Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego
i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego
INSTRUKCJA. PIERWSZE KROKI PRZY ZAKŁADANIU INSTYTUTU ŚWIECKIEGO[1]
Watykan, 19 marca 1998 r.
1. Zgodnie z praktyką zalecaną przez tę Dykasterię, zanim przystąpi się do kanonicznego erygowania instytutu świeckiego, zaleca się, aby zainteresowani ordynariusze diecezjalni podjęli procedurę założenia stowarzyszenia publicznego według kan. 312 § 1, 3°.
2. Jest rzeczą bardzo ważną, aby dobrze określić charyzmat założyciela lub założycielki, duchowość i własny apostolat stowarzyszenia.
3. Zbadawszy naturę charyzmatu, autentyczność życia, użyteczność, żywotność, skuteczność i stabilność grupy, biskup może założyć stowarzyszenie publiczne nawet dla kilku osób. W dekrecie erekcyjnym stowarzyszenia koniecznie należy umieścić następujące zdanie: „że zostało ono erygowane w instytucie świeckim na prawie diecezjalnym”. Dzięki temu powyższemu zdaniu członkowie mogą prowadzić życie w sposób analogiczny do życia członków instytutów świeckich.
4. Struktura prawna stowarzyszenia powinna być już od swego początku taka, jaką przewiduje się, kiedy będzie erygowany instytut świecki, według norm Kodeksu w części odnoszącej się do niego (kan. 710- 730), zdając sobie oczywiście sprawę z aktualnej liczby członków i zasięgu stowarzyszenia.
5. Z tej racji członkowie mogą:
1) składać śluby (lub obietnice, albo inne więzy) prywatne, które na forum wewnętrznym są podobne do ślubów (lub obietnic, albo innych więzów) składanych w instytucie świeckim, ale nie są uważane za „więzy święte” i ustają z chwilą odejścia ze stowarzyszenia potwierdzonego przez biskupa diecezjalnego;
2) mieć własną formację;
3) być kierowanymi przez własny zarząd, biorąc pod uwagę liczbę członków definitywnie przynależących;
4) być akceptowanymi jako tacy w innych diecezjach.
6. Procedura odejścia ze stowarzyszenia dokonuje się zgodnie z kanonami 729, 694, 704, z niezbędnymi dostosowaniami; kanony 726, 727 i 730 nie stosują się do stowarzyszeń.
7. Ten sposób życia w stowarzyszeniu ułatwia przejście do życia właściwego instytutowi świeckiemu erygowanemu kanonicznie.
8. Biskup, który eryguje stowarzyszenie ma prawo zaaprobować jego statuty, także tytułem próby (ad experimentum). W redagowaniu tekstu byłoby dobrze poradzić się kanonisty, który jest ekspertem w tej materii.
9. Kiedy stowarzyszenie osiągnie około 40. członków „wcielonych”, biskup diecezjalny głównej siedziby może skonsultować się ze Stolicą Apostolską według norm kan. 579, w celu podjęcia procedury erekcyjnej instytutu świeckiego na prawie diecezjalnym.
[1] Źródło: http://www.istitutosecolarecristore.org/documenti/28.htm [10 V 2011]; przekład z języka włoskiego ks. Marek Chmielewski