnie z charyzmatem właściwym każdemu z waszych Instytutów, dzień po dniu, dla chwały Bożej i dobra braci i sióstr.
Kościół patrzy na was z podziwem, ponieważ jesteście bardzo ważną i niezastąpioną siłą w strukturze jego życia, a także dla dobra i rozwoju społeczeństwa. Miłość Chrystusa, która was przynagla (por. 2 Kor 5,14), rzeczywiście rozszerzyła wasze serca i umysły w nieustannym oddaniu się innym. Oddaniu, które – inspirowane nauką waszych Założycieli i Założycielek – znajduje w waszych działaniach najczystszą i najbardziej autentyczną formę całkowitej dyspozycyjności wobec bliźnich, miłowanych i obsługiwanych w Chrystusie i dla Chrystusa.
Kto potrafiłby zmierzyć i ocenić – w kategoriach czysto ludzkiej statystyki – ogrom dobra, jakie czynicie w szkołach, internatach, kościołach, szpitalach, na polu działalności charytatywnej i opiekuńczej, w dziełach parafialnych, katechezie, grupach apostolskich? I jakże nie wspomnieć w tej chwili także sióstr zakonnych żyjących w klauzurze, które w ciszy, w oderwaniu, w modlitwie i pokucie, dają – razem z wami – jaśniejące świadectwo żywotności i tajemniczej płodności całkowitego i bezwarunkowego oddania się Bogu w życiu zakonnym?
Bądźcie zawsze pogodnie i radośnie wierne temu waszemu wyborowi, który jest dla całego Kościoła i dla świata ciągłym i naglącym wezwaniem do uznania pierwszeństwa tego, co duchowe. W tej perspektywie rady ewangeliczne, które przyjęłyście, nabierają wymiaru symbolicznego: poprzez nie umarłyście dla grzechu (por. Rz 6,11) i żyjecie tylko dla Boga. Całe wasze życie jest oddane na służbę Bogu, co stanowi szczególną konsekrację, mającą swoje głębokie korzenie w konsekracji chrzcielnej i będącą jej bardziej doskonałym wyrazem (por.Perfectae caritatis, 5).
Poświęcone na służbę Bogu, jesteście również w służbie Kościoła. Ta wasza postawa „posługi” winna być wspierana i ożywiana przez nieustanną modlitwę, przez ciągłe studium i rozważanie Słowa Bożego, oraz przez wzajemną miłość.
Moje spotkanie z wami odbywa się w Roku Jubileuszowym Odkupienia, który ogłosiłem jako czas łaski i zbawienia dla całego Kościoła; czas, w którym każdy wierny powinien poczuć się wezwany do szczególnego wysiłku pokuty i odnowy. W sposób szczególny kieruję do was zaproszenie, abyście ten rok łaski i nawrócenia przeżywały głęboko – i pomagały innym przeżywać go w duchu.
Zawierzam was, wasze ideały i postanowienia Najświętszej Maryi Pannie, Matce Odkupiciela i Matce Kościoła, aby zawsze wam towarzyszyła i wyjednała wam łaskę, byście potrafiły odpowiedzieć na wolę Bożą z całkowitą dyspozycyjnością Jej „fiat!”.
Niech moje apostolskie błogosławieństwo towarzyszy wam zawsze! Niech tak będzie!
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana