Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE DO KAPŁANÓW Z INSTYTUTU MISJONARZY KRÓLEWSKOŚCI CHRYSTUSA
Rzym, 18 listopada 1983 r.
Najdrożsi Bracia w Kapłaństwie!
Z prawdziwą radością spotykam się dziś z wami, Kapłanami Misjonarzami Królewskości Chrystusa, którzy w tym roku obchodzicie 30. rocznicę założenia: powstało ono w 1953 roku z wielkiego serca niezapomnianego Ojca Agostino Gemellego, a wasz instytut świecki stanął obok tego instytutu misyjnego, który został założony w 1919 roku dla kobiet, i tego dla mężczyzn, powstałego w roku 1930.
Chcieliście uczcić tę szczególnie ważną dla waszego życia rocznicę poprzez refleksję i wspólną modlitwę rekolekcyjną, ale pragnęliście także otrzymać od następcy Piotra słowo zachęty dla waszych wyborów i waszych zobowiązań.
Wyrażam więc moją wielką radość, że mogę spędzić z wami chwilę refleksji nad ideałami i celami, które staracie się realizować poprzez wolne i radosne przylgnięcie do waszego instytutu świeckiego.
Pragniecie tworzyć wspólnotę prezbiterów diecezjalnych, powołanych darem Ducha Świętego do szukania doskonałości waszej posługi i waszego życia przez tę formę konsekracji, która polega na „prawdziwym i pełnym złożeniu profesji rad ewangelicznych w świecie, uznanej przez Kościół” (Perfectae Caritatis, 11).
W duchu pokory, wyrzeczenia i dyspozycyjności, tak typowych dla św. Franciszka z Asyżu, zapragnęliście odpowiedzieć na wezwanie Chrystusa, zostawiając wszystko, aby pójść za Nim (por. Mk 8,35), poświęcając całe wasze życie nadejściu Królestwa, mimo że pozostajecie w świecie, ale nie należycie do świata (por. J 17,11–18), w pełnej komunii wiary i miłości z waszym biskupem diecezjalnym, z kapłanami i członkami Kościoła.
Wasze kapłaństwo w całej swej pełni – zarówno w rzeczywistości wewnętrznej, jak i w posłudze pasterskiej dla Ludu Bożego – chce zakorzenić się i oprzeć na Chrystusie, rozważanym w szczególny sposób w perspektywie Jego „Królewskości”. Już za kilka dni cały Kościół będzie obchodził uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata. Jednakże królewskość Chrystusa – jak wiemy – nie pozostaje w sprzeczności ani w rywalizacji z królewskością i władzą ludzką. Jest to królewskość, która znajduje swój najpełniejszy wyraz w krzyżu – ołtarzu i tronie Jezusa. To królewskość miłości, cierpienia, daru z siebie dla Ojca i dla ludzi.
Jako „misjonarze Królewskości Chrystusa” powinniście nie tylko głosić to paradoksalne i pocieszające orędzie, lecz także urzeczywistniać je i przeżywać w sobie samych – tę właśnie królewskość Chrystusa, który pełni swoje kapłaństwo w paschalnej ofierze z siebie, podejmując nędze i cierpienia ludzi wszystkich czasów. Upodabniając się do Chrystusa w sakramentalnej rzeczywistości kapłaństwa służebnego i pozostając z Nim w nieustannej komunii osobistej relacji, będziecie przeżywać z radością wasz udział w tajemnicy krzyża – etapie koniecznym, by dojść do chwały zmartwychwstania.
W perspektywie „Królewskości” Chrystusa niewątpliwie podejmiecie największy wysiłek przez wytrwałą modlitwę kontemplacyjną, aby potwierdzać prymat tego, co duchowe; w konkretnym świadectwie ewangelicznego ubóstwa; w czystości konsekrowanej, przyjętej ze względu na Królestwo; w posłuszeństwie wobec Kościoła i jego przedstawicieli; w niestrudzonym apostolstwie kapłańskim, wiernie pełniąc misję otrzymaną od biskupa, choćby była skromna i mało widoczna, troszcząc się jedynie o sprawy Królestwa Bożego i poświęcając się dla dusz (por. 2 Kor 12,15); w duchu ciągłego nawrócenia i pokuty ofiarnie łączyć się będziecie z cierpieniami Chrystusa, aby stać się uczestnikami Jego zmartwychwstania – zgodnie z tym, co przypomina nam św. Paweł: niosąc „zawsze i wszędzie w naszym ciele konanie Jezusa, aby także życie Jezusa objawiło się w naszym ciele” (2 Kor 4,10).
W centrum waszego życia niech będzie Chrystus w tajemnicy Eucharystii – źródło, centrum i szczyt całego życia chrześcijańskiego – tej tajemnicy, której mocą święceń prezbiteratu staliście się szafarzami i rozdawcami „za życie świata” (J 6,51).
Podczas gdy życzę waszemu instytutowi świeckiemu nieustannego wzrostu dla dobra Ludu Bożego, powierzam was wszystkich i wasze dobre zamiary świętej Dziewicy Niepokalanej, Królowej tego instytutu, oraz wstawiennictwu św. Franciszka z Asyżu, w którego duchowości znajdujecie inspirację i pokarm dla waszego życia kapłańskiego, konsekrowanego „całkowicie Bogu Wszechmogącemu na służbę Kościołowi”.
Z tymi życzeniami udzielam wam, waszym współbraciom rozsianym po świecie i waszym bliskim błogosławieństwa apostolskiego.
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana