Jan Paweł II
125 LAT OD POWIERZENIA REDEMPTORYSTOM ROZPOWSZECHNIANIA KULTU MATKI BOŻEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY. HOMILIA W KOŚCIELE ŚW. ALFONSA W RZYMIE
Rzym, Kościół Św. Alfonsa, 30 czerwca 1991 r.
„I od tej chwili uczeń wziął Ją do siebie” (J 19, 27).
1. Za każdym razem, gdy zatrzymujemy się, by kontemplować i przeżywać tę scenę męki i miłości na Kalwarii, nie możemy nie odczuć tego, że słowa Jezusa, w których powierza nam swoją Matkę, skierowane są do nas. W osobie Jana są obecni Kościół i wierzący wszystkich czasów; jest obecny każdy z nas. „Oto Matka twoja”, oto Matka każdego człowieka! Otwierając drzwi swojego domu, uczeń wziął ją do siebie, aby jego serce pulsowało zgodnie z rytmem serca Matki.
Idąc za przykładem Jana, również i my jesteśmy wezwani do duchowego otwarcia się przed Maryją. Gromadząc się dzisiaj na modlitwie przed ikoną Matki Bożej Nieustającej Pomocy nie możemy nie odnowić się w naszej postawie oddanych Jej dzieci i sług.
2. W moim utrapieniu wspomóż mnie Panie! (Ps 70).
Wezwanie dzisiejszej liturgii, wznoszące się z łona ludzkości utrudzonej doświadczeniem zła i cierpienia, nie trafia w pustkę. Droga człowieka, również wtedy, gdy jest męcząca i trudna do przebycia, nie jest pozbawiona nadziei. Jest Matka, która czuwa u boku każdej ludzkiej istoty!
O Jej obecności świadczą liczne znaki przez Nią uczynione na przestrzeni wieków; mówią o Niej sanktuaria, kościoły, rzeźby i wielość obrazów, którymi pobożność i sztuka ludowa wzbogaciły tradycję chrześcijańską. Przede wszystkim jednak Matka Boża staje się obecna potęgą Jej miłosiernego wstawiennictwa, kiedy słucha, interweniuje, osłania i otwiera wiernym bramy zbawienia.
3. „Wspaniałe rzeczy głoszą o Tobie”, o Maryjo, ponieważ w Twoim dziewiczym łonie Pan Bóg umieścił „źródła zbawienia” (Ps 86, 3.7).
Dziewicze łono Córki Syjonu przyjęło umiłowanego Syna, Słowo Wcielone. Jesteś błogosławiona, Maryjo, ponieważ „wspaniałe rzeczy głoszą o Tobie”!
Tym wezwaniem biblijnym skierowanym do Matki Odkupiciela pozdrawiam serdecznie wszystkich was, drodzy bracia i siostry, którzy uczestniczycie w tej celebracji eucharystycznej. Pozdrawiam szczególnie generała Redemptorystów, ojca Juana M. Lasso de La Vega, radnych generalnych, zakonników tej wspólnoty i poprzez was wszystkie wspólnoty waszego Instytutu na całym świecie. Wyrażam moje szczere uznanie dla dzieła, które rozwijacie, wierni nauczaniu św. Alfonsa, wyśpiewującego „uwielbienia Maryi”. Dziękuję Matce Najświętszej za to, że mam dziś możliwość spotkania się z wami pod Jej błogosławionym spojrzeniem.
Minęło już 125 lat od 26 kwietnia 1866 roku, kiedy to papież Pius IX powierzył waszemu Instytutowi rozpowszechnianie kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Od tego czasu nie przestaliście strzec z miłością tej bizantyjskiej ikony, która przybyła ze Wschodu i stała się punktem odniesienia dla wiernych przychodzących na modlitwę do tej świątyni.
4. Jak napisałem w Liście Apostolskim Duodecimum saeculum(1987), „trzeba, aby również dzisiaj, podobnie jak w przeszłości, człowiek wierzący mógł odnajdywać w dziełach, które ukazują całą tajemnicę, w niczym jej nie przysłaniając, pomoc dla swej modlitwy oraz wsparcie dla życia duchowego” (Jan Paweł II, Duodecimum saeculum, 11).
Ikona przywołuje misterium Bożego macierzyństwa i zapraszając do zaufania podkreśla znaczenie, jakie posiada Dziewica Maryja w życiu każdego wierzącego. Maryja jest matką nadziei i dobroci, matką miłosierdzia i łaski. „Bóg postanawiając zbawić ludzi – zauważa św. Alfons Maria de Liguori inspirując się myślą św. Bernarda – złożył całą wartość Odkupienia w ręce Maryi, aby nią mogła szafować według swej woli” (Św. Alfons M. de Liguori, Dzieła ascetyczne, Rzym 1936, tom VI, str. 109).
W tej ikonie Maryja przekazuje nam tę wartość poprzez radosną nowinę, że Nowe Przymierze właśnie w Niej zrealizowało się w pełni i za Jej pośrednictwem ofiarowane zostało wszystkim ludziom. Jezus ściska Jej prawą dłoń, jakby chciał Jej przekazać pierwociny Odkupienia i zaświadczyć o nadzwyczajnym sposobie współpracy Matki Pana w zbawianiu ludzkości. Oczy Dziewicy patrzą na lud i promieniują na niego darem łaski Bożej.
5. „Oto Panna pocznie i porodzi syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel” (Iz 7, 14).
Czyż patrząc na ten święty wizerunek nie dostrzega się nadzwyczajnego wypełnienia tej obietnicy, zapowiedzianej przez proroka Izajasza, o której mówi pierwsze czytanie? Dziewica wyda na świat Emmanuela, Boga, który pozostanie z nami. Syna odwiecznego Ojca, który stał się człowiekiem i w którym wypełnia się pradawna obietnica Odkupienia. Jakże to niezwykła tajemnica! Misterium Zbawienia i nadziei, misterium prawdziwego pokoju i głębokiej radości.
Ale Dziewica pełni wciąż rolę Matki: rodzi duchowo Emmanuela dla ludzi, ofiaruje nam Odkupiciela, którego jest pierwszą, najwierniejszą Służebnicą i zachęca lud chrześcijański, by nawracał się nieustannie do Boskiego Mistrza i Pana.
6. Wam, drodzy bracia i siostry, którzy uczęszczacie do tego świętego miejsca, mówię: niech ta celebracja przynagli was do odnowienia waszej pobożności maryjnej, waszego nabożeństwa do Matki Bożej Nieustającej Pomocy, którą tutaj możecie kontemplować. Nie zapominajcie, że Dziewica Maryja „zajmuje miejsce najwyższe po Chrystusie, a zarazem nam najbliższe” (Lumen Gentium,54) i „jest złączona ze wszystkimi ludźmi potrzebującymi Zbawienia” (Tamże, 53). Kiedy ta dobra Matka odkrywa nasze ograniczenia, zbliża się, aby przyjść nam z pomocą, zanim jeszcze o nią poprosimy.
Pan dał Ją nam jako orędowniczkę i udzielił Jej mocy wspomagania nas.
Maryja wspiera Kościół, który spogląda na Nią z ufnością. To Ona podtrzymuje swoim miłosierdziem tego, kto cierpi i ulega przygnębieniu. Patrzy łaskawie na poważne problemy, którymi ludzkość żyje w obecnym czasie.
Oby wszyscy mogli zaczerpnąć właśnie od Niej, Matki Nieustającej Pomocy, światła i natchnienia, by podążać odważnie i wiernie drogą zbawienia.
Nie zapominajcie słów św. Alfonsa Marii de Liguori, który zauważył, że „wszelkie dobro, wszelka pomoc, wszelka łaska, jaką ludzie od Boga otrzymali i do końca świata otrzymywać będą, dokonało się i dokona przez przyczynę i pośrednictwo Maryi” (Św. Alfons M. de Liguori, Dzieła ascetyczne, Rzym 1936, tom VI, str. 110).
7. „Na niebie ukazał się wielki znak: Niewiasta obleczona w słońce” (Ap 12, 1).
Na niebie ludzkości ukazuje się znak pewnej nadziei: Maryja, Matka Nieustającej Pomocy.
To prawda! Tylko Bóg jest źródłem wszelkich łask i absolutnym Panem wszystkich rzeczy. Bogu jednak jest ogromnie miłe wstawiennictwo Maryi, Niewiasty obleczonej w słońce, która wszystko może otrzymać, ponieważ nie prosi dla siebie, ale dla nas. Prosi w imię Jezusa Chrystusa, a jej modlitwy rodzą się w matczynym sercu. Dlatego nie mogą nie być wysłuchane.
Wołamy do Ciebie,
o Matko Nieustającej Pomocy,
święta Matko Odkupiciela,
wielki Znaku naszej nadziei.
Przybądź z pomocą Twojemu ludowi,
który gorąco pragnie powstać do nowego życia,
udzielaj wszystkim radości podążania ku trzeciemu tysiącleciu,
aby żyli solidarnie z najbardziej ubogimi,
głosząc w sposób nowy i odważny
Ewangelię Twojego Syna,
który jest fundamentem i celem życia ludzkości
pragnącej prawdziwego, sprawiedliwego i trwałego pokoju.
Jak Dziecię Jezus,
które podziwiamy na tej czcigodnej ikonie,
także my chcemy uchwycić Twoją dłoń.
Tobie nie brak mocy ani dobroci,
by wspomóc nas w każdej trudności i potrzebie.
Teraz jest Twoja godzina!
Przybądź nam z pomocą
i bądź dla wszystkich ucieczką i nadzieją.
Amen.
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski