Ojcze Święty,
W imieniu wszystkich obecnych tu braci dziękuję za przyjęcie nas dziś rano na audiencji prywatnej, odbywającej się na zakończenie naszej 202. kapituły generalnej zwyczajnej, która rozpoczęła się 18 maja w Asyżu.
Podobnie jak św. Franciszek wraz ze swymi towarzyszami, także my przybyliśmy do Stolicy Piotrowej, aby potwierdzić naszą wiarę i naszą służbę Chrystusowi Panu i Jego Kościołowi, i poprosić o błogosławieństwo dla mnie, wybranego ministrem generalnym, a tym samym 120. następcą św. Franciszka, dla definitorów generalnych, którzy w zarządzie będą ze mną współpracować w służbie Zakonu, dla braci kapitulnych i
dla całego Zakonu.
Nie możemy ukryć tego, co czują nasze serca przychodząc do „Pana Papieża” (jak lubił mawiać Święty z Asyżu), a mianowicie – poza oddaniem – ogromną radość i wielką serdeczność, gdyż w jednej osobie spotykamy Ojca Świętego i „Franciszka”. W czasie naszych obrad mogliśmy przyjrzeć się życiu Zakonu w ostatnich latach: wiele jest powodów do nadziei. Wśród nich jest opieka nad miejscami franciszkańskimi, antoniańskimi i kolbiańskimi, rozkwit powołań w niektórych południowych krajach świata, doświadczenia nowej ewangelizacji prowadzonej na ulicach i poprzez media, liczne misje „ad gentes”, solidarność dóbr w Zakonie, różnorodna działalność charytatywna na rzecz najbardziej potrzebujących, otwarty dialog z braćmi muzułmanami w 800. rocznicę spotkania św. Franciszka z sułtanem, projekty ekologiczne dotyczące zrównoważonego rozwoju środowiska naturalnego podejmowane w niektórych jurysdykcjach, i wreszcie – co nie najmniej ważne – wyniesienie do chwały ołtarzy, dzięki decyzji Waszej Świątobliwości, zakonników i świeckich przynależących do naszej rodziny franciszkańskiej.
Jesteśmy również świadomi wielu naszych słabości, które Ojciec Święty dobrze zna, ale napełnia nas nadzieja, że kapituła otworzyła się z ufnością na wyłaniające się z nich wyzwania: wytrwałość w naszym powołaniu i wyborze, ewangeliczna jakość naszego stylu życia, właściwa relacja ze światem mediów społecznościowych, nasza odpowiedź na cierpienia i krzyk świata. Co więcej, uznaliśmy jeszcze inne bardziej konkretne wyzwania, choćby utworzenie Uniwersytetu Franciszkańskiego w Rzymie, tak usilnie pożądanego przez Ojca Świętego, jako znaku jedności wśród rodzin franciszkańskich.
Ojcze Święty, kończę prosząc o słowo umocnienia i zachęty dla tej wielkiej wspólnoty braterskiej tworzonej przez ministrów prowincjalnych, kustoszów i delegatów pochodzących z pięciu kontynentów i zapewniam, że nie zapomnimy modlić się za Ciebie, przywołując wstawiennictwa św. Franciszka w intencji Waszej posługi jako Ojca i Pasterza.
Na zakończenie ponownie wyrażam naszą wdzięczność, Papieżu Franciszku, za przyjęcie nas, ale z serca dodaję jeszcze osobiste podziękowanie za prowadzony styl bycia Kościołem, styl będący darem Bożym, który nam ukazujesz i polecasz. Pokój i Dobro, Wasza Świątobliwość! Niech Bóg zawsze Cię wspiera.
Fr. Carlos Trovarelli