1964.11.21 – Rzym – Sobór Watykański II, «Orientalium Ecclesiarum». Dekret o Katolickich Kościołach Wschodnich

 
Sobór Watykański II

«ORIENTALIUM ECCLESIARUM». DEKRET O KATOLICKICH KOŚCIOŁACH WSCHODNICH

Rzym, 21 listopada 1964 r.
Fragmenty Dekretu, mówiące o życiu konsekrowanym. Za: Enchiridion della Vita Consacrata. Dalle Decretali al rinnovamento post-conciliare (385-2000), Mediolan 2001

 

WSTĘP

1. Instytucje Kościołów Wschodnich, ich obrządki liturgiczne, tradycje kościelne oraz porządek życia chrześcijańskiego cieszą się wielkim szacunkiem Kościoła katolickiego. W nich bowiem, jako odznaczających się czcigodną starożytnością, jaśnieje to, co począwszy od Apostołów poprzez Ojców tworzy Tradycję[1], a co stanowi część objawionego przez Boga i niepo­dzielnego dziedzictwa Kościoła powszechnego. Wykazując zatem troskę o Kościoły Wschodnie, które są żywymi świadkami tej Tradycji, a także pragnąc, aby rozkwitały one i z nową mocą apostolską wypełniały powierzone sobie zadanie, ten święty i powszechny Sobór postanowił prócz tego, co odnosi się do całego Kościoła, określić pewne normy podstawowe, inne pozostawiając do rozstrzygnięcia synodom wschodnim, a także Stolicy Apostolskiej.

POTRZEBA ZACHOWANIA DZIEDZICTWA KOŚCIOŁÓW WSCHODNICH

5. Historia, tradycje i rozliczne instytucje kościelne wspaniale świadczą o tym, jak bardzo Kościoły Wschodnie są zasłużone dla Kościoła powszechnego[2]. Dlatego święty Sobór to dziedzictwo kościelne i duchowe nie tylko otacza należnym szacunkiem i zasłużonym uznaniem, ale także zawsze traktuje je jako dziedzictwo całego Kościoła Chrystusowego. Dlatego też uroczyście oświadcza, że tak Kościoły Wschodu, jak i Zachodu mają prawo i obowiązek rządzenia się według własnych, szczególnych zasad, zwłaszcza że odznaczają się one szacowną starożytnością, lepiej odpowiadają obyczajom swoich wiernych i wydają się bardziej właściwe, gdy chodzi o okazywanie troski o dobro dusz.

6. Niech wszyscy chrześcijanie wschodni wiedzą i będą przekonani o tym, że zawsze mogą i powinni zachowywać swoje zgodne z prawem obrządki liturgiczne i swoje przepisy oraz że zmiany powinny być wprowadzane jedynie na drodze własnego organicznego rozwoju. To wszystko zatem powinno być przez samych chrześcijan wschodnich bardzo ściśle zachowywane; winni też oni w tych sprawach zdobywać coraz większą wiedzę i doskonalszą praktykę, a gdyby na skutek okoliczności czasu lub postępowania osób niesłusznie się od nich oddalili, powinni powrócić do tradycji przodków. Ci zaś, którzy z racji czy to funkcji, czy też posługi apostolskiej mają częsty kontakt z Kościołami Wschodnimi albo z ich wiernymi, powinni otrzymać głębsze wykształcenie w zakresie poznania i kultywowania obrządków, dyscypliny, doktryny, historii i specyfiki chrześcijan wschodnich, stosownie do ważności zadania, jakie spełniają[3]. Zakonom zaś i stowarzyszeniom obrządku łacińskiego, które pro­wadzą pracę na wschodnich terenach albo wśród wschodnich wiernych, usilnie zaleca się, aby dla większej skuteczności apostolstwa zakładali domy lub nawet, o ile to możliwe, prowincje obrządku wschodniego[4].

 KULT RELIGIJNY

(…)

22.  Duchowni i zakonnicy wschodni niech zgodnie z przepisami i trady­cjami własnej dyscypliny celebrują nabożeństwa, które od starożytności były w wielkiej czci we wszystkich Kościołach Wschodnich[5]. Także wierni niech za przykładem przodków w miarę możności pobożnie uczestniczą w modlitwach chwalących Boga.

 

Fragmenty Dekretu, mówiace o życiu konsekrowanym. Za: Enchiridion della Vita Consacrata. Dalle Decretali al rinnovamento post-conciliare (385-2000), Mediolan 2001


[1] Leon XIII, list apost. Orientalium dignitas, 30 listopada 1894: Leonia XIII Acta, t. XIV, s. 201n.

[2] Por. Leon XIII, list apost. Orientalium dignitas, dz. cyt.; tenże, list apost. Praeclara gratulationis, dz. cyt. i dokumenty przytoczone w przyp. 2

[3] Por. Benedykt XV, motu proprio Orientis catholici, 15 października 1917; Pius XI, enc. Rerum orientalium, 8 września 1928, i in.

[4] Tendencji tej dostatecznie wyraźnie dowodzi praktyka Kościoła katolickiego z czasów Piusa XI, Piusa XII i Jana XXIII.

[5] Por. Synod w Laodycei, kan. 18; Synod Chaldejski Mar Izaaka, r. 410, kan. 15; Synod Ormian św. Nersesa z Hromklay, r. 1166; Innocenty IV, list Sub catholicae, dz. cyt., §8; Benedykt XIV, konst. Etsipastoralis, dz. cyt., §7, nr 5; instr. Eo quamvis tempore, 4 maja 1745, §§ 42nn, a także nowsze synody partykularne: Ormian (1911), Koptów (1898), Maronitów (1736), Rumunów (1872), Rusinów (1891), Syryjczyków (1888).

 


Tekst polski za:
Sobór Watykański II. Konstytucje. Dekrety. Deklaracje, Pallotinum-Poznań 2002, s. 177-186

Copyright © Konferencja Episkopatu Polski

Wpisy powiązane

1965.12.07 – Rzym – Sobór Watykański II, «Presbyterorum Ordinis». Dekret o posłudze i życiu prezbiterów

1965.11.18 – Rzym – Sobór Watykański II, «Ad Gentes Divinitus». Dekret o misyjnej działalności Kościoła

1965.11.18 – Rzym – Sobór Watykański II, «Apostolicam Actuositatem». Dekret o apostolstwie świeckich